Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1952, Side 10

230
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
að hægt er að loka þessum glugga-
opum þcgar rigning er. Ekki eru
húsin falleg, en eflaust hcppileg til
þess að halda hitanum úti-
Fiest allir, sem vinna þarna eiga
heima í gamla bænum, sem er um
15 mínútna akstur, í gömlum og
óhreinum 20 manna vagni. Bær
fæðist og bær deyr, dettur manni í
hug. Gamla Mariel hefur einhvern
tíma verið snotur bær, en nú er
allur Ijóminn af. Götusteinar mis-
háir og víða horfnir alveg. Gang-
stéttir hallast ýmist að húsunum
eða frá þeim. Sums staðar hafa
rætur -gamalla pálmatrjáa lyít
gangstéttinni svo hún hefur sprung
ið í kringum hin fallegu, háu og
beinvöxnu tré. — Húsin eru öll
skjöldótt, því málning og múrhúð-
un er víða fr.rin af. Göturnar fullar
af slæpingjum, óhreinum börnum
og betlurum.
A
í ANTILLA
Við norðausturströnd Kúbu er
enn einn af þessum lokuðu ílóum
eða fjörðum, sem einkennir flesíar
hafnir landsins. Flói þessi er með
þeim stærstu og heitir Nipe. Hann
er 11 mílur á lengd og frá 3—7
mílna breiður, en innsiglingaropið
er aðeins Yi mílu á breidd. Landið
er frekar hátt á alla vegu. svo að
hér er ágæt og örugg höfn. Við
flóann eru þrír litlir en þýðingar-
miklir bæir, því um þá fer mikið
magn af vörum. — Bæirnir heita:
Felton, Preston og Antilla. Um
hina tvo fyrrnefndu er afgreitt til
útflutnings ávextir, viðarkol, járn-
málmur, crome, magnesium o. fl.,
en um Antilia sykur og sýróp og
þangað förum við.
Bær þessi er dálítið frábrugðinn
öðrum, sem við áður höfum heim-
sótt, að því leyti, að hann er meira
spænskur, ef svo mætti segja- —
Þarna er ágæt bryggja og þegar
við komum liggur við hana ný-
byggt, glæsilegt ítalskt flutninga-
skip. Það er í fyrstu ferðinni og
leigt skipafélagi í Venezuela til 2ja
ára.
Það er sunnudagur og engin
vinna á bryggjunni, en hún er þó
ekki mannlaus. Fyrir utan þennan
venjulega hóp embættismanna, sem
bíður þess að skipið verði landfast,
er þarna dálítil hljómsveit. Blind
unglingsstúlka syngur, önnur slær
saman tréspöðum, en piltur annast
undirleikinn með guitarspili. Þetta
er fremur óvenjuleg sjón á Kúbu,
en algeng á Spáni. Tilgangurinn
er auðvitað sá, að hræra hjörtu
þessara erlendu sjómanna, í von
um að þeir láti -nokkra aura af
héndi rakna. Enn er ekki allt talið
á bryggjunni. — Maður nokkur
hleypur til og frá og tekur myndir
af Kötlu af miklum móð, og daginn
eftir, þegar hann kemur um borð,
er mikið keypt, því myndirnar
reynast ágætar. Myndasmiðurinn
er mikill áhugamaður og tekur
myndir af skipverjum úti og inni í
íbúðum. Hann býður einnig til sölu
myndir af öðru okkur ókunnugu
fólki, mönnum, sem komið hafa á
öðrum skipum og f jölskyldumyndir
af ýmsum bæarbúum, einnig ein-
stakar myndir af fegurstu blóma-
rósum staðarins. Allt er falt fyrir
nokkur cent. Þetta er mikill kaup-
maður, eins og margir Kúbubúar
eru. Hann er óprúttinn og jafnvel
ósvífinn. Þó kemst hann fljótt í
uppáhald hjá okkur, því hann talar
ensku reiprennandi og er hrað-
mælskur. Honum fyrirgefast fús-
lega allar málfræðivillur, en fram-
burðurinn er góður. Þetta einstæða
fyrirbrigði að hitta enskumælandi
mann af alþýðustétt á Kúbu er
hreinasta gullnáma. Hann leysir
skýrt og vel úr öllum spurningum,
gerir góða verslun og er hinn kát-
asti-
— Kæri vinur, Antilla er bezti
bærinn á Kúbu og þar er einnig
bezti ljósmyndarinn. Hér sérðu
mynd af vini mínum, konu hans og
tveimur dætrum. Ljómandi falleg-
ar stúlkur. Kostar aðeins 30 cent
stykkið — ég meina myndin —•
bætir hann við og skellihlær.
Hann hefur ýmislegt íleira smá-
vegis til sölu og þar á meðal frí-
merki, en hjá honum kosta þau
talsvert yfir nafnverð. Ég mótmæli
slíkri ósvífni, en hann lilær bara.
— Allt í lagi, kæri vinur, revndu
að fá þau ódýrari í landi. — Þetta
finnst mér nokkuð langt gengið og
labba með bréfin mín upp í póst-
hús. Það stendur við aðalgötu bæ-
arins, eins og vera ber um opinbera
stofnun. Fyrir framan afgreiðslu-
grindina er stór salur. Mannlaus
þó. Gólfið er flísalagt og mjög hált.
Fyrir innan sitja þrír menn við
stórt borð, en ekki verður séð að
þeir hafi neitt fyrir stafni. Ég stend
þarna góða stund með bréfin í
höndunum, en starísmennirnir
virðast hvorki heyra mig né sjá.
— Hoja, kalla ég, en það ber engan
árangur.
Allt í einu finn ég að eitthvað
snertir hnéð og þegar ég lít niður
sé ég lítið stúikubarn. Hún er svo
lítil að ég undrast að hún skuli
geta gengið. Kjóllinn er alltof stór
og nemur við berar tærnar- Hárið
hrafnsvart og einn ílóki, en augun
eru stór og tinnusvört. Og hún
getur talað. Ég heyri ekki vel hvað
hún segir. Hvort það er Amigo
(vinur), Americano eða Mangi. En
lófinn er þarna, útréttur, svo að
ekki verður misskilið hvað það er,
sem barnið vill.
Ég bregð út af vananum og læt
10 centa pening detta í lófann, sem
er of lítill fyrir stóran 5 centa pen-
ing og nú kemur líf í tuskurnar.
Það er ekki langt til dyranna, en
barnið flýtir sér svo mikið, að það
stígur tvisvar í pilsfaldinn og dett-
ur á sleipu gólfinu. Ég ætla að
hjálpa því á fætur, en þá rekur