Lesbók Morgunblaðsins - 23.06.1963, Side 3

tmBmív
ins gekk hlæjandi á fund póstmelstarwMi
með bréfið til guðs. Aldrei í starfi sínu
sem póstur hafði hann þekkt það heim-
ilisfang. Póstmeistarinn — feitur, vin-
gjarnlegur náungi — fór líka að hlæja.
En svo varð hann nær samstundis alvar-
legur.
„Hvílík trú“, sagði hann hugsandi —
,,Ég vildi óska að ég hefði trú mannsins,
sem skrifaði þetta bréf“.
Og til þess að hin örugga trú reyndist
höfundi bréfsins ekki einskær blekk-
ing datt póstmeistaranum snjallræði í
hug: að svara bréfinu. En þegar hann
opnaði bréfið skildist honum, að til þess
að svara því, þarfnaðist hann annars og
meira en góðs vilja, bleks og pappírs. En
hann hélt fast við ákvörðun sína: Hann
efndi til samskota, gaf sjálfur hluta af
launum sínum og fékk nokkra vini sína
til að gefa eitthvað í „góðgerðaskyni"
Jtað var ómögulegt fyrir hann að
safna hundrað pesosum, eins og Lencho
hafði mælzt til, svo að hann gat aðeins
sent honum rúman helming þess er um
var beðið. Hann lét seðlana í umslag
ásamt bréfi, sem innihélt aðeins eitt orð,
sem undirskrift: „Guð“.
Eftir Gregorio López y Fuentes
Húsið — það eina í öllum dalnum
— stóð uppi á lágri hæðarbrún. Þaðan
var hægt að sjá ána og þraskaða korn-
akrana.
Það eina sem jörðin þarfnaðist var
rigning, eða a. m. k. smáskúr. Allan
xnorguninn hafði Leneho — sem var
nákunnugur ökrunum sínum — ekki gert
annað en að stara á austurloftið.
„Jæja kona, nú fer rigningin loksins
að koma“.
Konan, sem var að tilreiða hádegis-
verð, svaraði: „Já, guði sé lof“,
Elztu drengirnir voru að vinna úti á
akrinum meðan þeir yngri léku sér
skammt frá húsinu, þangað til konan kall
aði til þeirra allra:
„Komið þið að borða ..."
Það var meðan fólkið snæddi hádegis-
verðinn, að — samkvæmt forspá Lenchos
— stórir regndropar tóku að falla.
í norðaustri sáust dökkir skýjabólstrar,
er nálguðust óðum. Loftið var ferskt og
tært.
ÍVlaðurinn gekk út til þess eins að
njóta þess unaðar að finna regnvatnið á
líkama sínum og þegar hann kom aftur
inn, hrópaði hann. „Þetta eru ekki regn
dropar sem falla úr loftinu, heldur nýir
peningar. Stóru droparnir eru tíu-centa-
vo og þeir litlu fimm-centavo peningar".
Ánægður á svipinn horfði hann yfir
hina þroskuðu kornakra, sem nú voru
sveipaðir regnmóðu. En allt í einu byrj
aði snarpur vindur að blása og regndrop
arnir breyttust í haglkorn. Þau líktust
vissulega nýjum silfurpeningum. Dreng-
irnir hlupu út til þess að safna saman hin
um frosnu perlum.
„Þetta var nú öllu lakara", hrópaði
maðurinn vonsvikinn. — „Ég vona bara
að élinu létti fljótlega".
I\í íétti ekki fljótlega. f heila
klukkustund buldi élið á húsinu, garð-
inum, hlíðinni, kornakrinum, öllum
dalnum. Akurinn var hvítur, eins og
hann væri hulinn salti: Ekki eitt einasta
lauf var eftir á trjánum. Kornið var ger
samlega eyðilagt. Sál Lenchos var þrung
in harmi. Þegar storminn hafði lægt, stóð
hann úti á miðjum akrinum og sagði við
syni sína:
„Heill herskari af engisprettum hefði
skilið meira eftir en þetta . . . haglið
hefur ekki skilið neitt eftir. Þetta árið
fáum við ekkert korn og engar baunir
«
Þetta kvöld var mjög dapurlegt:
„öll okkar vinna til einskis“.
