Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1952, Blaðsíða 3

1 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
391
í svipuðum anda eru hinar íall-
egu skilnaðarvísur föður við son
sinn, en þrjár hinar fyrstu hljóða
Far heill, sonur,
2 s fylgi þér á vegum
hæstur himna guð. Veri þér í minni,
7 þau er mælir faðir orð í síðsta sinn.
svo: Sæll eg þá væri, ef eg þig sjá mætti og heim aftur hcimta son hinn sama, sem þú hvcríur nú föður húsum frá.
Vcrlu dyggð trúr dögum öllum, þa muntu ævi una og líf þitt líða scm lækur renni dals í grænu grasi.
Alkunnar cru sumar barnavísur
Sveinbjarnar. Ég tck scm dæmi:
Þó cg kalJi þrátt til þin,
þú kannt ckki heyra.
Þuríður, Þuríður, Þuríður mín,
þykkt er á þér eyra.
Til konu sinnar, Helgu, hefur
hann ort margar fallegar vísur. Ég
nefni aðeins:
Þá bleik á hár og blíð á kinn
mín bezta kemur til mín inn,
lilæjandi lifnar hugur minn
og hana í faðmi vcfur.
Til hcnnar einnar hugurinn flýr,
þá heimur við mér baki snýr;
hún cin í minu hjarta býr
og himins sælu gcfur.
w
Sveinbjörn hefur gert nokkur
erfiljóð, og eru þau æðimisjöfn,
sum með 18. aldar bragði, en önnur
í ætt við erfiljóð þeirra Bjarna
Thorarensens og Jónasar Hall-
grímssonar, er marka, svo sem
kunnugt er, tímamót i þeirri kveð-
skapargrein. Ég minnist sérstak-
lega crfiljóðsins eítir þá Gísla
Brynjólfsson og Lárus Sigurðsson,
einhverja hina cfnilcgustu menn,
cr báðir dóu fyrir aldur fram. Gísli
drukknaði í Reyðarfirði, cn Lárus
lczt úr brjóstveiki í Rcykjavík, þá
nýkominn frá Kaupmannahöfn.
Ég set hér kvæðið:
Komdu hérna, krílið mitt,
komdu Jitla morið;
enn cr Jiðið ckki þitt
æsku- blíða -vorið.
Fuglinn segir bi, bi, bí,
bí, bí scgir Stína;
kvöldúlfur er kominn i
j, kerlinguna mína.
Fær niér unaðs
(lcvað fold ísa),
cr cg ungan kvist
upp renna sé;
fær mcr angurs,
er í fang mér skal
algrænn liniga
fyr ýmsum gusti.
Fljúga livítu fiðrildin
fyrir utan glugga;
þafna siglir einhver inn
ofuriitil dugga.
Þegar Sveinbjrni var farið að
leiðast einlifið, orti hann jressa
vísu:
Grátlegt mér þótti,
að Gísla skyldi
belti mitt
að bana verða;
hitt mig hlægir,
að hann nú skín
lieiðblám ofar
hjálmi mínum.
Leit eg yfir landsins sumarblóma,
lqiðindi mér foldar slcrautið bjó;
Jas eg í tómi lærða merkisdóma,
lærdómsiðn mér samt ci veitti ró.
Hvar er gleði hér á jörð að fmna? —
Hjörtum i, sem ástir saman tvinna.
Hvar er blíða lijartað, sem eg a
að hugga mig og þar við gleði ná?
Þann vissa’g guma
geðspukastan,
og gjarnastan
gott að vinna,
fróð.leiks fullan
cg forura stafa,
og þjóðvitrings
vjsast efni.
Iðgjöld lians eg liugðumst
aftur mundu
fá í Sigurðar
snotrum arfa.
Svo cru fagrar
fíra vonir
sem dropi daggar
dags morgni á.
Vottuðu svinnir
snijlmgar Dana,
að væri Lárus
laukur ungmcnna.
Las hann og mundi,
Jas liann og undi,
num háleg rök
Iiclgra íræða.
Þá nam að vaxa
vitra i byggju,
heilög hyggindi
og hógværð bæði;
Jét. sér vcglcg
visdóms-gyðja
scss cinvalið
í ungliugs brjósti.
Unz lífkaldur
likams cyðir
hcilsu gekk
hans að spilla.
Óð borðjór
und’ brjósti móðu
Sigurðssonar
Suælands á vit.
Þar lét hann mælt,
áður munnur lykist,
vonarorð
fyrir vinabrjósti.
\Tú grær grund
græn yfir lionum
guði vigð
á Víkur ströndu.
Um sálina og kveðskap Svein-
bjarnar guðrækilegs efnis, bæði
frum.sunidan og þýddan, mætti
nefna ýmis dæmj. Ég minni aðeins
á Ijeims um ból, er hann heí'ur að
lagi og hugsun tekið cftir þýzka
kvæðinu: Stille Naeht, og kvöld-
versið fallega eftir Foersom, Nu
lukker sig mit Öje, sem Sveinbjörn
lieíur snúið svo:
Nú Jegg eg augun aftur.
Ó guð, þmn náðarkraftur
veri mín vcrn í nott.
. Æ, virzt mjg að þér taka,