Lesbók Morgunblaðsins - 05.11.1961, Page 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
607
lepphúfu, sem var þá heil kaka með
smjöri ofan á fyrir hverja íleppa.
Þótti henni mikill fengur að þessu
og gerði hún þetta meðan hún vakti
yfir túninu.
Gvendur dobbari taldi sig mikinn
stærðfræðing. — Sagðist hann geta
reiknað út hvem stein, sem hann sæi,
og metið hann á gullverð. Eg heyrði
mann segja frá því, sem verið hafði
að garðhleðslu, með karli oft. Var
þeim fært kaffi að heiman. Settust
þá allir niður nema Gvendur. Geng-
ur hann að stórum steini, sem þar
var rétt hjá og sagðist nú ætla að
segja þeim hvers virði hann væri,
ef hann væri úr gulli og bað þá
nú að trufla sig ekki. Fór nú karl að
spanna steininn, ganga í kringum um
hann, með miklum vangaveltum og
spekingssvip, þar til húsbóndi hans
sagði honum að hætta þessu, hann
skyldi taka til vinnu sinnar eins og
aðrir.
„Nú gjörðir þú illa, húsbóndi minn.
Eg var að reikna út síðasta „ortið“,
og setja það við háu tölumar, sem
var orðin 1% spönn. Þetta er orðið
svo mikið, að það ná því engar töl-
ur“, sagði karl — og meira hafðist
nú ekki upp úr þessu.
1886 átti Guðmundur heima á
Sveinseyri í Tálknafirði, þá orðinn
gamall og farinn. Kona hans var þá
dáin. Var hann þar í vinnumennsku.
Þá var þar og víðar sá háttur á, að
afhenda vinmífólkinu fiskmat (harð-
fisk) og feitmeti til hverrar viku.
(Var það kallað „að telja út“). Guð-
mundur hafði þann hátt á með harð-
fiskinn, sem hann fékk, að hann fór
með hann upp í volga laug, sem var
á Sveinseyri, og lagði þar fiskinn í
bleyti einn sólarhring og lét hann
svo blautan milli heydýna í rúminu
sínu, og lá á honum, þar til hann
var orðinn grænmyglaður. Taldi hann
fiskinn þannig meðhöndlaðan, bezta
mat. Þá hafði hann þann sið að
ganga til altaris á hverju hausti. Átti
hann í fórum sínum djásn mikið,
sem hann kallaði trefil og notaði
aldrei nema við þetta tækifæri. Var
það röndótt handklæði sem hann
hafði fengið hjá fransmönnum. Var
honum sagt, að það væri óviðeig-
andi að hafa þetta fyrir hálsklút.
En karl sagði að þeir hefði sagt sér
á hreinni frönsku, til hvers ætti að
nota það og þeir vissu það ekki bet-
Samgöngur í INIepal
U M aldaraðir haf a samgöngur
milli Indlands og Nepal v.erið
þahnig, að Nepalbúar hafa borið
alla aðdrætti heim tíl sín á bak-
inu. Hafa unglingar aðallega verið
notaðir til áburðar og byrja þeir
á þessu þegar þeir eru orðnir 12
ára. Vörurnar bera þeir í stórum
tágakörfum á bakinu og er bandi
brugðið upp yfir ennið. Þannig
bera þeir matvæli, fatnað, bús-
áhöld og byggingavörur og eru
ur sem ætluðu að fara að segja sér
það á íslenzku. — Fransmenn hefðu
aldrei logið að sér, en það hefðu ís-
lendingar þrásinnis gjört.
Guðmundur dó 1893.
Viktoría Bjarnadóttir ,
baggarnir oft um 130 pund eða
meira.
Fram til ársins 1960 hafa mestir
flutningar milli Indlands og Nep-
al farið þannig fram, en um sein-
ustu áramót var opnaður vegur,
sem gerður hafði verið yfir fjöll-
in. Þessi vegur hefir þó ekki enn
svift æskulýðinn þeirri atvinnu
að bera á bakinu, því að kaup-
mönnum í Nepal þykir of dýrt
að flytja vörur sínar með bílum,
og kjósa heldur að hafa gamla
lagið, enda verða piltarnir að bera
ábyrgð á vörum þeim, sem þeir
taka að sér að flytja. Leiðin sem
þeir fara er 65 km. og lengri
stundum, og var mjög erfið áður
en vegurinn kom. Hitt var þó
verra, að 1 fjöllunum leyndust
stigamenn, sem sátu um að ræna
burðarpiltana. Þeir urðu því jafn-
an að vera viðbúnir að verja fé
og líf, og þess vegna fóru þeir
jafnan saijian margir í hóp.
Hér er mynd af einum þessum
pilti. Hann er 14 ára, en hefir
stundað þessa atvinnu í tvö ár.
Nú kemur fregn um það, að
Kínverjar og Nepalbúar hafi gert
með sér landamærasamning og
jafnframt hafi Kínverjar fengið
leyfi til þess að gera veg til höf-
uðborgar Nepals. Má vera að þá
breytist þessi siður að bera á bak-
inu. En þá er og hætt við að fleira
breytist og haldi Nepal ekki lengi
sjálfstæði sínu eftir að Kínverjar
eru komnir með veg heim í hlað-
ið hjá þeim.
Enski lávarðurinn Dundee,
sem er ráðherra án stjórnar-
deildar, sagði nýlega í þinginu,
að brezka stjórnin væri alvar-
lega að hugsa um að taka upp
tugakerfið. Hann sagði að brezka
stjórin hefði alltaf verið að
hugsa um þetta siðan Frakkar
tóku upp tugakerfið. — Eftir
því að dæma þarf brezka stjórn
in nokkuð langan umhugsunar-
tíma, því að Frakkar tóku upp
tugakerfið 1799.