Lesbók Morgunblaðsins - 05.04.1959, Side 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
175
vandaðri heldur en kofar villimanna,
hér á jörðinni. Það rauk upp úr þess-
um kofum og á því mátti sjá að þessar
skepnur kunnu að fara með eld.
Nú blasti við þeim dásamlega fagur
dalur. Eftir honum rann á í mörgum
kvíslum. Hólmarnir milli þeirra voru
vaxnir hinum fegursta gróðri, og þar
var fjöldi pelikana og annarra fugla.
Það mátti sjá á því hvernig fuglarnir
köfuðu, að gnægð af fiski mundi vera
í ánni.
En þetta var þó allt smámunir hjá
því, sem þeir uppgötvuðu aðfaranótt
13. janúar, en þá var loftið tært og
yndislegt. Þeir beindu þá sjónaukanum
að Langrenus-vatninu, á þann stað, er
þeir nefndu „Ruby Coliseum", vegna
2000 feta hárra eldrauðra fjalla, sem
umkringdu það. Og þarna sáu þeir, og
ætluðu vart að trúa sínum eigin aug-
um, fjóra hópa af fljúgandi verum, sem
ekki liktust neinum fuglum. Það var
eins og þær kæmi fljúgandi ofan af
klettunum að vestanverðu við vatnið,
og svo svifu þær léttilega niður á jafn-
sléttu og settust þar.
Það var engum blöðum um það að
fletta, að þessar verur voru alveg eins
og menn, nema hvað þær höfðu stóra
vængi, sem líktust mest leðurblöku-
vængjum. Þessir vængir voru á bakinu
og náðu frá herðablöðum niður að
mjöðmum, en lögðust að bakinu þegar
verurnar voru á gangi. Þessar mann-
verur voru lágar vexti, ekki nema um
fjögur fet á hæð. Allir líkamar þeirra,
nema vængirnir, voru þéttsettir stutt-
um hárum og glóði á þau líkt og rauð-
leitan málm. Á höfði var meira hár og
var það greitt niður með gagnaugun-
um. Andlitin voru gul og karlmenn-
irnir voru með mikið hökuskegg. Gáfu-
legir voru þeir á svip og mjög ólíkir
öpum. Og varir þeirra voru sem á
mönnum, svo eflaust gátu þeir kysst.
Fæturnir voru mjög grannir, en hæl-
arnir meiri en á mönnum.
Seinna sáu þeir þessar verur, þar
sem þær höfðu safnazt saman um-
hverfis lítið vatn. Sumar voru að baða
sig, og þegar þær komu úr baðinu
skóku þær vængina, líkt og fuglar gera,
til þess að hrista vatnið af þeim, en
lögðu þá síðan þétt að bakinu. Á öllu
látbragði þeirra og handatilburðum
mátti sjá, að þær voru að tala saman.
Nóttina þar á eftir uppgötvuðu þeir
stórkostlega byggingu. Hún virtist
vera gerð úr fáguðum safír og með
gullnu þaki. Inni í henni sáu þeir hnatt-
líkan og brann eldur umhverfis það,
svo þetta var sennilega annað hvort
musteri eða vísindastöð. Þó sáu þeir
enga menn þar. Það þótti þeim undar-
legt, og þess vegna spurðu þeir sjálfa
sig: Getur það verið að þessi eld-um-
slungni hnöttur sé tákn einhverra nátt-
úruhamfara á tunglinu í fortíð, eða
forspá um slíkar hamfarir á jörðinni?
