Lesbók Morgunblaðsins - 27.04.1958, Qupperneq 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
225
PáskasiÖir á Sikiley
Sinn er siður í hverju landi og á það ekki sízt við um heigi-
siðina og þeir eru eigi aðeins mismunandi eftir löndum, heldur jafn-
vel eftir borgum og héruðum. Frásögn þessi af dymbilviku-hátíða-
höldunum á Sikiley, er höfð eftir amerískum rithöfundi, Herbert
Kubley að nafni.
ur og síðan smíðað að nýu, og enn var
lagt af stað með það út á sandana.
Nú tókst að koma því þangað. Því var
sökkt og það grófst niður 1 sandinn,
eins og til var ætlazt. Eftir tvo mánuði
hafði það sokkið niður um 22 fet og
þá hélt Bush að það mundi vera komið
niður á fastan botn og nú væri óhætt
að reisa vita á því. Margar tilraunir
voru gerðar um hve öruggt það stæði
og virtist það eins og klettur. Bush
var í sjöunda himni og þóttist nú eiga
sigri að hrósa. En svo var það eina
nótt í október 1841, að ameriskt timbur
skip hraktist undan ofviðri í Ermar-
sundi og rak beint á kerið. En við
áreksturinn valt það um koll, en skipið
fórst með allri áhöfn.
Bush var ekki á því að gefast upp.
Hann lét smíða minna járnker og
flutti út á sandana, en brimið braut
það sundur eftir skamma hríð. Þá
réðist Bush í að ná upp gamla járn-
kerinu og setti það sem undirstöðu
vita að nýju. Og árið 1845 var vitinn
fullgerður, og Bush og vinir hans
héldu daginn hátíðlegan með átveizlu
uppi í vitanum, sem var 60 feta hár.
Svo tilkynnti hann Lloyds að hann
hefði reist vitann og gat þess um leið,
að þarna hefði hann bætt nýrri ey við
ríki Bretakonungs og hana mætti gera
að vígi, §em orðið gæti jafn öflugt og
Gibraltar-vígið. Svo settist Bush að i
vitanum með konu sína og börn.
En yfirvöldin voru ekki jafn
sannfærð og hann um ágæti vitans.
Voru nú sendir menn til þess að skoða
hann. Komust þeir að þeirri niður-
stöðu að vitinn stæði á allra óheppi-
legasta stað, og væri þvi fremur hættu
legur siglingum en þeim til gagns.
Á fimm árum hafði Bush eytt 12.000
Sterlingspundum i vitann. Það var því
von að honum sárnaði þessi úrskurður.
En nú bættist það við, að ýmis skip
kvörtuðu um að vitinn hefði villt sig.
Ákváðu þá yfirvöldin að þetta „leiðar-
ljós allra þjóða“, skyldi rifið. Var svo
vitinn sjálfur rifinn, en kerið sökk
og hvarf niður í Goodwin Sands. Og
nú sjást engin örmul af þessu mann-
virki.
Einkennilegasti vitinn í Bretlandi
er líklega sá, sem kallaður er Dunstan
Pillar og er i Lincolnshire, því að
hann var ekki reistur vegna sjófar-
enda heldur manna, sem ferðast á
landi. Hann var reistur 1751 til þess
að leiðbeina mönnum, sem áttu leið
um Metheringham-heiði. Eftir alda-
í DYMBILVIKUNNI fara fram
mikil hátíðahöld á Sikiley. í hverju
þorpi og borg er rifjuð upp píslar-
saga Jesú, og allir taka þátt í því.
Sérstaklega þykja hátíðahöldin í
Taormina tilkomumikil og þangað
streymir þá aragrúi ferðamanna.
Og enda þótt íbúarnir sé þá með
hugann við hátíðahöldin, gleyma
þeir því ekki að krækja í erlendan
gjaldeyri ferðamannanna.
Pálmasunnudagur rann upp
bjartur og fagur. Klukkum var
hringt snemma og sólin skein á
blómahaf þorpsins. Á gluggasyll-
um stóðu blómapottar og í þeim
fagurgrænir hveiti-nýgræðingar,
tákn frjóvseminnar, sem hvert
heimili skreytir sig með um hátíð-
ina. Og í kapellu Maríu meyar í
dómkirkjunni hafði verið sáð til
blóma, er nú mynduðu þar kross.
Kirkjan var öll uppljómuð af kert-
um og á gólfið fellu fagrir geislar
úr myndskreyttum gluggunum.
Annars var þarna dapurlegur blær
á öllu, því að dýrlingamyndirnar
og líkneskin voru þakin sorgar-
slæðum.
Framan við kirkjuna safnaðist
saman fjöldi bæarbúa og ferða-
manna til þess að horfa á pálma-
skrúðgönguna.
Höfuðprestur Taormina safnaði
um sig aðstoðarmönnum sínum og
gekk út. Ungir drengir í hvítum
matrósafötum og litlar stúlkur
mótin 1800 var vitinn orðinn óþarfur,
og 1820 var reist á honum minnismerki
um Georg III. konung og fimmtíu íra
ríkisstjórn hanj.
klæddar eins og brúðir, biðu ásamt
foreldrum sínum, öfum og ömmum
og nunnum. Allir voru með helgi-
tákn í höndum, krossa ofna úr
pálmablöðum, pálmavendi með
silkiböndum, er tákna frið, olíuvið-
argreinar sem tákna hreinleika,
hveitistrá sem tákna frjóvsemi og
vendi úr döðlupálmum, sem tákna
bræðralag.
Ungir piltar renndu ástaraugum
til ungu stúlknanna, en þær skýldu
sér með blómvöndum. Fólkið
þusti fram til þess að meðtaka
blessun, en ysinn og hávaðinn var
svo mikill að ekkert heyrðist hvað
presturinn sagði.
Nú hófst skrúðgangan. Fyrstur
gekk höfuðpresturinn með prest-
um sínum og akolútus, og heldu
allir á helgum dómum. Síðan kom
almenningur, fyrst æpandi börn,
þá dökkklæddar konur og karl-
mennirnir seinast. Allir gengu í
langri fylkingu niður strætið, út
um Messinahliðið til Sankti Panc-
razio kirkjunnar og svo þaðan til
allra hinna kirknanna, stöðugt
syngjandi og sönglandi.
Það leið á daginn og hitinn varð
sterkur. Skrúðgangan leystist upp
í mangarasöfnuð. Menn seldu mis-
litar blöðrur og sætindi, götusalar
æptu um vörur sínar og allar búðir
voru opnar.
— ★ —
Á skírdag á höfuðpresturinn að
standa fyrir hinni helgu kvöldmál-
tíð og seinna um daginn á hann að
þvo fætur lærisveinanna fyrir fram
-an altarið. Höfuðpresturinn leikur