Lesbók Morgunblaðsins - 05.04.1959, Blaðsíða 2

170
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
og fá vélbát, sem „Óðinn“ hét. Eig-
endur hans voru Arnór Árnason í
Garði, sem fyr er nefndur, Helgi
Björnsson kaupmaður á Borg og
Hallgrímur bróðir hans. „Óðinn“
hafði um langan tíma staðið uppi
í vetrarhrófi. Hann var með þilfari
og í honum allgóð vél. Var bát-
urinn allvel gerður til þess að
stunda á honum róðra á grunnmið-
um í góðu veðri. Hann var nú
dubbaður upp, skotið á flot og lagt
við festar á skipalegunni.
Ekki leizt mér á þessa útgerð, og
því var sem hvíslað að mér, að ná-
hljóðin, sem við heyrðum sumarið
áður, væri fyrir því að „Óðinn“
ætti að farast og einmitt á sama
mánaðardegi og fyrirburðurinn
gerðist, seinasta dag ágústmánaðar.
Með Sigvalda voru þessir menn
ráðnir á vélbátinn: Guðmundur
Magnússon Árnesingur (föður-
amma hans var Arndís, systir Guð-
mundar Magnússonar í Birtinga-
holti, móðurföður merkisbóndans
Ágústs Helgasonar 1 Birtingaholti).
Guðmundur Magnússon var á bezta
aldri, um hálfþrítugt. Hann var
mesta ljúfmenni og hinn laglegasti
maður. En dulur var hann í skapi
og fáorður um flest, og virtist mér
hann búa yfir einhverjum kvíða,
því að hann sagði eitt sinn: „Því
má Guð ráða hvað bíður að end-
aðri veru hér“. — Annar var véla-
maðurinn, Gunnlaugur Jóhannes-
son bónda á Árbakka í Borgarfirði,
Jónssonar. Gunnlaugur var maður
laginn á flest og nokkuð dulvitur.
— Þriðji maður var tilnefndur,
Grímur Ásgrímsson, en hann steig
aldrei fæti sínum út í „Óðinn“.
Mun hann hafa fengið vitneskju
um hvemig fara mundi um síðir.
Eg kom að máli við Sigvalda for-
mann og spurði hvort „Óðinn“ væri
ekki valtur, þar sem engin kjal-
festa væri í honum.
„Jú, hann er hættulega valtur“,
sagði Sigvaldi.
„Hvers vegna læturðu þá ekki
setja kjalfestu í hann?“ sagði eg.
„Nóg er af fjörugrjótinu hérna.
Kjalfestan getur bjargað lífi ykk-
ar ef vélin bilar og þið þurfið að
sigla. Og samt getur orðið slys, því
að margur drukknar nærri landi.
En það er skylda hvers manns að
vanrækja ekki neinar öryggisráð-
stafanir, sem líf manna getur olt-
ið á“.
Sigvalda brá svo við þessa að-
vörun, að hann kallaði á menn sína
og bað þá að bera nægilega mikið
grjót upp á bryggjuna, og skyldu
þeir setja það 1 bátinn um leið og
þeir færi á sjóinn þá um nóttina.
Þeir fóru á sjóinn, en hirtu ekki
um að taka kjalfestuna. Róðurinn
gekk vel, en þegar þeir komu í
land, ruddu þeir öllu grjótinu nið-
ur í fjöru aftur, að skipan for-
manns. Síðan fóru þeir nokkra
róðra og bar ekki til tíðinda.
Leið nú fast að mánaðarlokum og
bar 31. ágúst að þessu sinni upp
á mánudag, og eg var viss um að
það yrði slysadagur.
Á sunnudagsmorgun hitti eg Sig-
valda. Hann spurði þá hvort eg
ætlaði að róa í nótt. Eg svaraði
því neitandi og bað hann blessað-
an að róa ekki heldur. Fannst mér
hann næsta tregur til að lofa því.
Kvaðst hann ekki þola að sitja í
landi ef aðrir reri.
Sigvaldi var þá nýlofaður ungri
og elskulegri stúlku, Önnu að nafni,
dóttur Sveins bónda á Dallandi,
Pálssonar. Eg var þá líka lofaður
frænku Önnu, Jónínu Hallgríms-
dóttur bónda á Breiðuvík, Jónsson-
ar, svo það var líkt á komið með
okkur.
Eg sagði nú við hann: „Ef þú
sérð til þess að lína „Óðins“ verði
ekki beitt í dag, þá geturðu rólegur
setið í landi allan daginn á morg-
un. Og ef þú gerir það, þá færðu
að njóta margra gleðidaga með
Önnu, en annars er það útilokað“.
Sigvaldi starði forviða á mig um
hríð. Síðan sagði hann:
„Ef þú verður í landi á morgun,
þá verð eg það líka“.
„Varastu það þá allra mest“,
sagði eg, „að línan verði beitt í dag.
Verði hún beitt, þá situr þú ekki
í landi á morgun, og þá er óvíst að
hún verði beitt framar. Hættudag-
urinn er á morgun! Og mundu það,
að enginn má bregðast loforði
sínu“.
Við skildum þannig, að hann hét
mér því að vera í landi daginn eft-
ir. —
Oft hafði eg minnst á það áður
við háseta mína, Magnús Ásgríms-
son og Jón Bergsteinsson, að þeir
skyldu aldrei fara í róður á „Óðni“.
því að þetta væri líkkista. Þeir svör
uðu því engu, hafa líklega haldið
að eg vildi ekki að þeir reri hjá
öðrum en mér.
Á sunnudagskvöldið var dans-
leikur í skólahúsinu. Þangað fóru
þau Sigvaldi og Anna, en við Jón-
ína mín gengum upp í brekkurnar.
Þar var yndislegt að vera. Sól
hafði skinið í heiði allan daginn og
varla bærðist hár á höfði, og eftir
hitann var mikil angan af lyngi og
öðrum gróðri 1 brekkunum.
Þegar húmið nálgaðist, bólstrað-
ist þoka upp með miklum hraða og
fyllti á skammri stund öll fjalla-
skörð, og seig svo niður á láglend-
ið og byrgði alla útsýn. Við held-
um þá niður í þorpið og heyrðum
dansinn duna í skólahúsinu, er
við gengum þar hjá. Þegar heim
kom gekk eg til náða.
Klukkan hálfeitt um nóttina er eg
vakinn upp. Þar er þá kominn Sig-
valdi og er í sjófötum. Eg spyr
undrandi hvað hann sé að fara.
„Mér varð nokkuð á“, svaraði
hann. „Eg gleymdi að minnast á
það við þá sem beita, að eg ætlaði
að vera í landi á morgun. Nú er
lóðin beitt og eg verð að fara með
hana. Það er engin hætta, blæalogn
t