Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1958, Page 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
239
Grétar Fells:
Nokkur Ijóð
fjöldinn orðinn um 10.000 milljón-
ir. Og mikið efamál er hvort hægt
er að tala um gullöld, þegar jörðin
er svo þéttsetin. En þá er aftur
komið að því hvernig á að fæða
allan þennan fjölda.
----o----
Nú sem stendur bætast 90.000
borgarar við á hverjum einasta
sólarhring. — Með öðrum orð-
um: í dag verður jörðin að
sjá 90.000 fleiri munnum fyr-
ir fæðu, heldur en í gær.
Eftir fimmtán ár verður svo kom-
ið að 100.000 munnar bætast við
á hverjum degi. Ef vér ættum að
halda þeirri velmegun sem nú er,
yrðum vér að losa oss við 90 000
manna á hverjum degi. Ef það
verður dregið, verðum vér að fórna
enn fleiri.
Sumir kunna að segja að fólks-
fjölgun sé nauðsynleg vegna þess
hve stór skörð styrjaldirnar hafi
höggvið í mannkynið. En það er
auðvelt að sjá, að þetta er ekki
rétt. Á þeim fjórum árum, sem
fyrri heimsstyrjöldin stóð, er talið
að um 10 milljónir manna hafi beð-
ið bana. En fólksfjölgunin þarf
ekki nema fjóra mánuði til þess að
fylla það skarð. Ætli menn kæri
sig um heimsstyrjöld, sem drepur
tíu milljónir manna á fjórum
mánuðum, og síðan eina slíka styrj-
öld með fjögurra mánaða milli-
bili?
Þótt kjarnorkustríð skylli á og
dræpi annað hvort mannsbarn í
heiminum, mundi það skarð fyllt
eftir sextíu ár. En um slík „úrræði’*
ætti ekki að tala, því að þau eru
engin úrræði.
Eina úrræðið til þess að fólki geti
liðið vel hér á jörð, er takmörkun
barneigna um allan heim, og ætti
að gan'ga jafnt yfir allar þjóðir, svo
engin hætta sé á að ein þjóð geti
vaxið annarri yfir höfuð.
Blaka ég Ijóðvœngjum
Blaka ég ljóðvængjum. —
Bládjúp himins
eru mig allt um kring,
og í ljósöldum
lofthafsins mikla
baða ég sál mína og syng. —
Blaka ég ljóðvængjum. —
Berst ég glaður
upp yfir storð og stund.
Hverfur og gleymist
i himinljóma
húm yfir harmanna grund.
Moldin er sterk
og margt, sem bindur.
Vizkunni er varnað máls.
Blaka ég ljóðvængjum.
Bresta hlekkir
jarðar — og eg er frjáls!
Fylgdin
Undir vornætur himni á hljóðri nóttu
ég heim til mín eitt sinn gekk,
og að mér vofur þar ýmsar sóttu,
en engin mér grandað fékk,
því grundin var fögur og glatt var
mitt hjarta,
er gekk ég á „jafnfljótum tveim“,
og yfir mér vakti hún, vornóttin bjarta,
og vegurinn fylgdi mér heim.
Kirkjan
Hann fullhugi var, sem af flestum bar.
Hann flutti okkur nýjar kenningar
og seint mun um rök hans rökkva.
Samt héldu karlar og kerlingar
að kirkjan hans mundi sökkva.
Hann djúphyggju sinnar bar oss blóm,
svo.bjart varð um margan leyndardóm.
Hér talaði kjarnaklerkur.
Og blævindur ar\dans bar hans róm
um byggðir og eyðimerkur.
Hann hug vorum fékk til hæða lvft
og hulunni af dauðans ásýnd svipt,
og góð var hans akuryrkja.
Og enn þá lifir hans andagift
og enn þá stendur hans kirkja.
—oOo—
Þér, kennimenn, látið kreddurnar
ei keyra í hlekki þjóðirnar
eða andans eldana slökkva,
en komið með nýar kenningar,
því kirkjan mun ekki sökkva!
Til Kjarvals
Kær ert þú oss, Kjarval.
Kailaðu oss upp á fjallið,
meistari, þar sem mest er
myndlistar yndið.
Gef þú oss þar gjafir,
gulli betri öllu:
Innblástur í annir,
unaðsstunda munað.
FITA EKKI HÆTTULEG
Það er hreint ekki rétt, að feitir
menn geti ekki orðið langlífir. seg-
ir læknirinn dr. Julius Pomeranze
í New York. Hann getur um 27
sjúklinga, sem hann hafði undir
höndum og voru allir komnir yfir
75 ára aldur, og allir feitir. 25
þeirra sögðust hafa verið feit'.r
frá því þeir komust á fullorðins ár.
Allir höfðu þeir ágæta matarlyst
og átu allan mat. Það er ekki
æskilegt að vera feitur, segir lækn-
irinn, en hitt er verra að vera að
megra sig, því að það flýtir frem-
ur fyrir dauða, en að menn verði
heilbrigðir. Það er betra að vera
feitur og halda jöfnum holdum,
heldur en vera að megra sig hvað
eftir annað og fitna þess á milli.