Lesbók Morgunblaðsins - 11.11.1962, Blaðsíða 4

ÞÁ ÞÚTTI GLAPRÆDI AÐ
Fjölskyldan saman komin í stof-
unnt. Frá vinstri. Kristjana, Erna,
Eúðvig og Pétur.
BYGGJA
ÍSLEMZK HEIMILI
PAÐ er um kvöld, sem við
kveðjum dyra að Hátúni
37. Húsbóndinn, Lúðvig Hjálmtýs-
son, opnar og býður okkur að ganga
til stofu, en þar er fjölskyldan
saman komin og hlustar á fram-
haldsleikrit í útvarpinu. Lúðvig
kynnir okkur fyrir konu sinni
Kristjönu Pétursdóttur og börnum
þeirra tveimur, Ernu og Pétri.
Við erum þarna komin til að
reyna að bregða upp dálítilli mynd
af fjölskyldu Lúðvigs og heimilinu
fyrir lesendur Lesbókarinnar.
Bœði iír Vesfurbœnum
— Er þelta einbýlishús? spyrjum við.
Lúðvig kveður já við og heldur áfram:
— Hér á hæðinni eru brjár stofur, skáli
og eldihús, en i kjallara eru svefnher-
bergi.
— Hófuð þið hjónin búskap ykkar í
þessu húsi?
— Nei, við bjuggum á öðrum stað
fyrsta árið, en hér höfum við búið sl.
17 ár.
— Það þótti glapræði að byggja hús,
þegar við byggðum þetta. Allt þótti ó-
hóflega dýrt og almennt var talið, að
verðlag myndi lækka. Húsið kostaði full
gert 170 þús. Þegar við byrjuðum að
byggja, áttum við 5 þús. kr., en þá var
lifca hægt að fá lán.
— Það var ekki aðeins að kostnaður
inn þætti of mikill, heldur Lúðvig áfram
Gluggarnir voru voðalega stórir á
þeirra tíma mælikvarða, en eins og þér
sjáið, eru gluggarnir í stofunni og skál
anum eins stórir og nú tíðkast í nýjum
húsum. Auk þess vakti það undrun, að
við hjónin, sem bæði erum Vesturbæ-
ingar, skyldum flytjast svona langt aust
ur fyrir læk.
Borðkrókar voru fáséðir
— Þótti þessi staður efcki út úr?
— Jú, jú, þetta var upp í sveit, segir
Kristjana brosandi. það er öðruvísi núna
þegar háhýsi blasa við, ef litið er út um
gluggann.
— Freista þau ekki?
— Eg verð að játa, segir Kristjana, að
mér myndi þykja mjög skemmtilegt að
búa á efstu hæð í háhýsi, útsýnið hlýtur
að vera alveg stórkostlegt. Þó er ég
hrædd um að ég þyrði ekki að fara út
á svalir.
— Hver teiknaði húsið?
— Gísli Halldórsson teiknaði það 1
samráði við vig, segir Lúðvig. Hann var
þá nýkominn frá námi fullur af nýjum
hugmyndum.
— Og þið hafið kunnað vel við yfck
ur hér?
— Já, sannarlega, segja hjónin einum
rómi og börnin kinka kolli til samþykk-
is.
— Eldihúsið er kannske heldur lítið,
segir Kristjana, en þegar við byggðum,
var su stefna ríkjandi, að eldhúsin ættu
ekki að vera stærri en svo, að húsmóð-
irin gæti teygt sig í alla skápa og skúff-
ur án þess að hreyfa sig úr stað. Þá voru
borðkrókar fáséðari en nú.
í tannlœkningar
og hárgreiðslu
Við vitum, að húsbóndinn er fram-
kvæmdastjóri Sjálfstæðishússins og frú
in hugsar um heimilið, en hvað starfa
börnin?
— Eg er í Menntaskólanum, segir
Pétur.
— Ertu búinn að á'kveða hvað þú tek
ur þér fyrir hendur að námi loknu?