Þeir kölluðu þessar mannverur
„Mann-leðurblökur“ (Vespertilo homo)
Þar voru bæði karlar og konur. Þau
voru sakleysið sjálft og ánægð með
lífið, en óvíst er að sumar skemmtanir
þeirra hefði getað samrýmzt siðgæðis-
kenningum vorum. Síðan segir frá þvi,
að þeir hafi komizt að afar mörgu
merkilegu í fari þessara manna, en frá-
sögn af því verði að bíða þangað til
dr. Herschel birti skýrslu sína. Þó var
þess getið að þeir hefði fundið þar enn
fullkomnara mannkyn, bjartara á hör-
und, og þeir menn virtust ekki hafa
annað fyrir stafni en safna ávöxtum
af trjánum. Sumir af þessum ávöxtum
líktust belgjum, og þeir fleygðu hýð-
inu er þeir höfðu etið þá. Aðrir voru
líkir agúrkum. Þessa ávexti nudduðu
þeir milli handanna, bitu svo af end-
ann og sugu úr þeim safann. Mennirnir
virtust vera fullkomlega sælir og
ánægðir með tilveruna. Meðan þeir
mötuðust, lágu þeir á hnjánum. Þeir
skemmtu sér við að synda og fljúga
og þeim varð ekki mikið fyrir að fljúga
upp á hæstu fjallatinda.------
----o----
Það er sennilegt að lesendur „Suns“
hafi öfundað tunglbúana af því hvað
þeir lifðu áhyggjulausu lífi. Hafi nokk-
urra efasemda gætt um sannleiksgildi
sögunnar, þá hafa þær verið barðar
niður. Sagan var svo falleg, að hún
ætti að vera sönn.
Frá háskólanum í Yale var gerð
sendinefnd á fund blaðsins, og vildi fá
að sjá skozka tímaritið, sem þetta væri
haft eftir. Ritstjóri blaðsins fór undan
í flæmingi, og þeir hurfu heim aftur
jafnnær.
Félög stjörnufræðinga tóku málið til
umræðu í fullri alvöru, og greinarnar
voru endurprentaðar í blöðum bæði í
Ameríku og Evrópu, jafnvel í sjálfri
Edinborg.
Enskur rithöfundur, Harriet Martin-
eau, skýrði frá því í „Sketches of
Western Travel“, að konurnar í Spring-
field í Massachusetts, hefði orðið svo
hrifnar af tunglsögunni, að þær hefði
efnt til samskota svo hægt væri að
senda þangað kristniboða.
Engum kom þessi saga þó svo mjög
á óvart sem Sir John Herschel. Þegar
hann hafði lesið þá frásögn, sem höfð
var eftir honum sjálfum, rak hann
upp skellihlátur og sagði: „Þetta er
kostuleg saga! En hvernig stendur á
henni? Er það ekki einhver snjall
hrekkjalómur í New York, sem hefir
fundið upp á að leika á fólkið?"
Jú, og hrekkjalómurinn hét Richard
Adams Locke (1800—1871), enskur
maður, sem nýlega var kominn til New
York. Hann réðist blaðamaður hjá
„Sun“ sumarið 1835 og átti að fá 12
dollara á mánuði. Skömmu seinna rakst
hann á grein í „Edinburgh New Philo-
sophical Journal“ frá 1826. Þessi grein
var eftir kunnan stjörnufræðing, dr.
Thomas Dick í Dundee. Hann helt því
þar fram, að skyni gæddar verur
mundu vera á tunglinu og hægt væri
að komast í samband við þær með því
að gera stórkostlegar táknmyndir á
jörðinni, helzt á sléttum Síberíu. Þessi
hugmynd, að til væri skyni gæddar
verur á tunglinu og hægt væri að tala
við þær á merkjamáli, þótti Locke svo
skemmtileg, að hann afréð þegar að
skrifa grein um tunglbúa, eitthvað í
líkingu við „Ferðir Gullivers" eftir
Swift. Og úr því varð svo þessi saga,
sem birtist í „Sun“ og mesta athygli
vakti og allir trúðu sem nýu neti.
Locke skýrði frá því þegar sögunni
var lokið, að hún væri uppspuni einn,
og hann fekkst aldrei framar við að
skrifa slika sögu.
FORN HAUSKÚPA
Fundizt hefir í Nebraska í
Bandaríkjunum hauskúpa af hundi
og er hún talin vera um 30—40
milljóna ára gömul. Þessi hundur
hefir verið forfaðir þeirra hunda,
sem nú eru uppi, en þo með öðrum
svip, því að hann hefir í sumu líkzt
ketti. Fornfræðingar Smithsonian
Institution hafa nú fengið hauskúp-
una til rannsóknar.