Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.1962, Blaðsíða 16

A FERÐAÁÆTLUN okkar stóff: 21.
Octobre 12 H 30 DIFFA offerte par
le Conseil Municipal de Fes.
Herberg-isfélagi minn, Olavi Harju,
formaffur finnska körfuknattleiks-
sambandsins, var mér sammála um,
aff þetta mundi þýffa, hádegisverffur
í boffi borgarstjórnar Fesborgar.
Viff vorum ekki langt frá sann-
leikanum — en hvíiíkur hádegis-
verffur — honum gleymi ég aldrei.
ÁLTÍÐ
M.
I arokkóbúar eru allra þjóða
gestrisnastir, en fasthelclnir á venj-
ur og foma siði. Við fulltrúarnir á
þingi FIBA, alþjóða körfuknatt-
leikssambandsins, sem haldið var í
Marokkó sl. haust, höfðum notið
þeirrar gestrisni í ríkum mæli.
Okkur hafði verið sýnt það mark-
verðasta í Casablanca og Rabat og
nú vorum við kornnir til Fes.
Fes er forn höfuðborg hins már-
íska ríkis, grundvölluð árið 808 af
beinum afkomanda spámannsins og
hér hafa soldánar og pótentátar ráðið
ríkjum um aldaraðir. Borgin stend-
ur við rætur Atlasfjalla og í fjar-
lægð má sjá glitra í gula sanda Sa-
hara, inn á milli hæðadraga norð-
austur af borginni.
Hinir marokkósku gestgjaíar
höfðu sýnt okkur um morguninn,
hina fornu Medina í Fes. Araba-
hverfið, þar sem tíminn hefur stað-
ið í stað, þar sem göturnar eru eins
og dimmar óþrifalegar smugur milli
gluggalausra húsa og búðirnar eru
eins og útskot af götunni, þar sem
framhliðina vantar og maður stend-
ur mitt í skraninu áður en mann
varir.
Túlkurinn okkar, sem fór fremst-
ur, beygði inn í húsasund, sém var
ennþá dimmara og þrengra en öll
hin. Hér er Palaee de Fes, sagði
hann og hratt upp hurð á múr-
veggnum.
Þ egar inn var komið í forsal-
inn, var eins og ævintýraheimar
Þúsund og einnar nætur hefðu opn-
azt. Fyrir augu okkar bar ferhyrnd-
an sal. Þar var hátt til lofts og
veggirnir fagurlega skreyttir hinu
Eítir BOGA ÞORSTEINSSON
marglita, fíngerða máraflúri. Gólfið
var þakið persneskum smáteppum,
lág borð voru á víð og dreif um
salinn, en sessur og svæflar komu í
stað stóla. Forn vopn héngu á veggj-
um og reykelsisreykur liðaðist upp
úr gömlu keri.
Mér fannst ég vera aftur orðinn
sveitadrengur heima á íslandi og að
hamrar huldufólksins hefðu lokizt
upp fyrir mér — svona hlýtur það
að hafa verið hjá álfunum í Tungu-
Stapa.
Okkur er vísað upp þröngan
stiga, hátt upp, þar til við komum
í þrjár, fremur litlar, samliggjandi
stofur. Þar eru dúkar á lágborðum,
en sessur og svæflar koma í stað
stóla.
Okkur er vísað til sætis. Ég lendi
til borðs með vini mínum, Harju frá
Finnlandi, dr. Scuri frá Ítalíu, dr.
Hepp frá Ungverjalandi, Kozlowski
frá Póllandi, Jones og Frank frá
FIBA og stórvöxnum, myndarlegum
Araba, sem reyndist vera forseti
borgarráðsins í Fes.
0,
'g nú er komið að máltíðinni.
Á miðju borði stóð heljarmikil kop-
ar skál. Þjónn, með fez á höfði, kom
með vatnskönnu og lielti yfir hend-
ur manna, en vatnið var látið renna
í skálina miklu. Lauguðu menn
hendur sínar og fannst okkur mikið
til um þrifnað landsmanna.
