Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1952, Síða 7

& LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
227
'1 Sí uetrar Lvítcl
Þolinmóður þú uin sinn Einmánuður yglir sig
þreya átt í skugga, úti er hríðarmugga.
litli góði laukur minn Ilúmið friðsælt hylji þig
langt frá bjartum glugga. hylur fönnin glugga.
Þessi leið er þroskans braut Dreymdust margir draumar við
þótt liún iiggi í skugga, dökkars vetrar skugga.
sérhver laukur seinna naut Sumir fundu sumarið,
sólar yls í glugga. cólin skein á glugga.
Og í fyrra áttir þú Dvelur bak við drungans þil
afar langt frá skugga, dýrðleg sól að hugga.
lítið, snoturt ljóssins bú ínnsta þrá berst upn á við
lifðir þá í glugga. eilíft Ijós um glugga. RAGNII. GÍSLADÓTTIR.
var að finna að með rökum. Gerði
skriftarkennari skólans, dr. Björn
Bjarnason, enga tilraun til að leið-
beina mér í þeirri grein, enda skrif-
aði ég mikið glæstari hönd en hann
sjálíur.
Samkvæmt reglugerð skólans var
ekki gefin einkunn fyrir skrift.
Þetta var mitt óhapp, því einkunn
fyrir skrift hefði lyft mér verulega
í prófi. Fyrir smíði, „Slöjd“, var
einkunn gefin. Prófsmíði okkar var
kistill. Þar tókst mér illa, því smið-
ur var ég ekki fæddur. Kom ég
kistlinum aldrei saman, hætti við
prófsmíðið og fékk „Minus“ í þeirri
grein.
Ári síðar en ég tók kennarapróf
þreifaði ég fyrir mér um skriftar-
kennslu við barnaskóla Reykjavík-
ur. Hlutaðeigandi bæjarvöld töldu
of dýrt fyrir bæinn að hafa tvo
skriftarkennara við skólann. Fyrir
var Guðlaug Arasen. Þetta var
misráðið. Hefði ég komizt að skól-
anum sem skriftarkennari, þá hefði
þúsundir fólks í Reykjavík, og víð-
ar á landinu, skrifað betri rithönd
en það nú gerir. Þeim fáu börnum,
sem ég kenndi skrift, tókst mæta
vel að eftirlíkja minni rithönd og
gera hana að sinni eigin. Gaf ég
þeim forskrift á skólatöfluna, sýndi
þeim sjálfum hvernig ég skrifaði
stafina og orðin. Þau urðu hrifin
af skriftinni og hrifin af verknað-
inum, lifðu vel inn í mína aðferð
og tileinkuðu sér hana, hvert eftir
beztu getu og með glæsilegum ár-
angri.
=//=
Síðan ég, ásamt bekkjarsystkin-
um mínum, tók kennarapróf, eru
liðin fjörutíu ár á þessu vori. —
Hafa öll þessi ár hðið eins og
draumur, sem liðinn er fyrr en
varir. Það ágæta fólk, sem yfirgaf
Kennaraskóla íslands í Reykjavík
vorið 1912, ungt, blómlegt, bjart-
sýnt, hraust og heilsugott, er nú
sumt dáið, en það, sem lifir, er
aldurhnigið fólk- Það fólk, sem út-
skrifaðist úr Kennaraskólanum
vorið 1912, var drengilegt fólk,
viljasterkt og þrekmikið. Þjóðfé-
lagið bjó illa að sínum fyrstu kenn-
urum, veitti þeim kröpp kjör, en
samt hafa bekkjarsystkini mín
reynzt vanda sínum vaxin, sem svo
hefur kveðið að á skákborði til-
verunnar, að öll erum við vel
þekkt og sum þjóðkunn.
Við höfum sjálfsagt reynt margt,
unnið sigur í mörgum leikum, en
líka tapað mörgum. En hvað sem
um það er, þá er eitt víst, að endur-
minningin um samveru við ágæt
skólasystkini og úrvals kennara
hefur slegið birtu á braut okkar og
mun ,sú birta endast til leiðarenda.
^ ^ ^
UNGUR málari kyssti stúlkuna, sem
var fyrirmynd hjá honum.
— Ég er viss um að þú kyssir allar
fyrirmyndir þínar, sagði hún.
— Nei, þú ert sú fyrsta.
— Hvað hefurðu haft margar?
— Fjórar, rós, lauk, banan og þig.
r
VIÐ STJÖRNURNAR
í seinustu Lesbók var sagt frá hinum
dularfuilu „útvarps“-sendingum frá
öðrum jarðstjörnum, sem háskólinn í
Manchester ’r að láta rannsaka. Þessar
sendingar koma frá jarðstjörnum eigi
aðeins í vcrri vetrarbraut, heldur í öðr-
um vetrarbrautum og sýna sambandið
milli hnatta í allieimi. — Myndin hér
að ofan er af móttökustöð þeirri, er
háskólinn liefur reist á Jodrell Bank
til þess að taka við þessum sendingum
og þar vinnur dr. A. C. Lovell að rann-
sóknum á þeim.