Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1952, Blaðsíða 6

226
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Si?urbjörr Á. Gislason
Kennarr.skólans var fyrst Ólafur
Rósenkranz. Hann var þá maður
hniginn á efra aldur. Bar hann öll
merki íþróttamannsins. Var léttur
til gangs og hreyfingar. Mun hann
hafa lært leikfimi hiá Stenberg,
sem eitt sinn var leikíimiskennari
Menntaskólanemenda. Mun hann
hafa verið herskólagenginn maður.
Leikfimiskennsla Ólafs var nokkuð
þunglamaleg og meira til að stæla
krafta og þol en efla fimleika.
Þegar við fluttumst í annan bekk
skólans tók við leikfimiskennslu
Björn Jakobsson, sem nú er skóla-
stjóri íþróttakennaraskólans að
Laugarvatni. Björn var þá ungur
maður, ágætur fimleikamaður og
íþróttakennari af beztu gerð. Var
okkur það mikils virði að fá hann
fyrir kennara. Æfði hann okkur í
fimleikum, léttum og mjúkum,
enda fór okkur vel fram hjá hon-
um. Var Björn, á þeirri tíð, bezti
íþróttamaður og bezti leikfimis-
kennari landsins.
Annar íþróitakennari var við
Kennaraskólann í minni tíð. Það
Matthias Þórðarson
var Ingibiörg Brands. — Kenndi
hún stúlkunum leikfimi. Hún var
vel að sér ger um íþróttir. Einhver
allra bezta skautastúlka, sem ég
hef kynnzt. Var hreinasta unun að
sjá hana leika sér á skautum. Kenn-
ari var hún víst góður, enda þótt
hún væri kröfuhörð við sína nem-
endur og heimtaði alveg skilyrðis-
lausa undirgefni við alla sína stjórn
og kennslu. Virtist mér skólasystur
mínar taka miklum framförum í
hennar gennslugrein.
Þórarinn Þorláksson listmálari
var dráttlistarkennari í Kennara-
skólanum þau ár, sem ég dvaldi þar-
Hann var skemmtilegur kennari,
sem blés lífi í kennslugrein sína
með þeim afleiðingum, að nemend-
um var einkar ljúft að vera í tíma
hjá honum og við tókum miklum
framförum í hans grein.
Smíðakennari við Kennaraskól-
ann í minni tíð var Matthías Þórð-
arson fyrrv. þjóðminjavörður. —
Hygg ég hann hafi verið vel að
sér í þeirri grein. Um kennslu hans
man ég ekki mikið. Var ekki mikið
hneigður fyrir að fást við „Slöjd“.
Kem ég þá loksins að söngkenn-
aranum. Var það Sigfús Einarsson
tónskáld. Er skemmst yfir sögu þar
að fara, að hann var álíka góður
söngkennari og hann var gott tón-
skáld. Geta menn þá dæmt um
kcnnsluhæfileika hans, sem þokkja
hans ljúfu lög, því það var hvort
eftir öðru. Af mínum bekkjarsyst-
kinum tóku söngkennarapróf að-
eins þrjú, þau: Lóra Jóhannesdóttir
frá Auðunnarstöðum í Víðidal,
Helgi Hallgrímsson frá Grímsstöð-
um og Sigurjón Kjartansson frá
Drangshlíð.
Hef ég þá að nokkru getið kenn-
ara Kennaraskólans í minni skóla-
tíð. Má með sanni segja, að þeir
voru allir anulegir höfðingjar. —
Geng ég í nokkrum cfa um, að skól-
ar landsins hafi haft á að skipa jafn
samvöldu ágæiisliði eihs og Kenn-
araskólinn.
Hannes Hafstein bar fram
fræðslulögin á sinni tíð. Hann
lét byggja Kennaraskólann. Hann
valdi kennaraliðið svo vel, að eng-
inn ágreiningur var um, að valinn
maður væri í hverju rúmi.
ÞÁ ER AÐ MINNAST Á
SJÁLFAN SIG
Ekki tel ég hlýða að skiljast við
þessar hugleiðingar, án þess að
minnast sjálfs mín að einhverju.
Er þá fyrst að greina frá, að ég
tók kennarapróf með fyrstu eink-
unn. Var þó ekki mikill námsmað-
ur. Ég gat lært móðurmálið. Var
máske beztur í mínum bekk í þeirri
grein. Reyndist annars hálfgerður
skussi í öðrum námsgreinum, að
undanskilinni sjálfri barnakennsl-
unni.
Meðal námsgreina í Kennara-
skólanum var skrift og smíði. Ég
varð þegar á barnsaldri lista skrif-
ari- Skrifaði ég, á minni beztu tíð,
gullfallega rithönd, sem ómögulegt