Að þvottinum loknum var borin
á borð önnur koparskál _og var sú
miklu meiri, en sú fyrri. í skál þess-
ari var hinn fyrsti réttur, en það
voru glóðarsteiktar, heilar kindasið-
ur, fljótandi í ólífuolíu, en harðsoð-
in egg flutu í olíunni. Með þessu
voru bornir brauðhleifar, en hvorki
diskar né hnífapör. Og nú hófst leik-
urinn. Gestgjafi okkar teygði hægri
höndina í kindarsíðuna, þuklaði
vandlega á gripnum og sleit vænan
bita og stakk upp í sig. Við hinir
reyndum að fara eins að, en tókst
misjafnlega. Einkum var ég klaufa-
legur, þar sem ég er örvhendur, en
mér hafði verið sleginn varnagli við
að nota vinstri höndina, því slíkt er
talinn argasti dónaskapur.
Gestgjafi minn kom mér nú til
hjálpar. Hann reif væna kjötflyksu
af sauðarsíðunni og rétti mér. Ég
tók við og stífði kjötið úr hnefa, en
það var hið ljúffengasta, enda þótt
keimurinn væri dálítið annar, held-
ur en af Dalakjötinu heima. Og nú
óðu allir út í og hrifsuðu til sin
kjötið eftir því, sem hver betur gat.
Gestgjafinn valdi kjötbita og rétti
mér, en heldur fór mér að förlast
matarlistin, þegar ég sá hann
sleikja ánægjulega fituna af fingr-
unum, milli þess sem hann þuklaði
á kjötinu og rétti mér bitana. Ég
sá því þann kost vænstan að rífa
sjálfur stóreflis kjötflyksu, sem
nægt hefði fimm barna fjölskyldu
í heila máltíð, enda var ekki laust
við að sumir borðfélagar mínir litu
til min hálf glottandi.
Nú var kjötskálin borin út, en í
stað hennar kom önnur skál, jafn
stór, og nú voru það heilsteiktir
kjúklingar, sem flutu í olíunni.
E,
índa þótt ég væri orðinn lyst-
arlítill eftir kindakjötsátið, þá greip
ég í lærið á einum fuglinum og
tókst mér að slíta það af eftir nokk-
urt þóf, án þess að þurfa að grípa
til vinstri handarinnar.
Maður skyldi halda að nú væri
nóg komið, en svo var ekki. Varla
höfðu leifarnar af kjúklingunum
verið teknar af borðinu fyrr en
tveir þjónar birtust með þriðju
skálina og var sú miklu mest.
í skál þessari var heilt fjall af
heilsoðnum hrísgrjónum, þöktum
hnetum, döðlum, rúsínum, gulrótum
og einhverju fleira grænmeti, sem
ég bar ekki kennsl á. Og nú var
hverjum manni úthlutað matskeið.
Síðan varð hver að moka upp í sig
úr sama troginu, en réttur þessi
heitir Kuskus á máli þarlendra
manna og er talinn hið mesta hnoss-
gæti.
Að þessu loknu var borin fram
vatnsskálin góða og örfáum dropum
af vatni helt yfir hendur manna.
Að þvottinum loknum var komið
með silfurstauka með rósavatni. Var
því helt í lófa manns og skyldi mað-
ur bera það á andlit, háls og hár.
Síðan var sezt að tedrykkju og
drukkið kryddte úr vatnsglösum, en
með því voru bornar sætar smákök-
ur, eitthvað 50—60 tegundir. Það
var ekki laust við að sumum full-
trúunum væri orðið nokkuð bumbult
eftir allar þessar trakteringar og
menn hugsuðu með hryllingi til að
halda beint í teveizlu í Palace de
Mokri.

PRENTMYNDAGERDIN
MYNDAMÓT H.F.
MORGUNBLAÐSHUSINU - SÍMI 17152