„Það getur enginn hjálpað okkur“.
„Við sveltum öll þetta ár . . .“
En í hjörtum allra, sem bjuggu í hinu
einangraða húsi í miðjum dalnum, var
ein von: hjálp frá guði.
„Verið ekki svona æst og áhyggjufull,
enda þótt öll von virðist úti. Munið að
enginn deyr úr hungri".
„Þetta segja þeir: enginn deyr úr
hungri“. •
Alla nóttina hugsaði Lencho ein-
ungis um hina einu von sína: hjálp
ina frá guði hvers augu sáu allt, jafn-
vel það sem leyndist dýpst í mannlegu
hugskoti.
Lencho var sannkallað vinnudýr, sem
þrælaði nótt sem nýtan dag á akrinum
sínum, en samt kunni hann að skrifa. í
dögun næsta sunnudag hóf hann að
skrifa bréf, sem hann ætlaði sjálfur að
fara með til borgarinnar og láta þar í
póstinn.
Það var hvorki meira né minna en bréf
til guðs.
„Guð“, skrifaði hann — „ef þú hjálpar
mér ekki mun ég og fjölskylda mín líða
hungur þetta árið. Ég þarfnast hundrað
pesosa, til þesis að sá aftur í akrana og
lifa þar til uppskerutíminn kemur, vegna
þess að haglhretið . . . “‘
Hann skrifaði „Til Guðs“ utan á um-
slagið, lét bréfið í það og hélt til borg-
arinnar. Á pósthúsinu límdi hann frí-
merki á umslagið og lét það í póst-
kassa.
E inn af starfsmönnum pósthúss-
Næsta sunnudag kom Lencho nokkru
fyrr en venjulega, til að spyrjast fyrir
um, hvort hann ætti nokkurt bréf í póst-
húsinu. Það var fyrrnefndur póstmaður,
sem afhenti honum bréfið, meðan póst-
meistarinn sem naut ánægju þess manns
er gert hefur góðverk, stóð sjálfur í dyr
unum á skrifstofu sinni og fylgdist með
því er fram fór.
Lencho sýndi engin minnstu merki
undrunar, er hann sá seðlana — svo
bjargföst var trú hans — en hann varð
reiður, er hann taldi peningana . . . Guði
gat ekki hafa skjátlazt og því síður gat
hann hafa neitað Lencho um það er
hann hafði beðið um.
Lencho flýtti sér samstundis aftur
inn í pósthúsið og bað um blek og papp-
ír. Og byrjaði þegar að skrifa við af-
greiðsluborðið. Að því loknu keypti hann
frímerki, sem hann límdi á umslagið.
Jafnskjótt og bréfið datt niður í póst-
kassann, tók póstmaðurinn það, opnaði
og las:
„Guð, af þeim peningum, sem ég bað
um, fékk ég aðeins sjötíu pesosa. Sendu
mér það sem á vantar sem fyrst, þar eð
ég þarfnast þess svo mjög. En sendu mér
það ekki í pósti, vegna þess að starfs-
menn pósthússins eru svo þjófskir og
óvandaðir. — Lencho".
DAUÐI
Eftir Grétar Fells
Ég var á flótta frá þér. —
Með fullum seglum beið
mitt skip, er skyldi kanna
og skunda nýja leið.
Ég líkt og frískur fákur,
sem flýja vill sín bönd,
það kippti í foldarfestar
og fjarlæg þráði lönd.
Þú stóðst á ströndu grýttri.
Ég stefndi burt frá þér.
En eitthvað í augum þínum
varð opinberun mér.
Og óvænt gerðist undur:
í augna þinna sjó —
sorgardjúpið svarta —
sökkti ég mér — og dó!
21. tölublað 1963
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3