Lesbók Morgunblaðsins - 13.04.1958, Blaðsíða 6

190
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
érum yngri en eg. Hann var hár maður
og grannur með snjóhvítt hár. Hann
var kuldalegur á svip og augun eins
og stál. Hann var í morgunslopp og í
hægra horni hans var einnkennisband
Heiðursfylkingarinnar.
Hann bauð mér sæti og eg var í
vandræðum hvernig eg ætti að bera
upp erindið. En svo sagði eg:
„Áttuð þér ekki einu sinni Pope-
Hartford bíl?“
Honum brá mjög við spurninguna.
Hann varð fyrst náfölur og svo eld-
rauður í framan.
„Hver eruð þér og hvers vegna kom-
ið þér hingað?“ hreytti hann úr sér.
Eg sagði: „Eg bið yður afsökunar og
eg skal skýra þetta. Eg held að þér
hafið einu sinni átt bílinn, sem nú er
i Iðnsafninu. Getur það ekki verið?"
Hann starði kuldalega á mig.
„Hefi ekki hugmynd um það. Eg seldi
þann bíl fyrir löngu. En þótt svo væri
þá skil eg ekki hvað þér eruð að fara“.
Eg fann að það kom eitthvað ónota-
lega við hann þegar eg nefndi bílinn,
eins og einhverjar merkilegar endur-
minningar væri við hann bundnar. Eg
spurði því hispurslaust:
„Getur það skeð, að einhver bíði eft-
ir yður í Pope-Hartford bíl, til dæmis
ung stúlka í ljósri kápu og með silki-
•læðu. Stúlka, sem er með brún augu
og brúnt hár og heitir Lucy?"
Það kom slíkur skelfingarsvipur á
Comstock, að mér varð orðfall. Og svo
leið yfir hann. Mér hefir aldrei brugðið
meira á ævi minni.
Vínkanna stóð þar á borði. Eg hellti
á glas og bar að vörum hans. Ómeg-
inið leið af honum, en hann vildi ekki
taka við.
„Farið þér — farið þér héðan“, sagði
hann hásum rómi. „Þér eruð að leita
að efni i sögu. Þér ætlið að nota fjöru-
tíu ára gamla harmsögu, ýfa upp sár og
harma annarra til þess að geta krækt
yður í nokkra skitna dollara. Farið
héðan undir eins!“ ,
Eg lét engan bilbug á mér finna. Eg
var hingað kominn til þess að komast
að sannleikanum, og eg ætlaði ekki að
gefast upp.
„Mig tekur þetta sárt eins og yður",
*agði eg. „Eg hefi verið eirðarlaus í
tvo daga — eða síðan hún talaði við
mig í safninu".
Og svo sagði eg honum upp alla sögu.
Það var eins og honum létti fyrst og
tuuua hlustaði með vaxandi athygli á
sögu mína og augnaráð hans varð fjar-
rænt.
„Luiy“, mælti hann lágt fyrir munni
sér. „Lucy“!
„Eg vona að þér misskiljið nú ekki
hvers vegna eg kom á fund yðar“, sagði
eg.
„Gerið svo vel að fá yður sæti“,
mælti hann með hægð.
„Kannist þér við stúlkuna?" spurði
eg með ákefð.
Hann kinkaði kolli og var mjög al-
varlegur.
„Já, þetta var konan mín“, sagði
hann. „Það eru 40 ár síðan við giftumst
og veizlan var heima hjá föður henn-
ar. Eg hafði keypt spánnýan Pope-
Hartford bíl til þess að ferðast í hveiti-
brauðsdagana. Hann stóð að húsbaki,
og enginn vissi um það. Allir heldu að
við myndum leggja af stað í skraut-
vagninum, sem stóð fyrir framan aðal-
dyrnar. En hann var hafður þar til
þess að villa fólk, svo að það hengdi
þar á skraut og gjafir".
Hann brosti raunalega er hann
minntist á þennan hrekk.
