Lesbók Morgunblaðsins - 13.04.1958, Blaðsíða 4

188
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ist við af fögnuði, því að fyrsti bíllinn,
sem eg eignaðist um ævina, var af
þessari gerð.
Og þá skeði það!
„Afsakið“, sagði kvenmannsrödd.
Eg horfði í kring um mig í hálfrökkr-
inu og hagræddi gleraugunum betur á
nefinu. Og þá sá eg hana. Eg helt fyrst
að þetta væri vaxmynd, sett í þennan
bíl til þess að sýna búning kvenna á
þeim tíma. En svo var ekki.
Hún var í síðri ljósri kápu, með ljós-
an hatt á höfði og var hann bundinn
með silkibandi niður fyrir hökuna.
Þetta var tízkan 1905. Hún horfði á mig
og brosti. í
„Eg bið afsökunar að eg ávarpa yð-
ur“, sagði hún aftur og laut nær mér.
„Vitið þér nokkuð hvað dvelur hann
Arthur?“
„Nei — nei, það veit eg ekki“, stam-
aði eg.
Það voru engar dyr á vagninum og
eg sá nettan fót hennar á gúmlögðum
stigpallinum, og hún sló með honum
jafnt og þétt á pallinn, eins og hún
væri ákaflega óróleg.
„Ó, eg hefi beðið hér svo ógurlega
lengi“, sagði hún. „Hann sagðist ætia
að koma rétt á eftir mér“. Hún roðnaði
þegar hún sagði þetta og varð niður
lút eins og hún minnkaðist sín fyrir ó-
þolinmæðina. „Eruð þér ekki einn af
brúðkaupsgestunum?"
Eg vissi ekki hverju eg átti að svara,
en hún virtist ekki taka eftir því hvað
eg var vandræðalegur.
„Eg hefi beðið hér klukkustundum
saman, og hann kemur ekki“, sagði
hún. „Eg er í ákafri geðhræringu, og
hann veit að eg má ekki komast í
geðshræringu vegrja hjartans. Pabbi
var á móti því að ég giftist, vegna
þess að eg er svo hjartveik, eins og þér
hafið sjálfsagt heyrt, enda þótt hann
hefði mikið álit á Arthur og væri van-
ur að segja að hann hefði hyggjuvit í
kolli. Og það er alveg satt. En það
sem mér þykir vænst um í fari hans er
hvað hann getur verið skáldlegur. í
gærkvöldi sagði hann til dæmis: Jæja,
Lucy, nú leggjum við út á ljósgeisla-
brautina, sem liggur til gæfu og fagn-
aðar“.
Hún roðnaði aftur of* leit feimnislega
á mig.
„Var þetta ekki fallega sagt?“ spurði
hún. „Æ, nú get eg ekki beðið lengur.
Viljið þér ekki gera svo vel að segja
Arthur, ef þér sjáið hann, að hann
verði að flýta sér“.
Hún horfði bænaraugum á mig. Og
þá fyrst áttaði eg mig á því hvað þetta
var allt undarlegt. Hvers vegna sat
hún þarna alein? Eg vissi ekki hvað
eg átti að segja og var eins og álfur út
úr hól.
Þá heyrði ég nýja rödd:
„Er eitthvað að? Er yður illt?“
Eg leit við og sá að bláklæddur um-
sjónarmaður stóð skammt frá mér og
einblíndi á mig.
„Nei, það er ekkert að mér“, sagði
eg. „Eg er aðeins að tala við ungu kon-
una hérna“.
„Hvaða konu?“
Eg glápti á hann. Hvernig spurði
maðurinn, konan sat þarna rétt fyrir
framan hann. Hann hlaut að sjá hana.
„Eg er að tala við ungu konuna
hérna í bílnum", sagði eg.
Hann leit á bílinn og síðan á mig
aftur. Hann varð enn þungbúnari á
svip en áður.
,„Það er engin kona í bílnum“, sagði
hann.
Eg vissi ekki hvort þetta átti að vera
gaman. Lucy sat þarna í bílnum og eg
sá ekki betur en að hún horfði á hann.
