Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1952, Síða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
197
hestana með eldi, og kvaðst Þórður
þá hafa bannað honum að fara svo
ógætilega með eld.
Elcki vitnaðist meira í þessu máli
við fyrsta réttarhald. En daginn
eftir viðurkenndi Brynjólfur að
hann hefði sett logandi lótorfu und-
ir tögl á tveimur hestum, og reynd-
ist svo að David Hölter skóari átti
annan þeirra en Jens Sandholt
hinn. Þvertók Brynjólfur fyrir að
hann hefði leikið þetta bragð við
íleiri hesta og væri sér með öllu
ókunnugt livernig hinir sex hest-
arnir hefði verið meiddir. Með
þessum framburði hans sannaðist
það, að þeir Þórður og Jón hefði
ekki átt neina hlutdeild í þessu
verki og Brynjólfur bæri einn
^ibyrgð á því.
Síðan var kveðinn upp dóinur
yfir honum og eru forsendur dóms-
ins að mörgu leyti einkennilegar.
Þar segir að það muni hafa verið
ætlan Brynjólfs að fæla hrossin, en
ekki að meiða þau. Hafi liann með
þessu leitazt við að verja löglega
eign sína og' formanns síns. Auð-
vitað hefði hann átt að handsama
hrossin, en ekki að taka rétt sinn
sjálfur með þrælslegri liefnd á
skynlausum skepnum. Hann hefði
auðvitað átt að kæra tjón sitt fyrir
yfirvaldi og fá eigendur hestanna
dæmda til að greiða sér skaðabæt-
ur. En nú hafi verið svo ástatt, að
þeir í Borgarabæ höfðu engin hús
til að stinga hestunum inn í, og í
myrkri sé ekki gott að þekkja hross
sundur, þegar þau sé mörg saman.
Þess vegna sé það eðlilegt að í
gremju sinni út af þeim skemmd-
um er hrossin höfðu valdið, hafi
hann ekki hugsað um hvað hann
var að gera, né hvað af því kynni
að hljótast. „Ekki getur það heldur
orðið honum til mikils áfellis, að
hann ekki strax játaði upp á sig
verkið, og leitaðist síðan við að
gera aðra hluttakandi í því, því
menn vilja komast undan svo lengi
sem mögulegt er, og vilja síður
vera einir í sektinni.“
Hitt var talið þyngra á metun-
um að hann hefði með hirðulausri
og óvarlegri meðferð elds getað
valdið því að eldur kæmi upp í
bænum. Telja verði mjög líklegt
að þegar hestarnir kenndu sárs-
aukans, hefði þeir þotið niður í bæ
og ef til vill inn í eitthvert hús. Þar
hefði svo eldurinn getað dottið
undan töglurn þeirra og kveikt í
húsinu, og þannig kviknað í bæn-
um, þar sem flest húsin þar voru
úr timbri.
Þótt dómarinn telji það óhæfu-
verk að níðast á saklausum skepn-
um, telur hann að hér hafi verið
um nokkurs konar sjálfsvörn að
ræða hjá Brynjólfi, og því verði að
heimfæra þetta drýgða verk undir
„herverk“.
Dómurinn varð að vísu nokkuð
þungur. Brynjólfur var dæmdur til
að greiða 10 rdl. í reiðu silfri í sekt
og skyldi helmingurinn af því falla
til konungs, en hinn helmingurinn
til eiganda hestanna, þeirra Hölters
og Jens Sandholts. Auk þess var
Brynjólfur dæmdur til að greiða
þeim skemmdir á hestunum „eftir
því sem þar til kjörnir menn hafa
skemmdirnar metið“, sem sé 2 rdl.
vöruverðs eða 1 rdl. 2 mörk silfurs.
Hann skyldi einnig greiða 5 rdl.
sekt í lögreglusjóð og málskostnað
allan. — Skyldi þetta allt greiðast
innan þriggja sólarhringa..
5W 5W 4*
HÚSBÓNDINN kom ekki heim í tæka
tíð og konan var orðin sárgröm. Að
lokum kemur hann haltrandi inn.
— Hvernig stendur á því að þú læt-
ur mig biða með matinn í tvær klukku-
stundir? þrumaði konan.
— Elskan mín, ég varð undir bíl.
— Hvað um það? Þú ætlar þó ekki
að telja mér trú um að þú'þurfir tvær
klukkustundir til þess að verða undir
bíl?
&
aryia
Hjónin voru að tala um gift-
ingu, sem var nýlega um garg
gengin. Jóna litla dóttir þeirra,
fjögurra ára, hlustaði á og sagði
síðan:
— Þegajj eg er orðin stór verð
ég að giftast honum Stjána.
Stjáni átti heima í sama húsi
og þau. Foreldrarnir spurðu
hvers vegna hún hefði nú einmitt
valið hann.
— Eg get ekki annað, eg fæ
aldrei að fara yfir götuna par sem
allir hinir strákarnir eru.
----o----
DÍSA var sex ára. Pabbi var að
sýna henni ljósmyndir og þar á
meðal var mynd tekin á brúð-
kaupsdegi ‘ þeirra hjónanna. —
Pabbi reyndi að útskýra fyrir
Dísu hver merkisdagur þetta
hefði verið er myndin var tekin.
Og eftir nokkra stund segir Dísa:
— Já, nú skil ég, það hefur
verið þegar þú réðir hana
mömmu til þess að vinna fyrir
okkur.
Jói var fjögurra ára^þégar
hann eignaðist litla syst^rý^í
íysrta skifti sem Jói sá hafia
sagði hann:
— Sko, hún er með nylon-hár.
-------------o-----
Það var leiksýning fyrir börn
og sýnt var Aladin og undra-
lampinn. Börnin voru ákaflega
hrifin. Úti i anddyri hitti leik-
hússtjórinn átta ára gamlan
snáða og fór að tala um leikinn
við hann og að lokum spurði
leikhússtjórinn hvort hann lang-
aði ekki til þess að koma að
tjaldabaki og sjá leikendurna. Jú,
drenginn langaði til þess. Þegar
þeir komu að tjaldabaki, þá stóð
Aladinslampinn þar og leikhús-
stjórinn spurði drenginn hvort
hann vildi ekki óska sér ein-
hvers.
„Óskaðu þess, sem þú vilt helzt
og óskin mun verða uppfyllt,“
sagði hann.
Drengurinn gekk að lampan-
um, lagði hönd sína á hann og
sagði:
,,Þá óska ég þess að pabbi og
mamma verði alltaí heilbrigð og
ánægð.“ ___