Lesbók Morgunblaðsins - 05.11.1961, Síða 11

LESBÓK MOBGUNBLAÐSINS
511
<2\óarhöll
(MáMaUl)
Bumba er knúð og bogi dreginn,
blásinn er lúður og málmgjöll slegin.
Svo glatt er leikið af gripfimum drengjum
sem gneistar kveikist af fiðlunnar þvengjum.
(E. Ben: „1 Dísarhöll“).
Þéttsetinn salurinn. — Hljóöfærin hljóma!
Hljómburöar-töfrar frá veggjunum óma!
Hrun-öldur tónanna hefjast og streyma.
Hlustendur bergnumdir sjálfum sér gleyma!
Hér er allt spánnýtt í hrifningar-eldi!
Hljómsveitin magnast t listrœnu veldi!
Hún finnur — aö hér á hún heima!
Dísarhöll Háskólans fyllist af friöi,
sem flœöir um hjörtun t tónanna kliöi!
Hér munu unaöar-óskirnar rœtast:
Vmhverfi’ og listin t faömlögum mætast!
Og hljómar og hjartsláttur hljótt saman renna.
1 hrynjandi-algleymis sálirnar brenna, —
og hljómsveit og hlustendur kœtast!
Hugirnir laugast t hrynjandi flaumi!
Hugsanir vakna sem ungbarn úr draumi.
Hér hnígur hver þrá til hvildar og þagnar,
sem hljómtöfra-friöinn í sálunum magnar!
Hér hlustandinn öölast í hrifnœmu geöi
hljómandi óm sinnar œöstu gleöi, —
og Dísarhöll Háskólans fagnar!
v.
inn og hann vakti hjá mér með-
aumkun. Hann lá ekki, heldur
sat, studdi hægri hönd á stein og
laut áfram eins og hann hefði
verið að reyna að standa á fætur
og bjóða byrginn þessum djöfli,
sem var að kæfa hann. Vér náð-
um svo góðri afsteypu af hon-
um, að hún líkist með lifandi
manni.
— o —
Þessir segja sína sögu um ógn-
ir og skelfingar á örlagastund
Pompei. En þeir eru þar ekki ein-
ir til frásagnar. Fyrir nokkrum
árum fundum vér nokkra flótta-
menn sunnan við borgina. Þar
var skemmst til sjávar. Hér náð-
um vér afsteypum af fjórum
flóttamönnum, sem komizt höfðu
lífs út úr borginni og borið bein-
in örskammt frá höfninni.
Sá fyrsti hafði verið kraftalega
vaxinn og hann hafði barizt
hraustlega til seinustu stundar.
Hann lá á grúfu og teygði frá
sér fætur og minnti mig á hnefa-
leikara, sem hefir orðið að lúta í
lægra hald.
Þá komu ung kona og ungur
maður. Þau höfðu flúið saman og
eflaust haldizt í hendur. En svo
hefir annað hvort fellibylurinn
slitið þau sundur, eða fjúkandi
þakplötur hafa rotað þau. Lágu
þau svo þarna skammt hvort frá
öðru og var eins og þau væri að
reyna að ná saman aftur.
Sá fjórði var aldraður maður,
líklega betlari, eftir fatnaði hans
að dæma. En það var einkenni-
legt, að hann var með svo fallega
skó á fótum, að hver maður hefði
getað öfundað hann af þeim.
— o —
Margt fleira sögulegt hefir kom-
íð í ljós. Minnist eg þess þá er
vér vorum að grafa upp Leyndar-
dómshúsið 1936, þar sem fannst
eitthvert merkasta veggmálverkið.
Þar voru líka leifar manna.
Þar fann eg í litlum klefa bein
af manni, sem hafði fallið fram
yfir sig á gólfið. Sennilega hefir
það verið varðmaður, og hann
hefir verið trúr á verðinum til
hinnstu stundar.
Þarna fundum vér líka beina-
grindur manna, sem höfðu verið
að gera við brunn þegar gosið
hófst. Þeir höfðu ekki komizt upp
úr brunninum en kafnað þar af
hinu banvæna lofti. sem öskunni
fylgdi. Og enn, eftir 19 aldir, helzt
eiturloftið þarna við. Brunninn
gátum vér ekki grafið upp nema
með því að hafá gasgrímur til
varnar.
Á árunum 1932—35 fundum vér
einnig beinagrindur af mönnum,
sem höfðu verið að gera við
skemmdir, er orðið höfðu á skóla-
húsinu í jarðskjálfta 17 árum áð-
ur en Vesúvíus gaus. Þegar gos-
ið hófst höfðu þeir allir flúið inn
í stórt salerni, sem þar var og
lokað sig inni, hafa ætlað að láta