Lesbók Morgunblaðsins - 05.11.1961, Qupperneq 15

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
515
Vér höfum nú náð svo langt að
álykta að þessar vitverur hafi höf-
uð. Þá kemur spurningin um
hvort þær muni ala aldur sinn
á landi eða í vatni. Er þá miklu
líklegra að þær sé landverur, því
að mennihgu mundi veitast allt
örðugra í vatni. En þá kemur hið
þriðja til greina, hvort þær muni
helzt hafast við í loftinu. Ekki
er það líklegt ef dæmt er eftir
fuglunum. Þeir hafa orðið að
sætta sig við lítinn heila til þess
að ofþyngja sér ekki á fluginu.
Fuglarnir eru að vísu margir
glæsilegir, en þeim er það sam-
eiginlegt að vera heimskir.
Það eru því allar líkur til þess
að vitverur á öðrum hnöttum haf-
ist við á landi, og þess vegna
verða þær að hafa útlimi. Þær
verða að hafa fætur til að ganga
á, og hendur til að vinna með.
Lítið hefði oss miðað í menning-
arátt, ef vér hefðum ekki haft
hendur. Og vegna handanna hefir
heilinn þroskast.
Höndunum fylgja fingur, en ó-
víst er hvort verur á öðrum hnött
um hafa fimm fingur á hvorri
hönd eins og vér — ef til vill
íleiri, ef til vill færri. Annars
virðist talan fimm vera þar mjög
hentug, og líklega ekki heppilegt
að fingurnir sé færri. En fingur
og hendur verða að vera á hand-
legg. Og eflaust hafa þessar vit-
verur aðeins tvo handleggi. Þrjá
handleggi geta þær ekki haft, því
að það færi í bág við það sam-
ræmi sem alls staðar er í náttúr-
unhi. Ekki munu þær heldur hafa
fjóra handleggi, því að erfitt
væri að stjórna þeim öllum í
senn, heldur tvo.
Þá komum vér að spurningunni
um það hvort þessar verur muni
ganga uppréttar eins og vér. Ekki
væri þær mannlegar ef svo væri
ekki. En verið getur að þær hafi
tvo handleggi og fjóra fætur, eins
og kentárarnir. Og kentárar gætu
gert allt sem vér getum. Að vísu
þykjumst vér ánægðir með tvo
fætur, en það getur verið vegna
þess að vér verðum að sætta oss
við það sem er. Mér þætti ,það
ekkert óeðlilegt þótt verur á öðr-
um hnöttum hefði sex limi, fjóra
fætur og tvær hendur.
Eru þær litlar eða stórar? Það
hlýtur að vera að nokkru leyti
undir aðdráttaraflinu komið. Hér
á jörð getur viti gædd vera ekki
verið mjög lítil, vegna þess að
hún verður að hafa stóran heila.
Það er engin ástæða til að ætla
að heilar þeirra sé skapaðir öðru
vísi en vorir heilar, svo að þær
ætti þá að vera álíka stórar og
vér. Það er líka staðreynd að hin
Milliliður
ÞETTA gerðist í fyrri heimsstyrjöld-
inni, áður en Bandaríkin sögðu Þjóð-
verjum stríð á hendur.
í Bridgeport í Connecticut var her-
gagnaverksmiðja, sem vann að því
nótt og dag að smíða sprengikúlur
handa bandamönnum. Skammt þaðan
var veitingastofa, sem þýzkur maður
átti. Hann var enn góður föðurlands-
vinur og honum var því mjög illa við
verksmiðjuna og alla sem þar unnu.
Dag nokkum er hann sat einn í
veitingastofunni kom þar inn vinnu-
klæddur íri.
— Mig langar til að gera samning
við þig, sagði hann. Eg vil fá minn
bjór hér á hverjum degi og svo borga
eg á laugardögum, þegar okkur er
greitt kaupið. Hvað segið þér um það?
— Eg lána stundum vinum mínum,
sagði Þjóðverjinn, en þig þekki
ekki. Hvaða atvinnu stundar þú?
— Eg vinn hérna hinum megin við
götuna, sagði írinn.
— Nú í verksmiðjunni! Nei, þá
kemur það ekki til mála!
— Mér var sagt, að þú hefðir horn
í síðu okkar, en mér datt í hug að
minni spendýr verða ekki jafn
langlíf og þau stærri hér á jörð.
En skóli lífsins þarf að vera lang
ur til þess að koma að haldi.
Þess vegna ættu verur á öðrum
hnöttum að vera á stærð við oss.
Ekki geta þær verið mikið stærri,
því að þá yrði þær að hafa óeðli-
lega digra fætur til þess að bera
þungann. Það sjáum vér á fíl-
unum. Og maður sem gengur á
tveimur fótum má sjálfsagt ekki
vera öllu stærri en vér erum.
Öðru máli er að gegna ef annara
hnatta verur eru skapaðar sem
kentárar og hafa fjóra fætur. Þá
gætu þær verið á stærð við hest,
eða stærri, en haldið þó bæði ó-
skertum gáfum og verið léttari
á fæti.
málið horfði nú öðru visi við ef þú
vissir að við erum nú að smíða
sprengikúlur handa Þjóðverjum.
Það kom breitt bros á Þjóðverjann,
— Handa Þjóðverjum, segirðu. Það
er gleðilegt. Þú átt eitthvað gott skil-
ið fyrir þessa frétt. Viltu þiggja glas
með mér?
Svo bar hann fram bjór og þeir
drukku. Jafnskjótt sem glösin voru
tæmd fyllti Þjóðverjinn þau á ný, og
þannig fór þrisvar sinnum, og hann
sagði að írinn þyrfti ekki að borga
neitt fyrir þetta.
Nú sýndi írinn ferðasnið á sér, en
þegar hann var kominn fram að dyr-
um, kallaði Þjóðverjinn á eftir hon-
um:
— Segðu mér, hvernig farið þið að
því að koma sprengikúlunum til
Þjóðverja?
írinn opnaði hurðina í hálfa gátt
og svaraði:
— Við getum ekki sent þær beint
til þeirra, eins og þú hlýtur að vita.
— Nú, en hvernig komast þær þá
til Þjóðverja?
— Við sendum þær til Englendinga
og þeir skjóta þeim yfir.