Lesbók Morgunblaðsins - 27.04.1958, Blaðsíða 12

228
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
að miðnætti“. sagði Gerardo. „En
þá fara báðar Madonnurnar sorg
mæddar til kirkna sinna“.
— ★ —
Næsta dag lagði svo hin grát-
andi Madonna í leit að syni sínum.
Og vegna þess að hún varð að leita
um allar götur, þá stóð þessi leit 1
fullar 20 klukkustundir.
„Finnur hún soninn að lokum?“
spurði eg Gerardo.
„Það er sú spurning, sem ekki
fæst svarað", sagði hann. „Á hverju
ári spyrja menn þessa. Sumir segja
að hún finni hann, en aðrir segja
að hún finni hann ekki. Enginn
veit neitt með vissu“.
Gangan hafði hafist klukkan tvó
og uú var klukkan orðin fjögur
Við gengum niður Via Fardella og
heyrðum hornaþytinn álengdar. Og
svo mættum við fylkingunni eins
og úlfaldalest á eyðimörk. Fremst
fóru 40 menn í skarlatsklæðum.
Þeir voru með hvítar hettur yíir
höfðum og rifur fyrir augum.
Minntu þeir mig helzt á Ku-Klux-
Klan. Þetta voru menn úr leynifé-
lagi, sem átti upptök sín aftur í mið
-öldum. Þessir menn báru kyndla
og voru skuggalegir, eins og allir
grímuklæddir menn.
Þarna voru bornar margar helgi-
myndir og á undan hverri fór hóp-
ur hljóðfæraleikara. Þeir léku ýmxs
lög, svo sem sorgarmarsa eftir
Puccini, Toselli og Lombardi og
svo ýmislegt annað til heiðurs
ninni syrgjandi guðsmóður. Á eftir
hverri hljómsveit kom hópur svart-
klæddra varðmanna, og voru þar
tveir fánaberar, annar fullorðinn
en hinn drengur. Þeir tóku dans-
skref eftir hljómfallinu, tvö skreí
áfram og eitt aftur á bak. Allur
var þessi skari heldur dapurlegur.
Þó voru innan um kátir ungir
menn, einkum þeir sem báru helgi-
myndirnar. Þegar staðnæmst var,
hölluðu þeir sér fram á myndirnai
og reyktu sígarettur, eða þá að þeir
seildust undir klæðafald þeirra og
drógu þar fram flösku. sem þeir
létu ganga milli sín. Þeir hendu
gaman að krossfestingunni alveg
eins og hermennirnir á Golgata.
Mér varð bylt við að sjá Krist.
Líkneskja hans var borin í gler-
skáp og sat hann þar nakinn nema
hvað hann var með lendaklæði og
þyrnikórónu. Hann reri fram og
aftur og mér sýndist engu líkara
en að hann væri að hneigja sig
fyrir einhverri konu og bjóða henni
upp í vals.
Svo kom hin grátandi Madonna,
ímynd móðursorgar. Hún var ekki
með annað skart en hið heilaga
hjarta stungið rýtingi, og hvítan
vasaklút. Klúturinn var úr silki-
kniplingum og í hann saumað stórt
M og helt hún á honum með litla
fingrinum. Hún minnti mig á ein-
hverja leikkonu í sorgarleik fra
V iktoríutímabilinu.
Á eftir henni komu svartklæddar
grátkonur og höfðu fest merki
hennar á brjóst sér. Margar voru
gamlar og berfættar og fæturnir
afar óhreinir. Aðrar gengu á svört-
um sokkum, sem tærnar stóðu út
um. Sumar konurnar báru börn, og
gamlar kerlingar leiddu barnabörn
sín. Á eftir þeim kom svo hinn
háværi hópur sölumanna.
Næstu átta klukkustundirnar sá-
um við ekkert til fylkingarinnar,
en heyrðum alltaf í hljómsveitun-
um. Um miðnætti fórum við upp
á þak á kvikmyndahúsi og sáum
þaðan hvernig fylkingin mjakaðist
um göturnar, þar til hún kom í gót-
una þar sem við vorum. Öll götu-
ljós voru slökkt, en einkennilegir
f löktandi skuggar dönsuðu um húsa
-veggi og stræti undan birtu blys-
anna og kertaljósanna. Rauðu
klæðin grímumannanna voru eins
og logandi. Foringi þeirra bar
Kross.
Burðarmennirnir voru orðnir
þreyttir og hvíldu sig oftar en áð-
ur. Þeir komust ekki nema svo sem
50 fet í áfanga og lögðust svo þungt
á byrði sína til að hvíla sig.
Eg sneri mér að Gerardo og
spurði:
„Hvoru eru páskarnir helgaðir,
Maríu eða Jesú?“
Það stóð ekki á svarinu. „Báð-
um“, sagði hann, „en auðvitað var
það sonur hennar sem var kross-
festur“.
Þar kom það. Sonur hennar var
krossfestur, ekki Jesú. Hluttekning-
in stafaði ekki af meðaumkun út af
píslum hans, heldur út af sorg móð-
urinnar.
— 'k —
Stundu fyrir sólarupprás kom
Gerardo til mín í gistihúsið. Fyrir
framan gluggann á herbergi mínu
voru svalir og sá þar yfir Viktor
Emanúelsgötu, þar sem skrúðgöng-
unni skyldi lokið. En hún varð
einni stund á eftir áætlun.
Það lét hátt í hljóðfærunum og
göturnar voru fullar af fólki. Skruð
-gangan nálgaðist frá efri enda göt-
unnar. Henni miðaði hægt, því að
burðarkarlarnir urðu að fara var-
lega, götusteinarnir voru flughálir
af vaxi, sem lekið hafði af kertun-
um. Þeir hvíldu sig nú lengur í
hvert skipti en áður, fleygðu ser
flötum á götuna eða hölluðust fram
á burðarstengurnar. Þeir voru jafn
sorglegir á svipinn og myndirnar,
sem þeir báru. Kertin. sem lýst
höfðu svo vel um nóttina, voru nu
eins og reykstryk í sólskininu. Svo
hægt miðaði fylkingunni áfram, að
hún var fjórar klukkustundir að
komast seinustu þúsund fetin.
Hver flokkur burðarkarla var
stundarfjórðung að komast inn í
kirkjuna með byrði sína. Hljóm-
sveitirnar léku nú sitt lagið hver
og hundur trylltist og hljóp upp
með gjammi miklu.
Madonna var ekki komin enn, og