Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1956, Síða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
211
Hvítir Cyðingar og bláir drekar
A INNI unduríögru Malabarströnd
í Indlandi, er gamalt vígi, sem ne£n-
íst Cochin. Það stendur á granda milli
arabiska flóans og mikils stöðuvatns.
Þangað hefir jafnan verið mikil sigl-
ing. Nú koma þangað gufuskip frá
Evrópu og Ameriku og „dhows'* frá
Arabíu og Afríku. X fornöld sigldu
rómverskar galeiður hingað, og löngu
fyrr hefir Salómon konungur ef til vill
sent hingað skip sin, til þess að sækja
filabein og sandelvið, til þess að hafa
í ið mikia musteri sitt.
Nú er hér mikil verslunarborg. Hér
standa stór, gluggalaus vörugeymslu-
hús í löngum röðum meðfram moldar--
götum, en á götunum úir og grúir af
inmn mislita lýð, sem hér er saman
kominn. Þar eru t. d. Malajar og Skot-
ar, Mopash og Svisslendingar, Arabar
og hvítir Gyðingar.
Þessir hvítu Gyðingar eru merkileg-
ur þjóðflokkur, sem hér hefir lengi
átt heima. Þeir fullyrða að þeir séu
afkomendur nokkui'ra Gyðinga, sem
herleiddir voru til Babylon, en tókst
aö strjúka þaðan á 6. öld fyrir Krists-
burð. Þeir fengu leyfi þjóðhöfðingjans
á Malabarströndinni að setjast hér að,
og hér hafa þeir verið síðan. Þeir hafa
átt hér sína eigin byggð og þeir hafa
forðast að blandast öðrum kynþátt-
um, og þess vegna hefir þeim tekizt
að haida sínum eigin siðum og venj-
um fram á þennan dag. Þeir eru mjólk-
urhvitir á hörund, og þess vegna haía
þeir fengið viðurnefnið Hvítu Gyðing-
lega, að hann gleymir stund og
stað og uggir ekki að sér, fastur á
fótum í sverðinum. Verður þá að
fara varlega og djarflega og læðast
að erninum, áður en hann vaknar,
til að losa klæmax, sem eru fastar
é kafi í jörðinni. Því ef hann nær
að vakna og losa löpp, til að kló-
íesta manninn, ganga klærnar óðar
á hol eða inn að beini. Er því betra,
að vera fyrri til í fangbrögðunum,
til þess að lenda ekki í arnarins
klóm eða kjaiti.
amir. Byggð þeirra er alveg sér í
borginni og þar hafa þeir sitt eigið
musteri og er það allfornt.
Ég fékk einu sinni leyfi til þess að
skoða musteri þetta. Þar er allt forn-
legt og ekki get ég sagt að ég hafi
orðið hrifinn af skrautinu, sem þar er.
En gólfið í musterinu þótti mér merki-
legt. Það er aiit gert af fögrum kin-
verskum gólfhellum. Og saga gólfsins
er á þessa leið:
Fyrir mörgum hundruðum ára ákvað
Maharajainn á Malabar að gera út
leiðangur til keisarans í Kína. Hann
lét útbúa skipaflota og hlóð skipin með
allskonar dýrum gjöfum handa keis-
aranum. Og yfir flotaim setti hann
svo helzta öldung Gyðinganna, því að
honum trey,sti hann manna bezt.
Skipin komust heilu og höldnu til
Kina og færðu keisaranum gjafir
furstans, fílabein, indigó, pipar og
margar aðrar dýrmætar gjafir. Og
keisarinn varð svo hrifinn að hann
fyllti skipin aítur með allskonar gjöf-
um handa íurstanum. Er nú ekki hermt
hvaða gjafir það voru, en meðal þeirra
var mikið af gólíhellum, kostulega
gerðum, með myndum aí trjám og
bláum drekum. Öldungur Gyðinga
fékk þegar ágirnd á þessum hellum,
því að þá vantaði tilfinnaplega gólf
í musterið.
Þegar skipin komu heim aftur,
vörpuðu þau akkerum hjá Ernakulam
og svo voru bUrðarkarlar sendif með
gjafir keisarans tíl furstans, og öld-
ungurinn var þar sjálfur með i för.
Furstinn varð mjög hrifinn af því hve
vel honum hefði gengið og varð stór-
um glaður þegar hann sá gjafir keis-
arans.
„Yðar hátign", sagði öldungurinn.
„Það er ein gjöf eftir um bcrð, því
að ég vissi ekki hvort þér munduð
kæra yður um að hún væri borin hing-
að í höllina. Það eru gólfheliur, ekki
jafn góðar cg þær, sem við fáum frá
Mangalore, og þær eru með allskonar
galdramyndum".
Furstinn var mjög fljóthuga og hann
svaraði þegar: „Nei, nei, komið ekki
með þær hingað. Farið með þær út
á haf og fleygið þeim þar í sjóinn“.
Og svo sigldu skipin rneð heiiurnar
heim til Cochin, og úr þeím var gert
nýtt gólf í musterið, en eiður var
tekinn af öllum, sem vissu um þetta.
að eegja ekki neitt. Og þama eru hell-
urnar með bláu drekunum enn í dag.
Og gólfið í musteri hvítu Gyðingaima
er eitthvert fegursta gólf í öllum
heimi.
(R. R. Walsh í „The Sunday States-
man“ í Kalkútta).
-----
Molat
ÁHYGGJUR
ÞAÐ ER stundum talið bera vott um
lömun á taugakeríi, ef menn hafa mikl-
ar áhyggjui'. En ekki þarf svo að vera.
Áhyggjur geta verið allt annars eðlis.
Menn hafa færst eitthvað mikið í fang
og eru hræddir um að þeir geti ekki
risið undir því, Þá koma áhyggjur í
sambandi við það, hvernig vandann
skuli leysa. Menn beita tii þess öllum
gáfum sinum, og við það -ér ækkert
ólreilbrigt. Þegar þeim hefir tékizt að
leysa vandann, er áhyggjunum. sam-
stundir létt af þeim.
Áhyggiur eru því ekkert véiklúnar-
merki meoan þær stafa frá vitsmuna-
lífinu. En ef þær stafa frá tilíinninga-
lífinu, þá er verra við að eiga.
KJARNASPRENGINGAR GETA
EAKI VERID eeynðarmAl
ÞAD ER ekki hægt að fara í laun-
kofa með kjarnasprengjutilraUnir. Um
leið og sprenging er gerð einhvers
staðar, veit allur heimurinn um það.
enda þótt sprengingin eigi að fara
fram með mestu leynd og á afviknum
gtað.-'Og það er ekki aðeins að menn
í öðrur.i heimsálfum verði þega'r varir
við sp; eng4 igu, heldur vita- þeir. jafn-
framt upr> á hár hvar hún helir verið
gerð, hve öflug hún hefir verið, af
hvaða gerð sprengjan hefir verið og
hvernig útbúnaður hennar hefir verið
Þetta allt uppgötva menn í athug-
anastoovum þeim, sem settar hafa ver-
ið á fót til þess að fylgjast með kjarna-
sprengingum. í Bandaríkjunum eru nú
40 slíkar stöðvar, en 10 í Kanada, og
vinna þær saman. Er þar haldinn
vörður nótt og dag til þess að fylgjast
með því hvort aðrar þjóðir séu að gera
tilraunir með kjarnasprengjur.