„Umsjónarmaðurinn segir að þér
sitjið ekki hérna í bílnum", sagði eg
hikandi við hana.
Hún rak upp stór augu.
„Hvaða umsjónarmaður?" spurði
hún. „Hér er enginn nema við tvö“.
Þá var mér öllum lokið. Ljósin, sem
áður voru svo dauf, virtust mér nú
blossa upp. Mér varð erfitt um andar-
dráttinn og hjartað barðist hamslaust.
Mér sortnaði fyrir augum og eg fann
að einhver greip utan um mig. Svo
leið yfir mig.
Eg vaknaði við að salmíak kitlaði
mig í nefið. Svo hélt einhver glasi að
vörum mér og sagði góðlátlega:
„Svona, rólegur nú, þetta lagast allt.
Líður yður nú ekki betur?“
Eg glaðvaknaði í einni svipan og það
var ekki á mér það slen, sem venju-
lega fylgir yfirliði.
„Hvað er orðið af stúlkunni, sem sat
í bílnum?“ spurði eg.
„Hann er eitthvað ruglaður enn“
heyrði eg að umsjónarmaður sagði.
Við sátum nú á marmarabekk í and-
dyri sýningarhússins. „Hann var að
tala um stúlku, en það var engin stúlka
í bílnum".
„Veslingurinn“, sagði hinn. „Hann
hefir líklega séð eitthvað á safninu,
setp vakið hefir gamlar endurminning
ar hjá honum. Heldurðu það ek1
Mullen?“
Þá ætlaði eg að útskýra rækileg
hvað fyrir hafði komið, en þeir þögp
uðu niður í mér.
„Nú skulum við koma, ef yður líðu
betur", sagði Mullen. „Það er þega
komið að lokunartíma“.
Eg sá að þýðingarlaust var að deil
við þá. Eg þurfti líka að hugsa mi
um. Mullen bauðst til að ná í bíl hand:
mér, en eg afþakkaði það. Og svo gek
eg einn niður tröppurnar.
Eg gat varla áttrfð mig á hvað kon
ið hafði fyrir. Það var heldur óljós
fyrir mér. Hvað var raunveruleiki o'
hvað var ímyndun? Lucy hafði ve
ið þarna og eg talað við hana, hverni
stóð þá á því að umsjónarmaðurin
gat ekki séð hana? Og hvernig stóð
því að hún sá mig, en ekki umsjónai
manninn?
Á þessu var varla nema ein skýrin;
Veikindi mín voru komin á það stif
að eg var farinn að sjá ofsjónir. Þ<
gat eg ekki sætt mig við þetta. Eg va
viss um það með sjálfum mér, að mé
hafði ekki missýnst. Og eg ákvað a
fara í safnið næsta dag.
□ □
Daginn eftir fór eg i safnið og fó
þar rakleitt upp á efstu hæð,til þess a
hitta forstjórann, Albert J. Hawkes.
Hann var um feríugt, lítill maður o
snaggaralegur. Eg held að honum haf
þótt vænt um að fá heimsókn, því ac
hann hafði ekkert að gera.
Eg hóf þegar máls á erindinu.
„Eigið þér ekki á skrá hér nöfr
þeirra manna, sem áttu bílana, senr
sýndir eru í „Stræti frá 1905?“
„Jú, við vitum um nöfn sumra, eð;
þeirra, sem höfðu átt bílana lengi og
gáfu þá síðan á safnið. En suma bílana
höfum við keypt hjá skransölum, og
það er hætt við að þeir hafi oft áðui
gengið kaupum og sölum“.
„Mig langar til að reyna að komas'
eftir, hver hefir átt Pope-Hartford bíl
inn, sem er á sýningunniV*
„Má eg spyrja hvers vegna yður fýsi
að vita það?“
Eg var nú ekki á því að segja hon-
um hið sanna, því að eg kærði mig
ekki um að vekja hjá honum neinar
grunsemdir um að eg væri ekki me?
öllum mjalla. Þess vegna sagði eg: ,
„Eg étti einu sinni svona bíl og nú
langar mig til að vita hvort verið get: