Lesbók Morgunblaðsins - 27.09.1953, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNELAÐSINS
545
SMÁSAGAN:
Söguleg
BONARDEL kom eins og eldibrand-
ur inn í flugskýlið á Kamembe flug-
vellinum, leit snöggvast á farþegana,
sem biðu þar, rauk svo að veitinga-
borðinu og bað um viskí.
— Er séra Zulien korninn?" spurði
hann. ,
— Nei, hann er hættur við að fara.
Hann veiktist á leiðinni hingað og er
nú í spítala í Usumbura.
— Það er laglegt, eða hitt þó held-
ur! Ég hefi ferðast 300 mílur tiL þess
að ná í hann og biðja hann fyrir
svolítinn böggul‘til Brussels.
— Én flugfreyan — byrjaði flug-
vallarþjónninn.
— Haldið þér kannske að ég biðji
stelpu fyrir það, hvæsti Bonardel.
Farþegarnir litu meðaumkvunar-
augum til hans, því það var auðséð
að maðurinn var í vandræðum.
— Ef ég gæti orðið að liði, þá væri
mér það mikil ánægja ....
Bonardel sneri sér hvatskeytlega við,
og sá sem talað hafði fór nú að
kynna sig eins og þeir gera í Kongo.
— Justin Tournemain, skrifstofu-
maður frá Minorki.
— Eruð þér að fara til Brússel? Þá
skal ég segja yður að dýragarðurinn
þar hefir beðið mig að senda sér lif-
andi dýr og koma því á séra Zulien.
Og auðvitað kemur maður frá dýra-
garðinum út á flugvöllinn í Brússel
til að taka á móti því. Vilduð þér
gera mér þann greiða að annast það
þangað?
— Já — jú, það getur verið, stam-
aði Tournemain vandræðalega. Eg vona
að það sé hvorki Ijón né eitthvert ann-
að óargadýr.
Fulltrúi dýragarðsins leit fyrirlit-
lega á manninn, eins og það væri
móðgandi að væna hann um að vilja
trúa öðru eins lítilmenni fyrir Ijóni.
— Nei, þetta dýr gerir engum mein,
sagði hann svo. Það er meira að segja
tannlaust. Verið þér alveg óhrædd-
ur.
Svo benti hann pilti, sem stóð utan
við gluggann. Pilturinn kom inn rétt
á eftir með hvíta körfu í annari hend-

flugferð
inni og stóran kexkassa í hinni. Bonar-
del tók lokið af körfunni og upp úr
henni líkt og skeljaðan böggul, og
lagði hann á borðið.
— Þetta er pangolin, sagði hann,
réttu nafni Manis tetradactyla og er
af Manidesættinni. Það er maura-
sleikja. Venjulega eru þessi dýr að-
eins á ferðinni um nætur, en þessi
er orðin svo töm að henni er sama um
dagsbirtuna og vill þó helzt liggja þá
og móka.
Af forvitni höfðu allir farþegarnir
nú þyr'pst í kringum þá. Meðal þeirra
var Beatrice Tabogan „hin unga
franska kabaret-stjarna“, eins Og hún
hafði verið kölluð í götuauglýsingum
seinustu 30 árin. Og þar var félagi
hennar, Victor Victori, miðlungsleik-
ari. Og þar var Lowstone hershöfðingi
í Suður-Afríkuhernum og prófessor
Verdune, sem hafði farið á vegum
UNESCO til Kongo að koma einhverju
viti í trumbuslátt Svertingjanna.
Pangolin lá fyrir eins og hún væri
dauð og öll í hnút, en nú rétti hún úr
sér, teygði fram langt og mjótt trýn-
ið, og í örlitlum hausnum voru tvö
augu, sem störðu á fólkið. Bonardel
strauk henni um hnakkann með visi-
fingri og henni þótti það sýnilega mjög
gott. ‘ 5f!il
— Jæja, Tournemain, eruð þér nú
óhræddur? spurði hann.
— Jú, jú, og yður er alveg óhætt
að treysta mér. Ég skal sjá um dýrið.
— Vel á minnst, sagði Bonardel, í
þessum kassa er nestið hennar. Og nú
skal ég sýna yður, hvernig þér eigið
að fóðra hana. Það er ofur einfalt.
Hann dró kexkassann að maura-
sleikjunni og hún réðist þegar til upp-
göngu og stóð þar svo á afturfót-
unum. Á kassanum var stútur og í
honum korktappi. Bonardel tók tapp-
ann úr og maurasleikjan stakk trjón-
unni á kaf niður í gegn um stútinn
og nú ijómuðu augu hennar af ánægju.
— Það eru rauðir maurar í kassan-
um, sagði Bonardel, og þegar hún
rekur tunguna niður í hrúguna, þá
loða maurar við tunguna og hún sleik-
ir þá upp í sig.
— En eruð þér nú viss um að þetta
nægi henni til ferðarinnar? spurði
Tournemain.
— Alveg viss um það. í kassanum
eru fjögur kíló af nýveiddum maurum.
Beatrice Tabogan fann að nú var
kominn tími til þess að hún vekti at-
hygli á sér fremur en maurasleikjunni.
— En hvað er þá um þessa veslings
litlu maura í kassanum, sagði hún
með innilegri hluttekningu. hefir nokk-
ur hugsað um það hvað þeir eigi að fá
að borða á þessari þriggja daga ferð?
— Verið alveg róleg, sagði Bonardel.
Ég setti dauða rottu í kassann og hún
ætti að nægja þeim.
ve
Fyrstu tvo dagana bar ekkert til
tíðinda. Menn höfðu engin óþægindi
af maurasleikjunni. f hvert skipti sem
hún hafði fengið að eta, var henni leyft
að ganga um gólfið í flugvélinni, og
svo var hún látin í körfuna sína aft-
ur. Þar hnipraði hún sig saman og
sofnaði.
En ábyrgðartilfinningin hafði stig-
ið Tournemain til höfuðsins. Þegar
flugvélin staðnæmdist á flugvellinum
í Kano, hafði hann rekist þar á franskt
ferðafólk, sem var á leið til Fort-
Lamy. Og nú kynnti hann sig ekki
lengur sem skrifstofumann, heldur
sem umboðsmann dýragarðsins í
Brússel, á heimleið með allskonar fá-
gæt dýr úr frumskógum . Kongo.
— Sem stendur er ég að vinna að
ritgerð um Menis tetradachtyla fyrir
vísindafélagið, sagði hann við þá.
En fásinnið og tilbreytingaleysið,
sem vant er að vera í flugvélum,
breyttist skyndilega áður en lauk.
Þegar flugvélin fór frá Tripoli og
iagði út yfir Miðjarðarhaf, þá lenti
hún þar í miklu uppstreymi og skókst
og ekoppaði alla vega. Farþegarnir
köstuðust til og eins farangurinn, þar
á meðal kassi með nokkrum kilóum
af rauðum maurum. Taska nokkur
fleygðist á hann og við höggið hrökk
korktappinn úr stútnum.