Lesbók Morgunblaðsins - 11.10.1953, Blaðsíða 16

582
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Oóa íitla Oóa
ösa, litla Ósa
með augun djúp og blá;
svipi þínum sindra
sóiargeislar frá.
Létt um ljúfa vanga
lióssins blika spor,
Ósa, hjartans Ósa,
þú ert mitt drauma vor.
Hjalið hlýrra vara
hreint sem englamál,
angurskuggum evðir
yngir hugans bál.
Aftur augum ljóma
æsku horfin lönd
er þú. kæra Ósa.
mér ástar réttir hönd.
Jörðin andar ilmi,
anganrósin grær,
bjartar öllu blika
bros þín yndisskær.
Vængjast vona óður
vöggu þinni hjá.
Ósa, pabba yndi,
ástin mömmu smá.
_ Bljúgt er barnsins hjarta,
en biturt lífsins hjarn.
Vors og vizku dísir
þitt vefi ævigarn.
Bægi böli og syndum,
birti þrautamein.
Æ, þú geymir, Ósa,
þín æskublómin hrein.
KNÚTUR ÞORSTEINSSON
frá Úlfsstöðum.
A
3ia Érci
Óðinshanar.
Sjómenn vestra hafa til skamms
tíma haft mjög illan bifur á Óðins-
hönum. Þessir fuglar eru og nefndir
skrifarar, sem mun vera komið af
því, að þá er þeir synda, er eins og
þeir kroti í sjóinn hálfhringa og ýmis
teikn, þar eð þeir hafa ekki sundfit,
heldur blöðkur á tánum. Sjómenn
sögðu, að þá er skrifarar sæust úti á
hafi, mætti ganga að því vísu, að
skammt væri til þess, að á skellti
ÍÞRÓTTAFRÖMUÐIR HEIÐRAÐIR — Fyrra laugardag var haldin samkoma
hjá Skíðaskálanum í Hveradölum og þar afhjúpaðir minnisvarðar fremstu
brautrvðjenda skíðaíþróttarinnar hér á landi, þeirra L. H. Mullers og Kristjáns
Skagfjörð kaupmanna. Minnisvarðar þessir eru stuðlabergssúlur og afhjúpaði
þá Þorsteinn Einarsson íþróttafulltnii. Auk nánustu vandamanna þeirra Miill-
ers og Skagfjörð voru þarna sendiherra Norðmanna Andersen-Rvsst og frú
og margir helztu forvígismenn íbróttanna hér á landi. Mvnd þessi var tekin
rétt eftir afhjúpunina og sést þar fremst til vinstri Þorsteinn Einarsson
íþróttafulltrúi þar sem hann tekur í hönd ekkjufrú L. H. Muller, þá er næst
Andersen-Rvsst sendiherra og frú hans, þar næst Leif Mulier og frú hans.
Að baki má sjá þá Lárus Ottesen, Jens Guðbjörnsson, Stefán Björnsson, Bene-
dikt G. Waage og marga fleiri kunna íþróttafrömuði.
(Ljósm. Ól. K. Magnússon).
landsunnan hvassviðri, en landsvnn-
ingsáhlaup voru áraskipum sérlega
háskaleg, því þá varð ekki bjargað
sér til lands á seglum, (Hagalín: Ég
veit ekki betur).
KÁLFSRÓFAN MIKLA
Einu sinni hittust þeir nafnar, Guð-
mundur Benediktsson á Bessastöðum
í Fljótsdal og Guðmundur Benedikts-
son á Rangá, Grímúlfssonar prests á
Eiðum, Bessasonar. Guðmundur Magn-
ússon segir nafna sínum það tíðinda,
að hann hafi frétt frá útlöndum. að þar
hafi fæðst svo stór kálfur, að rófan
hafi vesrið tólf vættir. — Guðmundur
Benediktsson segir að gamni sínu að
sér þyki þetta ekki mikið, því að hann
hafi nýlega lesið í útlendu blaði, að
tólf járnsmiðir hafi þar smíðað ketil
einn svo mikinn, að þegar þeir voru
að hnoða naglana innan í katlinum,
þá hevrði enginn högg til annars fyrir
fjarlæeðar sakir. Guðmundi Magnús-
svni bótti saean kynleg og spurði i
grandlevsi, til hvers þessi mikli ketill
muni hafa verið ætlaður. „Til þess að
sjóða í kálfsrófuna, sem þú varst að
seeia frá,“ svaraðí Guðmundur Bene-
diktsson. (Þjóðs. Ól. Dav.)
Galli á Langanesi.
Hlióða-Bjarni, hinn alkunni um-
rennineur. var orðheppinn og gat ver-
ið meinyrtur. Eitt sinn spurði maður
í Norðurlandi Bjarna: „Hvað kemur
til að Langnesingar heya svo lítið?“
— „Það er löstur á Langanesi, kunn-
ingi“, sagði Bjarni, „öll stráin eru föst
á öðrum endanum."