Lesbók Morgunblaðsins - 17.09.1950, Blaðsíða 4
424
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Frá Slút/iesi.
Hagen skipaði kokksa að sjóða þá
í heiFQ Tági í ósöltuðu vatni og síð-
an voru þeir þ>annig framreiddir í
heilu lagi. Ekki leist mjer á þá og
síst þegar jeg sá að þeir voru hvítir
á fiskinn eins og þorskur. Jeg held
að þeir hafi verið óætir.
Við kömum heim að Stórutungu
og þar var okkur sýnd rafstöð, sem
Bjami í Hólmi í Landbroti hafði
sett þar upp. Sagði bóndi að Bjarni
hefði unnið rösklega að því verki.
Voru ekki liðnir Aema 14 dagar frá
því að hann bvrjaði á þ^í og þang-
að til bærinn var allur uppljóm-
aður. Laitk bóndi miklu lofsorði á
Bjarna og verk hans og hlýnaði
mjer þá um hjartarætur er jeg
hugsaði til þess að hjer átti Skaft-
fellingur í hlut.
Segir nú ekki af ferðum okkar
fyr en við komum að Mývatr.i. Við
fengum levfi hjá bóndanum í Álfta
gerði að tjalda rjett við vatnið, og
þarna vorum við í 5 daga og leið
vel. Bóndi kom til okkar, gróf holu
niður í harðbala og bað okkur að
láta þar í allar matarleifar. Kvað
hann þær eiga að maðka þar, en
maðkinn notaði hann síðan sem
beitu, ór hann færi að dorga á
vatninu um veturinn.
Við fórum margar ferðir um vatn
ið, út í Slútnes og niður í Laxá.
Þar veiddu þau ensku nokkra urr-
iða á stöng. Svo var haldið norð-
an við Mývatn að Hofstöðum, til
að skoða rústir gamla hofsins og
leita að músarrindlum, sem þeim
enska hafði verið sagt að hefðust
þar við í hólma í Laxá. Hafði hann
alls staðar verið að leita að þeim
á leiðinni, en hvergi fundið, og enn
varð hann fyrir vonbrigðum, því
ekki sáust þeir hjer. En nægan
silung fengu þau á stöng í Laxá og
dvöldumst við þarna tvo daga.
Allan tímann. sem við vorum í
Mývatnssveit, var glaðasólskin. —
Mýið bærði lítið á sjer og voru
betta yndislegir dagar. Hjálpaðist
þar alt að, veðrið, náttúrufegurð-
in og fólkið, sem var bæði greið-
-vikið og alúðlegt. fieinasta d~ginn
vorum við í Reykjahlíð og var er-
indi Hagens að ná í stóran fjögra
laufa smára, sem vex þar í einni
gjánni.
Svo var haldið austur Náma-
skarð að Dettilossi. Komum við að
fossinum um miðjan dag og þótti
hann heldur tröliaukinn og tilkomu
mikill. Þaðan heldum við niður í
Hólmatungur. Þar er einhver sá
vndislegasti áningarstaður, sem jeg
hefi komið í. Þar er alt umvafið
grasi, lyngi, blómum og skógi, en
um þetta kvíslast silfurtærar berg-
vatnslindir. Við slógum tjöldum
í þessum unaðsreit. En hestarnir
höfðu ekki tilfinningar fvrir feg-
urð náttúrunnar og hlupust 14
þeirra á braut um nóttina. Þoka
var um morguninn og ilt að leita
þeirra. Við hugðum að þeir mundu
hafa lagt til stroks suður og fór
Tómas að leita þeirra í þá átt, en
kom jafn nær. Jeg lagði þá á stað
í aðra átt, beint í vestur og langt
vestur á Svínadalshálsi rakst jeg á
slóðir þeirra. Rakti jeg þær um
hríð en þá höfðu þeir snúið við og
stefnt til norðausturs. Þokunni var
nú að ljetta og er jeg kom niður í
hálsinn blasti Svínadalur við mjer,
baðaður sólskini og þar sá jeg hest-
ana í engjum bóndans. Þegar til
kom voru þeir ekki nema tíu svo
að íjóra vantaði enn. Jeg fór heim
t
4 ♦ - ^