— Mig hefur lengi langað til að verða
tannlæknir, en það getur breytzt.
— Tannlæknar hafa góðar tekjur.
— Já og ég held líka, að það sé
skemmtilegt að gera við tennur. segir
Pétur brosandi.
— En Erna?
— Eg er nú bara heima að hjálpa
mömmu.
— Hún er búin að læra allt, sem þeir
geta kennt henni, skýtur faðir. hennar
inn í.
— Eg lauk skyldunámi í fyrravor,
segir Erna til skýringar, og mig langar
ti; að læra hárgreiðslu, en ég kemst
ekki í Iðnskólann fyrr en ég er orðin 16
ára. Eg kemst heldur efcki að á neinni
hárgreiðslustofu strax, því að það er
mikið í tíziku núna að læra hárgreiðslu
og margar eldri en ég, sem ganga fyrir.
— Þú greiðir kannske vinkonum þín
um til að æfa þig?
— Já, það gerir hún sannarlega, segir
Kristjana og bætir við brosandi. — Hún
hefur marga fasta viðskiptavini hér í
götunni
Reykjavíkur-teppi
Frú Kristjana býðst nú til að sýna
okkur stofurnar. Skrifstofa húsbóndans
ei í vesturenda hússins og er opið úr
henni inn í setustofuna. í setustofunni
rekum við augun í skatthol sem okkur
leikur forvitni á að vita hvað er gamalt
og spyrjum að því:
— Það er áreiðanlega efcki yngra en
200 ára, segir Lúðvig. Þetta er dönsk
smíð og var flutt hingað frá Danmörku
á stríðsárunum síðari. — Eg hef gaman
af gömlum munum og finnst skemmti-
legt þar sem þeir fara vel innan um
nýrri hluti. Einnig hef ég mjög gaman af
austurlenzkum teppum eins og sjá má
á gólfinu, heldur Lúðvig áfram, og bend
ir á nofckur falleg smáteppi, sem lögð
eru ofan á einlitt teppi, er nær horna á
milli.
— í samtbandi við þennan áhuga hans
á teppum, segir Krístjana, er við göng
um fram í skálann, skal ég segja yður, að
teppið þarna undir borðinu og það, sem
hangir fyrir fatahenginu, keypti hann á
uppboði, sem baldið var á munum þýzka
sendiráðsins hér, eftir stríðið. Þau voru
vafin upp í stranda og var því efcki hægt
að sjá hvernig þau litu út. Hann bauð í
þau og fékk bæði fyrir 100 krónur. Þótti
ofckur það ekki dýrt, þegar við sáum
teppin.
•— Það, sem er fyrir fatahenginu hef-
ur gegnt svipuðu hlutverki í sendiráð-
inu. í því voru krókar og ég þurfti ekfci
annað en kaupa stöng og hengja það
upp. Síddin var alveg mátuleg.
Úr skálanum göngum við inn í borð-
stofuna og þar bendir Lúðvig okkur á
veggteppi, saumað með krosssaumi.
Teppið hefur Kristjana saumað. Það er
Reykjavíkurteppi og sýnir sögu borgar
innar í stórum dráttum. Neðst eru skip
landnámsmanna, Menntaskólinn og Al-
þingishúsið. Mynstrið teiknaði frú
Kristjana sjálf.
'0
I saumaklúbb
Frú Kristjana bauð okkur nú kaffi og
við settumst umhverfis borð í skálan-
um, en þar sagði hún að fjölskyldan
mataðist venjulega, því að styttra er úr
eldhúsinu í skálann heldur en inn í borð
stofuna. Þegar við höfðum dreypt á
kaffinu, spyrjum við hvað fjölskyldan
hafi yfirleitt fyrir stafni í tómstundum
t.d. að kvöldi, þegar fréttamaður kem
ur efcki og truflar.
— Kristjana segir, að þau séu mikið
Framhald á bls. 11
Frú Kristjana x borðstofunni. Á veggn um hangir Reykjavíkurteppið.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
29. tölublað 1962