Lesbók Morgunblaðsins - 28.10.1951, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
499
Og að liðnum þessum þremur árum
giftast þær venjulega, vegna þess að
þær eru mjög eftirsóttar. Þær eru
hraustar og kjarkmiklar, og þær eiga
dálítið af peningum.
Stúlkur þessar eru nefndar
„Amahs“, en það þýðir hafgúur, Það
er sagt að þær þoli miklu betur en
karlmenn að kafa og geti verið leng-
ur í kafi. Venjulegast kafa þær á lo
feta dýpi, en komast þó niður á 30
feta dýpi. Kaup íá þær eftir því hve
miklu þær safna af þanginu.
Venjan er að þær kafi eina klukku-
stund í senn, fari síðan í land og hvíli
sig og bakist við eld, sem kyntun er
á sjávarklöppunum. En allir eyar-
skeggjar, karlar og konur, vinna aö
því að aðgreina þangið, þurka það
og setja í umbúðir það sem út er
flutt. Eyarskeggjar eru allir í fötum,
en þeir hneykslast ekkert á ungu
stúikunum, sem ganga naktar um á
meðal þeirra.
Þetta er sönnun þess hverju van-
inn orkar. Menn kippa sjer ekki upp
við neitt sem komið er í vana. Hjer
er það alveg eins og á Papua, Bali og
Nyu Guineu, að það er aðeins fyrst í
stað að maður tekur eftir því að fólk-
ið gengur nakið. Það sem augað sjer
er aldrei jafn kitlandi og hitt sem
andann grunar.
Um margar aldir hafa Japana.
vanist því að karlar og konur baði
sig saman allsnakin. Frá þeirra sjón-
arniiði er þetta ákaflega eðlilegt. Og
þess vegna finst hafgúunum á Hat-
sushima ekkert athugavert við það
að vera allsnaktar við störf sín.
Frá mínu sjónarmiði er þessi köf-
unaraðferð úrelt og ekki annað en
fastheldni við forna venju. Menn í
kafarabúningi gæti verið miklu leng-
ur við vinnu á hafsbotni og safnaö
miklu rneira þangi en þessar hafgú-
ur. En það er nú svo um mörg vinnu-
brögð í Japan að þeim er haldið
vegna þess að þannig hafa forfeðurn-
ir unnið um þúsundir ára. Verið get-
ur að ekki sje svo mikið upp úr
þangsöfnuninni að hafa að það borgi
sig að nota nýtísku kafarabúninga
með ollu þvi er þeim fylgir.
’-cx-unoiM, WV*** V**®,'* Vitf •*«* i
S'efán Vagnsson
Lof uin Soddara
EITT SINN er Sölvi Helgason var á
flakki sínu um Skagafjörð kom hann
að Ríp í Skagafirði. Þar var þá ný
orðinn prestur Hallgrímur Thoriacius
er síðar var í Glaumbæ. Hann var þá
ungur að aldri og hinn mesti gleði-
maður. Sölvi liaíði koir.ið þar oftsinnis
áður og jafnan átt góðu að mæta, því
prestur tók jaínan ljett á tali Sölva um
heimspekileg efni, enda kvað Sölvi
hunn einn af fáum er skildu sig og
starf sitt til fullnustu.
Er Sölvi kemur í hlaðið er prestur
úti staddur og fagnar honum vel. Sölvi
heilsar honum þannig: „Salve domini
pastor! Jeg hef setið hjer um stund
suður í klöppunum í sólskininu og
hinni dásamlegu vorblíðu. Hef jeg ver-
ið að yrkja um yður kvæði, því ei vildi
jeg koma hjer svo, að jeg fórnaði yður
eigi einhverju af mínum vísdómi. Er
þetta sextug drápa og vildi jeg að þjer
hlýdduð henni.“
Prestur varð kíminn við. Biður hann
Sölva að ganga í bæinn, setur fyrir
hann koniak og drekkur honum til og
biður hann hressa sig vel, áður hann
tæki til upplestursins. Sjálfur gekk
hann inn í hús sitt, sem var í öðrum
enda baðstofunnar og kvaðst þaðan
mundu hlýða kvæðinu, en ástæðan fyr-
ir því var sú, að hann t-e,rsti •*«*- “V-ki
til að hlusta á það með þeirrí stillíngu
er Sölva þætti sóma, en vncii a exxgan
hátt styggja hann.
Sölvi færði sig þá að húsdyruntun
og flutti kvæðið með hinni mestu al-
vöru og fjálgleik. Tók hann lítt eftir
því þó prestur gæti ekki varist hlátr-
inum oít og mörgum sinr.um meðan
stóð á flutningnum. En það sagði sr.
Hallgrímur oft síðar, að það iðraði sig
mest að rita ekki upp kvæðið, því
merkilegt mundi bað þykja nú, ef til
væri í heilu lagi. Hefði það verið góð
lýsing á Sölva, hugmyndaílugj hans og
heimspekihugleiðingum. Ékki mundi
prestur anr.að úr því er. þessar har.d-
í'ncr^v*
•—o-— >
* -isxx.* oru.iai*.■ Brm ....a.'.. „*«xx.v
W& v/©'***' «•* W
en á eldfránu essi
til uppheima föður.
Er Sölvi hafði lokið lestrinum, þakkar
prestur honum hið ágæta kvæði og
segir að vant muni verða launanna
fyrir af sinni hendi. Þá segir Sölvi:
„Víst getur þú launað, og ekki betur
með neinu öðru en því, að yrkja til
mín aftur á móti. Hefur margur um
mig kveðið og það ilt eitt, en það munt
þu aldrei gera, heldur öfugt; mega þa
eftirkomendur okkar sjá, að til haíi
þó verið menn mjér samtíðá, er kunnu
að meta míná kosti og þorðu að halda
þeim á loft.“
Prestur færðist undan á alla vegu,
kváð sig alt skorta til að leyfa hann
ljóðstöfum. Sölvi kvað það ekki satt:
„Ertu of skamt kominn að frændsemi
frá Jónasi Hallgrímssyni skáldi, að þú
megir þetta eigi, ef vilji er fyrir hendi.“
Sótti hann mál sitt af hinu mesta kappí
og vann það á að lokum, að prestur
Ijet tilleiðast og orti eftirfarandi ljóð
tíl Sölva. Hjelt hann því mjög á loft
síðar og þótti forkunnar gott. Ljóðið
'er þaimig: •
Eg undrast þig ar.dheima troll,
er alheimsins víðáttu skcðar.
Aldrei eykonan gat
arnfleygri, gáfaðri son.
Þinn andi hann líður í íoft
gegn ljóshöfum spekinnar æðstu,
voröldur værasta draums
þar vagga þjer sælum í blund,
Þar hverfur hip litla og lága
og ljóta frá ginnhvössum augum;
ait verður endalaust, stórt,
alt verður tröllvaxin mynd.
Með litum frá Ijcshsimi runnum
bú listaverk málar.
Höndin á snildarverk hög
hönd þín varS aldregi þreytt.
Þakkir vjer býðar nú faerum
bj er brsl-miilcl2, 2.52 bst^s..
lr’r, Vi v.
WíW yw^'á y,*. —Z.;.