Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1952, Blaðsíða 12

'~4if
r 88
^ LESBÓK MORGUNBLADSINS
t

’t
t
i
r
4
i
t
j
k
i
r
í
V
I
¥
I
f '
i
f
U.
En hvaða fjarstæða var þetta?
Þessi stúlka var heitbundin öðrum
manni og kom honum ekkert við,
gat aldrei orðið hans. Hann varð
að bæla niður allar hugsanir um
ást.
Pétur reyndi að koma af stað
léttara hjali, en það gekk iila. —
Hugurinn vildi ekki fylgjast með
umræðuefninu, svo kvöldgangan
varð þögul og hljóð eins og vor-
kvöldið sjálft.
Pétur vaknaði snemma morgun-
inn eftir. — Svefninn hafði verið
órólegur, loks eftir að hann hafði
fest svefn. Fjarstæðukennt drauma
rugl, sem ekki var sæmandi full-
hraustum manni, hafði ásótt hann
um nóttina. En í nótt, eftir mikil
heilabrot, hafði hann tekið ákvörð-
un, sem þegar varð að framkvæma.
Hann klæddi sig í skyndi og leit
inn í sjúkraherbergið til Þorsteins.
Þorsteinn svaf vært og rólega, and-
ardrátturinn var hægur og jafn,
eins og vera bar hjá svo til heil-
brigðum manni.
Pétui; gekk inn í lyfjastofuna,
kveikti á vökvalampa og setti yfir
logann litla málmskál með vatni í,
síðan gekk hann að lyfjaskáp, tók
þaðan sprautu og nál og setti í
skálina. Er þetta hafði soðið htla
stund, tók hann það af eldinum,
lét það kólna, fyllti sprautuna
brúnum vökva úr smáglasi og gekk
síðan með sprautuna í hendinni inn
í herbergi Þorsteins. Hann klappaði
létt á sængina, svo Þorsteinn vakn-
aði og leit upp.
„Jæja, hvernig er þá líðanin í
dag?“ spurði Pétur.
„Ég held að hún sé nú allgóð,“
svaraði Þorsteinn.
„Já, ég var nú að hugsa um að
bæta hana ögn enn,“ sagði Pétur
brosandi, lyfti sænginni til hliðar,
stakk nálinni á sprautunni inn
undir húðina upp við nára og
sprautaði vökvanum inn. „Svona,
nú skulum við sjá hvort þetta gerir
ekki sitt gagn,“ sagði Pétur bros-
andi um leið og hann breiddi sæng-
ina aftur yfir Þorstein. „Nú skuluð
þér bara reyna að sofna aftur og
svo lít ég inn til yðar seinna."
Pétur gekk hægt út úr herberg-
inu og inn til sín. Honum var órótt.
Hvað var hann annars að aðhafast?
Þetta var vitfirring. En hann gat
ekki séð af Bryndísi, hún mátti
ekki fara heim. Hann fleygði sér
á legubekkinn, tók bók og fór að
lesa. —
Hann hrökk upp við að Bryndís
kom inn í herbergið, án þess að
berja að dyrum, en það hafði ekki
áður komið fyrir. Andlit hennar
bar vott um hræðslu og kvíða.
„Er nokkuð að, Bryndís?“ spurði
Pétur.
„Pabbi er eitthvað verri, honum
er svo þungt um andardráttinn. Ó,
ég er svo hrædd.“
Pétur stóð upp, gekk til hennar
og tók utan um báðar hendur henn-
ar.
„Þér hafið ekkert að óttast, þetta
lagast bráðlega,“ sagði hann og leit
brosandi í augu hennar.
Bryndís losaði blíðlega hendur
sínar og gekk inn til föður síns.
Pétur gekk á eftir henni inn að
rúmi Þorsteins og virti hann fyrir
sér. — Andardráttur hans var nú
óreglulegur og svitadropar sátu á
enni hans. Pétur lyfti sænginni til
hliðar og athugaði Þorstein. Fyrir
ofan nára og allt að skurði þeim,
sem áður hafði verið gerður á hon-
um, var holdið rautt og þrútið.
Bryndís horfði á þetta um stund.
„Pétur, er þetta eitthvað hættu-
legt?“ spurði hún.
„Nei, þetta er ekki hættulegt, en
það verður að gera á honum litla
skurðsprettu nú þegar. Við skulum
koma inn á skurðarstofuna.“
Þau gengu inn á skurðarstofuna.
Skurðarborðið var tekið fram og á
það breitt hvítt lín. Hnífar, skæri,
tengur og nálar, allt soðið. Kyrtlar,
gúmmíhanzkar, andskjól, gríma og
klóroform var lagt fram. Pétur
gekk síðan inn til Þorsteins og gaf
honum sprautu. Er hann kom aftur
inn í skurðarstofuna mælti hann
við Bryndísi: „Við skulum koma
inn og fá okkur morgunkaffi, hér
er ekki meira að gera í svip.“
Það varð lítið um samræður við
morgunverðinn. Bryndís var þögul
og hugsandi, matarlystin fremur
lítil hjá báðum, svo þau stóðu fljót-
lega aftur upp frá borðum og gengu
inn til Þorsteins. Pétur kallaði á
Ingu ráðskonu og hjálpaði hún
þeim til að bera Þorstein inn á
skurðarborðið, þar sem hann var
spenntur niður með ólum.
Bryndís og Pétur klæddust kyrtl-
um sínum, settu á sig gúmmíhanzk-
ana og bundu á sig andskjólin.
Pétur þreifaði á slagæð Þor-
steins, setti síðan grímuna yfir and-
lit hans og mælti rólega til Bryn-
dísar: ,,Þá skulum við byrja, en
aðeins litla svæfingu.“
» Klóroformdroparnir láku hægt
og hægt í grímuna, stofan fylltist
þessum sæta svæfandi ilmi og Þor-
steinn sofnaði brátt rólega.
„Svona, þetta er orðið gott, —
réttið mér nú glasið þarna.“ Pétur
vætir bómull af innihaldi glassins
og ber á blett neðarlega á hægra
kviðarholi. „Hnífinn.“ Pétur tekur
við hnífnum og smá skurður á
kviðarholinu opnast. „Bómull og
þetta glas þarna,“ segir Pétur og
bendir. „Æðaklemmur,“ , og nú
virðist hann vinna örugglega um
stund. „Nál og þráðinn, — nei, rétt-
ið þér mér heldur klemmur."
Bryndís horfði hugfangin á hin
öruggu handtök Péturs, en þó hálf
undrandi, því hún gat ekki áttað
sig á, hverja þýðingu aðgerð þessi
gat haft, — en hvað um það, lækn-
irinn vissi sjálfsagt betur.
„Pétur rétti úr sér, tók af sér
hanzkana og andskjólið: „Þá er