Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1952, Blaðsíða 15
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
m
Gerzka ævintýrid
þessu og á löngum tíma leiðir ílas-
an til þess að menn fá skalla.
Það er mjög erfitt að uppræta
flösu, því að hún tekur sig upp
livað eftir annað. Menn ætti að
leita læknis og menn verða að
vera þolinmóðir þótt lækningin
gangi seint.
Enginn veit með vissu hvernig á
því stendur að menn verða grá-
hærðir. Því var áður haldið fram
að þetta stafaði af því, að litarefn-
in í hárkirtlunum eyddust og hyrfu.
En nú er talið sennilegra að þetta
stafi af því að loft komist inn í
hárin. En hvernig það má verða,
vita menn ekki. Sagt er að miklar
geðshræringar, hræðsla og sorg
geti gert menn gráhærða, en ástæð-
an til þess er ekki kunn. Það er
fált hægt að gera til þess að koma
í vcg fyrir hærur. Járn og arsenik
er nokkuð gott, en læknir verður að
kenna jnönnum að nota það. Ein
tegund af B-fjörefni (pantotlienie
aeid) hefir reynst nokkuð vcl, en
hárið skiftir um lit við notkun þess
og verður gulbrúnt.
Eg mundi verða frægastur mað-
ur í heimi ef eg gæti kent mönnum
ráð tii þess að losna við skalla. En
eg get sagt yður af liverju skalLi
kemur.
Á hverjum einasta degi liafa
mörg hár á höíði manns híað alla
„sína“ ævi, losna og dctta aí höíð-
inu. Ný hár koma i þeirra stað. Upp
af hvejrri harrót spretta mörg hár
um ævina, en cf nýu liarin vaxa
of ört, \ærða þau æ veikbygóari og
seinast hættir hár að vaxa upp af
þeirri rót. Þessi öri hárvöxtur getur
stafað af i'lösu, eða þá af þvi að
menn ganga með of þröngva hatta,
svo að blóðæðarnar geta ekki flutt
næga næringu til hárrótanna. Það
getur líka hreint og beint verið
ellilirörnun.
j ta. l J tw- j «—
-k ir ★ ★
SULTARLEGUH hundur frá Austur-
Þýzkalandi fór yfir mcrkjalínuna í
Berlín og rakst þar a hund, sem var
að naga bein.
— Ósköp cr að sjá hvað þú ert solt-
inn, sagði Vejturseppi. Viltu ekki fá
bcinið að tarna að naga?
En Austurseppi sagði nei, hann
kvaðst enga matarlyst hafa.
— Hér er fullt af skemmtilegum
hundum, sagði Vesturseppi. Á ég ekki
að koma þer í kynni við þá?
Austurseppi hristi höfuðið og
kvaöst ckki vera i þ' í skapi að hann
hefði gaman af að kymrast öðrum.
— Nú dámar mér ckki, sagði Vcst-
urscppi. Er það þá ckkcrt sem gæti
hrcst upp á þig?
— Jú, sagði Austurscppi, cf ég ícngi
að gelta.
Tveir embættismenn í Austur-
hýzkalandi voru að tala saman um
þær breytmgai, sem kommuiiisminn
mundi gera á högum manna í Evrópu.
— Þaö eru nú til dæmis jó.Un, sagði
annar. Eftir nokkurn tima luctta mcnn
alveg við að halda þau hátiðleg 24.
descmber og hafa flutt þau á 21. des.,
aímælisdag Stalins.
— Þetta getur verið, sagði hinn. En
livernig íer þá um jólasveininn? Menn
eru vanir þvi aö hann færi gjafir, cn
þá kemur liann sem skattheimtu-
maður.
. FuUirúar hjaríkjarma í Evrópu
ln'ifðu verið boðaðir á raðsteínu til
þees að hlusta á útfistamr fulltrúa
sovjet-stjórnarinnar um ímim ára
áætlanirnar.
— Þegar fyrstu aætluninni hef.ir ver-
ið náð, sagöi bann, þá faer hver cmb-
ættismaour flokksins reiðhjól að gjöf.
Þegar annari áællammh cr lokið, þá
fær hver bil að gjöí. Og þegar þriðju
áætlaninni er lokið fær hver þeirra
flugvél að gjöf.
Öllum fannst afar mikið til um
þetta, nema fulltrúa Tékkóslóvakíú.
— Hvað ætti ég að gera við flug-
vél? gagði hann fýlulega.
— Það skal ég segja þér, mælti full-
trúi sovjetstjórnarimiar. Setjum svo,
að eftir 15 ar verði hægt að fa stíg-
vél í \T5div0st0ds. íJeldujrðu að þáð
væri þá ekki munur að gcta scst upp
í sína eigin flugvél og flogið þangað
austur og vcrða á undan öðrum að
ná sér í eitthvað á fæturna?
-----♦-----
Dag eftir dag stóð tötrum klæddur
maður á hafnarbakkanum í Rosloek frá
morgni til kvölds og horfði út á sjó-
inn. Auðvitað vakti þctta athæfi grun-
semdir rauðu lögreglunnar og einn
góðan veðurdag kemur sjálfur hafnar-
stjórinn til mannsins og spyr hvers
vcgna hann standi hér.
— Ég er að skyggnasf eftir korn-
flutningaskipunum frá Rússlandi.
— Mikill asni geturðu verið, sagði
hafnarstjórinn. Ifeldurðu að þú eigir
að skygnast eftir þeim hér í höfn-
inni? Þú átt að skygnast eftir þeim
í biöðunum.
Eins og kunnugt cr var höfuðborg-
in Scoul i Kóreu ýmist á valdi komm-
únista cða herja Samcinuðu þjóðanna
í byrjun stríðsins þar. En þegar her
Samcinuðu þjóðanna tók hana fyrir
fullt og allt, þá rakst amcrískur her-
maður á garnlan Kóreubúa, sem hann
hafði kynnzt cr hann kom þangað í
fyrsta skifti.
— Sjáum til, þú ert lifandi cnn,
sagði hermaðurinn. Hvcrnig fórstu uð
þvi að sleppa?
— Það var ósköp auðvclt, sagði sá
gamli. Þegar kommúnistar komu þá
sagði ég: — Það cr gleðilegt að sjá
ykkur aftur. Og þegar hinir komu
þá sagði ég líka: — Það er gleðilegt
að sjá ykkur aftur.
— Þú heldur þá að enginn munur
sé á kommúnistum og okkur, sagði
hermaðurinn.
— Þvert á rnóti, sagði sá garnli.
Ef ég hefði sagt kommúnistum fra
þessu, þá hefði ég verið skotinu.
Þrír rússneskir blaðamenn höfðu
farið kynnisför til Bandaríkjanna og
er heim kom skrifuðu þeir greinar um
það sem fyrir þá hafði borið. Einn
þeirra var þegar sendur til Siberiu
fyrir að lirósa íramlejðsluháttum
Bandarikjamanna. Annar var rekinn
úr flokknum fyrir það að haía hrésað
amerískri gestrisni. En sá þriðji svx-
vifú se«j tjawi fjajðj séð í forimy