Lesbók Morgunblaðsins - 13.06.1954, Blaðsíða 7

" LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
1 403
Veiðiferð á eyðimörk
Eftir Steplian Reynolds
TALLY HO! Tally Ho!“ Glamur í
beizlum, brak í söðlum og kitlandi
æsing fylgir hrópinu, sem boðar að
veiðidýr hafi sézt.
„Taala Hone! Taala Hone!“ Hér um
bil sömu orðin og sami atburður, þótt
þúsund mílur og þúsund ár sé í milli.
Veiðar, þessi alenski þjóðháttur,
barst þangað með krossfarendum frá
landinu helga, en þar höfðu'menn lært
aðferðina af Serkjum.
í arabisku eru margar mállýzkur, og
tungan hefur breytzt á margan hátt,
en enn í dag er veiðihróþið í Sýrlandi
og Palestínu „Taala Hone“, en það þýð-
ir „Komið hingað!“
bjarga sér í öðru lífi. En eftir þess-
ari sögu er svo að sjá, sem hatur
og fyrirlitning mannanna hafi
megnað að þjá sál hennar í heila
öld handan við gröf og dauða.
Eftir því sem leið breyttist mið-
ilsgáfa Sesselju og varð fullkomn-
ari þannig, að hún „heyrði“ og gat
skrifað niður jafnharðan, eins og
þegar ritað er eftir fyrirsögn. Með
þessu móti var í rauninni hægt að
„tala“ við þá fyrir handan. Hafði
hún samband við Agnesi lengi eftir
þetta, og var svo að sjá sem breyt-
ing til hins betra hefði orðið á kjör-
um þeirra. Um það eru þó engar
sannanir aðrar. Sesselja mun þó að
lokum hafa verið ánægð með það
hlutverk, sem hún leysti af hendi
í þessu máli, en vildi enn ekki að
neinir aðrir en nánustu samverka-
menn sínir vissu um það. Mun hún
ekki hafa viljað að það kæmist ,í
hámæli að hún væri miðill. Og þó
hafði vegna hæfileika hennar gerzt
einhver hinn allra merkilegasti
fyrirburður hér á landi um „hið
mikla samband." (G, -j- Á.)
Veiðar hafa verið vinsæl íþrótt meðal
Araba um rúmlega þúsund ár, og á
dögum krossferðanna höfðu þeir sett
sér fastar veiðireglur.
Arabar nota ekki refahunda eins og
Bretar, heldur stóra og fallega hunda,
sem þeir nefna saluki. Þessir hundar-
rekja ekki feril veiðidýra eftir þef,
heldur beita sér sjóninni.
Nú eru liðin 25 ár síðan ég kynntist
fyrst veiðum með Aröbum. Ég var þá
ungur liðsforingi í Irak og hafði furið
þangað til þess að læra málið. Og til
þess að kynnast því sem bezt, fór ég
til Jezira, sem er í norðurhluta sýr-
lenzku eyðimerkurinnar, til að dveljast
þar meðal innfæddra hirðingja.
Þar komst ég í kynni við Shammar
þjóðflokkinn og höfðingja hans, hinn
óviðjafnanlega Ajil. Hann var rúmar
þrjár álnir á hæð og vóg 250 pund.
Hann faðmaði mig að sér og gaf mér
leyfi til þess að dveljast hjá sér eins
lengi og ég vildi. Og með þjóðflokki
hans ferðaðist ég norður yfir landa-
mæri Tyrklands, norður i Anatolíu, og
suður til Saudi Arabiu.
Veiðitími þeirra var um það leyti
sem náttúran er í sínu fegursta skrúði,
seint í marzmánuði. Þá er öll eyði-
mörkin eins og „blómstrandi rós“. Loft-
ið er milt og tært, sólin vermir, en
brennir ekki. Eyðimörkin hefur tekið
á sig grænan gróðurfeld, skreyttan
hinum skæru litum anemona og krók-
usa. Loftið er eins og rafmagnað og
hleypir æsing og eftirvænting í blóðið.
í veiðiför þeirri, sem ég ætla að segja
frá, ætluðum vér að veiða gazellur.
Höfðinginn sat í skrautklæðum á
„Loulou“ (Perlu) grárri og fjörugri
hryssu, fimm vetra, og a ulflið hans
stóð „Nejma“. Hann var í miðri fylk-
ingu.
„Nejrna" (Stjarna) var rennilegur og
vel taminn fálki, með rauða og skraut-
lega leðurhettu á höfði. Tvö gerfiaugu
voru á hettunni og blikuðu eins og
stjörnur, því að það voru perlur.
í tvo daga höfðu hundar og fálkar
verið sveltir og voru nú titrandi af
græðgi og blóðþorsta.
Ég var settur á sjö vetra hryssu, sem
„A1 Hawa“ (Gola) hét og hún dansaði
undir mér, krafsaði jörðina og hneggj-
aði af óþolinmæði, meðan beðið var, en
þess í milli hvessti hún arnfrán augun
út yfir sléttuna.
Vér vorum um 50 í hóp og er vér
lögðum á stað kvað allt loftið við af
mannamáli, gelti, hneggi og glamri 1
beizlum. Búningur hirðingjanna er
alltaf skrautlegur, en bezt fer hann
þegar þeir eru komnir á hestbak margir
saman. Það er dýrleg sjón að sjá þá,
eins og draumur, sem enginn málari
mundi geta fest á léreft.
Allt í einu heyrðist hátt kall til
vinstri: „Taala Ho-o-o-one!“ Og langt í
burtu sást riddari veifa skrnutlegum
höfuðdúki. Nú þeystu alhr í áttina til
hans. Hundunum var sleppt lausum og
þeir tóku sprettinn eins og ör flygi og
var sem stroka stæði aftur af þeim.
Hestarnir þenja nasir um leið og
þeim er gefinn laus taumurinn og augu
manna og hesta verða bjartari en áður
þegar þeyst er á stað á eftir hundun-
um.
Ajil og aðrir sem fálka hafa, fara að
losa um hettur þeirra. ög þegar Ajil
hefur tekið hettuna af sínum fálka,
hossar hann honum á hendi sér og
sveiflar fram og aftur: „Lyftu vængj-
unum Nejma, hraðfleygi fuglinn minn'"
Fálkinn rekur upp skræk mikinn og
hefur sig á flug, en rétt á eftir er sem
hann falli niður undir jörð. Hestarnir
staðnæmast samstundis og við störum
hissa á hann. En svo gripur hann til
vængjanna aftur og flýgur í mörgum
sveiflum hátt í loft upp.
Þá er eins og vér séum leystir úr
álögum, menn hrópa og kalla og hest-
arnir geisast fram.
Allt í einu leggja fálkarnir að sér
vængina og steypast eins og steinar úr
hálofti niður að jörð. Þeir hafa komið
auga á gazellu. Og vér þeysum í áttina
með hrópum og köllum, og jörðin dyn-
ur undir hófum hestanna. Vér erum
ekki lengur ríðandi menn heldur kent-
árar, trylltir af spenningi augnabliksins
og hinu dásamlega lofti.
Fálkarnir ráðast á gazelluna og
blinda hana með vængjum sínum, og
það skiftir engum togum að hún er að
velli lögð.
f tjaldi höfðingjans er sagan af veiði-
ferðinni sögð og margsögð á meðan
vér drekkum bleksterkt kaffi, sem veitt
er af rausn og vináttu.
Hvenær skyldi ég fá að lifa annan
eins dag! Hvenær fæ ég aftur að þeysa
um eyðimörkina á eldfjörugum gæðing
í hópi vina minna?