„Við höfðum komið okkur saman um
að eg skyldi tefja fyrir gestunum á
meðan Lucy væri að búa sig og komast
út um bakdyrnar, þar sem bíllinn beið.
Þar átti hún að bíða mín“.
Og nú varð hann mjög alvarlegur
aftur.
„Þegar eg kom þangað, sat hún upp-
rétt i framsætinu og mér sýndist hún
sofa. En þegar eg ýtti gætilega við
henni, til þess að vekja hana, valt hún
út af. Hún var dáin. Hún hafði fengið
hjartaslag af geðshræringu. Hún var
dáin áður en lífið byrjaði fyrir okkur.
Eg elskaði hana mjög heitt og eg varð
sturlaður af sorg“.
Hann þagði um hríð og sagði svo:
„Þannig lauk sæludraum okkar. Eg
vildi ekki sjá bílinn framar, hann stóð
þar úti í húsagarði nokkrar vikur, og
svo fékk eg einhvern til þess að koma
honum burt og selja hann.
Eg hefi aldrei trúað á líf eftir dauð-
ann. Og eftir að eg missti Lucy var
mér sama um allt, eg gerðist harður
og ófyrirleitinn, og krafðist alls af líf-
inu, vegna þess að eg hafði verið svift-
ur því eina sem mér þótti vænt um.
En hefði eg vitað að Lucy beið eftir
mér öll þessi ár . . .“ Hann stundi.
„Hvað skyldi hún hafa hugsað um
mig?“
Það var svo innilegt hugarangur í
svip hans, að eg leit undan, Svo sagði
eg:
„Þér ættuð að koma með mér í Iðn
safnið á morgun. Viljið þér gera það?‘
Og hann svaraði: „Já“, en rödúii
var tónlaus og augun sviplaus.
Svo skildi eg við hann. Mér var ekki
rótt. Hefði ekki verið betra að ég hefði
ekki ýft upp þessi gömlu sár? En svo
var eftirvæntingin: Skyldi Luey sjá
hann?
□ □
Mig var að dreyma hana um
nóttina. Og hvílíkur draumur: Mér
fannst þrýst léttum kossi á kinn mína
Og svo heyrði ég sagt: „Þakka yðu
fyrir. Ó, þakka yður innilega fyrir'
Þetta var málrómur Lucy. * Hún va
innilega glöð, á því var ekki nokku
vafi.
En fyrir hvað var hún að þakk
mér?
’Snemma um morguninn barði hús
móðir mín að dyrum.
„Það eru komnir gestir. sem viljr
finna yður“, sagði hún. „Þeir bíða niðr:
í stofu"
Henni virtist mikið niðri fyrir, en
ég klæddist og gekk rólegur niður.
Þar voru þá tveir lögregluþjónar. Og
með þeim var Hawkes safnstjóri.
„Þetta er maðurinn", sagði hanr
við lögregluþjónana og benti á mig.
„Hvað hefir komið fyrir?“ spurði
ég.
Þá tók annar lögregluþjónninn ti’
máls:
„Ég skal vera hreinskilinn við yður
Við höfum ekki skipun um að takí
yður fastan, en það er áreiðanleg-
bezt fyrir yður að koma með okku-
til vfirheyrslu".
„Ég á von á manni hingað á hverr'
stundu“, sagði ég.
„Ég fullvissa yður um að meir;
ríður á því fyrir yður að koma mef
okkur, en að bíða eftir gesti“, sagð5
Hawkes. „Ekki svo að skilja að þér
séuð grunaður beinlínis — þér eruð
gamall — og satt að segja . . . “
Hann rak í vörðurnar.
Ég var nú orðinn svo forvitinn, að
ég hafði ekkert á móti því að fare
með þeim. Þeir fóru með mig til Iðn-
safnsins og upp í skrifstofu Hawkes
Þar sat maður, sem þeir sögðu að
væri Shrewsbury lögregluforingi, og
hjá honum sat Mullen umsjónarmaður.
„Þetta er maðurinn”, sagði Mullen
undir eins og ég kom inn. „Þetta er