Lesbók Morgunblaðsins - 28.10.1951, Blaðsíða 10

' 494
LESBÓK MORGUNBLAÐSTNS
þrátt fyrir missi tveggja Tngibjarga
er hann hamingjusamur, er sú
þriðja hvílir .við brjóst hans og
hann kveður þessa fögru vísu:
Þó að spenni mæðan mörg
mig á fjörsins línu,
ennþá hallast Ingibjörg
upp að brjósti mínu.
Bjarni og Soffía bjuggu góðu búi
á Vatnshorni. Var heimili þeirra í
þjóðbraut, enda oft gestkvæmt.
Gestrisni þeirra og hjálpsemi var
viðbrugðið. Bóndi var Bjarni góð-
ur. Hafði hann ungnr r>nr*>!*
smíði en var og hagur á flest er
til smíða og verka laut. Hann var
góður meðalmaður á hæð, þrek-
inn og hinn karlmannlegasti að
vallarsýn.
Hann var dökkur á hár með hátt
enni og þótti fríður sýnum. Hin
brúnu augu hans gátu orðið hvöss,
ef honum þótti. Glaðlyndur var
Bjarni og hvers manns hugljúfi,
skapmikill en stilltur vel. Greið-
vikinn og bóngóður var hann og
vildi hvers manns vandræði leysa.
Hann var mikill áhugamaður um
stjórnmál og eindreginn sjálfstæð-
ismaður. Allt þjóðlegt var honum
kært og ást hans á móðurmálinu
var svo mikil, að enginn mátti
níða það í hans eyru. Hinn snari
þáttur skaphafnar hans var þó
skáldgáfan. Hver tilfinning fær
ljóðræna útrás. Þessi alþýðumað-
ur, er einkis lærdóms naut, en las
allt sem til náðist, ljet eftir sig dýr-
mætar perlur í ferskeytluformi.
Dýravinur var hann mikill, en hest
urinn honum samt kærastur og um
hesta sína orti hann marga vís-
una.
Eitt sinn orti hann um bleika
hrvssu sem hann átti:
Rykið skvettir skeifum fjær
skýlin detta álfa.
Undir Glettu fótum fær
foldin þjett að skjálfa.
Heldur gerir hraða sjer,
harma gleymist fjöldin
þegar merin bleika ber
Bjarna heim á kvöldin.
Jarpan hest átti hann eitt sinn.
Kom til mála að hann seldi hann,
hætti þó við það og sagði:
Býsna skarpur, betri seim
best til hlaupa laginn.
Litli Jarpur labbar heim
líkt og fyrri daginn.
Um hest sþin Fífil yrkir hann:
Fallega berðu fótinn þinn
fleygir grjóti hörðu,
fölnar ekki Fífill minn
frost þótt liti jörðu.
Bestur hestur Bjarna var rauð-
skjóttur hestur, ættaður úr Skaga-
firði.
Um hann kvað hann:
Snar sem elding hlaupa hár
hita felldi tárin.
Elfur, keldur, urðir, flár
ekki hrelldu klárinn.
Forðum þótti fótheppinn,
fram þá sóttir ómæðinn,
búinn þrótti búkur þinn,
blessaður skjótti klárinn minn.
Þvílíkt metið skjaldarskarð
skjótt ei geta lýðir.
Sjerhver hetja hníga varð
hels í flet um síðir.
Margt orti Bjarni fleira um hesta
sína og allt ber það vott um ást
og næman skilning á hinum þarfa
þjóni.
Margar vísur urðu til við ýms
tækifæri. í kaupstaðaferðum, rjett-
um, við samkomur og samfundi
bænda, er vínið hafði hýrgað geð,
varð Bjarna oft ljett um tungutak.
Urðu vísur Bjarna vinsælar og á
hvers manns vörum.
Skulu hjer tilfærðar vísur
tveggja samferðamanna hans, sem
bera þeim vinsældum vitni.
Kristján ívarsson yrkir:
Bjarni gildur burðamaður
býr Vatnshorni neðra á.
Oft með snilld á hörpu hraður
hróðra norna leikur sá.
Björn Friðriksson frá Bergstöð-
um, kveður:
Á Vatnshorni eg rjett tel
eyðir snjallur hringa
Bjarna cr yrkir bögur vel
blómið hagyrðir.ga.
Þeir bræður Brynjólfur og
Bjarni kváðust oft á í brjefum. Um
lystir þessa heims, er þeir bræður
mátu mest, má sjá í þessum vís-
um. Brynjólfur kveður:
Álms á hh'ðar öndunum
yndi líð jeg sanna,
fák að ríða fjörugum,
faðma blíðan svanna.
Bjarni segir:
Hesti góðum hleypa um grund,
hlunna renna svíni,
syngja ljóð við seima hrund,
súpa á brennivíni.
Má segja, að þarna mæli þeir
bræður fyrir munn samtíðar sinn-
ar.
Bjarni var skapmikill tilfinninga-
maður, viðkvæmur og næmur. Er
degi hallar hvarflar hugurinn oft
til þess er koma muni.
Verða þá til ljóð um lífið og
gildi þess. Þessum næma huga
finnst heimurinn oft kaldur og
stundum bera vísur hans vott um
þunglyndi: