Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1965, Side 3

Laugardagskvöld í
Hversvegna slóstji ekki skepnuna afW
ur? spyr vinstúlkan.
Mér datt það ekki í hug, svarar hi%
ég greip bara hálffulla flöskuna karl*-
ins og rauk út. Og nú er ég dottin 1
það aftur, bætir hún vonleysislega
Eftir Guðrúnu Jacobsen
jónusturnar tvær eru orðnar hálf
dasaðar þegar líða fer á daginn. Sú yngri
kvartar um verki í fótum, en eldri þjón-
ustan líður af taugaspenningi. Hann
■lýsir sér í ógleði og ósjaldan uppsölu
þegar helgin fer að nálgast.
Gestaplássið er tvískipt. Það skipt-
ist í efri og neðri sal. Nokkrar tröppur
skilja á milli.
Fólksstrauminn leggur út og inn án
afláts frá morgni til kvölds með stutt-
um hléum. Menn þurfa að næra sig og
hver eftir sínúm smekk eins og gengur.
Hitta kollega sína að máli og ræða marg-
vísleg viðskipti sín í milli. Og gestirnir
eru af öllum stéttum — frá verkamönn-
um niður í ráðherra og öfugt.
Embættis- og kaupsýslumenn halda sig
í efri sal, enda er hann miklum mun
stærri og að mörgu leyti hentugri utan
um stærri menn en plássið við inngang-
inn, sem rúmar aðeins nokkur hringborð
og skotið innaf, sem að auki er flesta
daga þéttsetið. Annars athuga menn á
leiðinni upp það ekki nánar. Tröppurnar
eru þau landamerki, sem skilja að tvö
þjóðfélagsbrot. Og hvorug stéttin treð-
ur hinni um tær nema þá í einstaka til-
felli. — Ja, til dæmis á laugardegi þegar
virðingarverður borgari dettur í það.
Hann áttar sig þó fljótlega á hnattstöð-
unni sé hann bara lítið fullur og hlamm-
ar sér niður hjá einhverju snyrtimenn-
anna í efri sal.
Gesturinn, sem fyrir er við borðið,
bregzt venjulega illa við svona fyrir-
varalausri heimsókn stéttarfélaga síns.
Reynslan hefur leitt það ótvírætt í ijós,
að islenzkir ævisagnaþulir — fullir —
er ein sú hvimíeiðasta manntegund sem
fyrirfinnst á jarðríki. Aumingi utan af
strætinu lætur sér nægja tíkall og fer
svo; það gerir sætkenndur góðborgari
aftur á móti ekki hversu heiðvirður og
gegn heimilisfaðir sem hann er að öðru
leyti. Svo fórnardýrið, sem fullur góð-
borgari festir hendur í, á ekki um nema
tvo kosti að velja, vilji hann slíta sig
lausan — snara í sig steikinni og skunda
síðan brott í von um að hann sé frárri
á fæti, eða loka sig inni á klósetti um
óákveðinn tíma.
Þ’að er laugardagur í dag og mikið
að gera.
Liðið er á matmálstímann og kvöld-
verðargestir fylla hvert sæti í efri sal.
Það er líka þéttsetið við hringborðin
í neðri sal, jafnvel tvísett í skotinu inn
af. Þeir gestir eru líka að flýta sér þótt
þeir séu margir Hverjir búnir að velgja
stóla frá hádegi. Þeim liggur á kókinu
sínu. Og þjónusturnar eru á þeytings-
spretti me3 matarföt og diska í efri sal,
en kókflöskur og glös í neðri sal. Þaðan
berst glaumur mikill, pískur og hlátrar,
óp og köll, og alltaf bætast nýir í hóp-
inn. Hann er tekinn að flæða um alla
ganga, og stúlkur og piltar standa í einni
kös við inngönguna. Það er safnað liði
í laugardagspartí.
Ein og ein stúlka smeygir sér gegnum
hópinn, sem stendur a landamerkjunum,
og leggur leið sína til snyrtiherbergisins
í efri sal. Stundum er göngulagið reik-
ult og augnaráðið glært. Og einn og einn
piltur kemur frá skotinu og reikar stund
um örlítið líka. Hann þarf að komast
að símanum í buffinu inn af efri sal.
Menn þurfa mikið að hringja á laugar-
dögum.
Þjónusturnar hafa áhyggjur í kvöld.
Milli þess sem þær fara með veitingar
á borðin bregða þær sér í eftirlitsferð
— þó ekki í efri sal; það er þarflaust.
Á ÞINGVELLI 1965
Eftir Steingerði Guðmundsdóttur
Hljóðna sál mín —
heiðin kallar —
himinblámi og döggvot strá.
Björt er nóttin —
byggðir allar
blunda — mók er f jöllum á.
Dalalæðan —
dóttir Mjallar —
dreymin tyllir niður tá —
blæju sveipar
blómin Vallar —
breiðir yfir hverja gjá.
Skáldin tvö —
í kufli köldum
hvíla hjarta landsins við.
Ljóðasvanir
ljóss á öldum —
lyftu þjóð á æðra svið.
Máttarvana —
af mannavöldum
minnisreit er búið snið.
Mun þó hér
á kyrrum kvöldum
kveikja elda — himnalið.
Þær leggja leið sína í neðri sal og skotið.
Það er oftast sama fóikið sem skapar
þeim fótaþreytu og ógleði — fólkið sem
á í fá hús að venda nema þá helzt Síðu-
múla ef svo ber undir.
kJíðbúnum kvöldverðargestum lýst
ekki á blikuna þegar þeir koma inn úr
dyrunum. Hverskonar búla er þetta eig-
inlega? segir maður konunnar.
i
kjölfar hjónanna, sem fengu
fóstru fyrir börnin sín eitt kvöld, kena-
ur maðurinn sem elskar konur.
Hann staldrar á landamerkjunum «4-
lítið hokinn í herðum, lítur yfir stúlkn*-
hópinn og vætir varirnar. Hann langar
í Hópinn, en er vandur að virðingu sinnL
Hann gengur treglega upp þrepin. Hann
er nýsetztur við eina auða borðið, þegar
hann kemur auga á tvær stúlkur álengd-
Og ég sem hélt að þetta væri heiðvirð-
ur veitingastaður, segir kona mannsins.
Hún horfir umhverfis sig með ískaldri
fyrirlitningu.
Við förum annað, segir maðurinn.
Það er of seint, segir konan. Við þurf-
um að mæta í óperuna á tilsettum tíma.
Auk þess er voðalegur kuldi úti.
Jæja, segir maðurinn, við borðum þá
hér í þetta sinn. Þau brjóta sér feið
upp í efri sal.
Stúlka við hringborð gefur frá sér
lágt óp, þegar hún sér aftan á hjónin.
Hvað er að þér? segir vinstúlka henn-
ar ávítandi. Ertu farin að kippa?
Það er ekki það, segir hin og hönd
hennar grípur um glasið. Þetta eri^ bara
hjónin sem ég var að segja þér frá.
Ó, segir vinstúlkan samúðarfull. Hún
er nýbúin að heyra söguna.
í gærkvöldi hafði vinkona hennar tek-
ið að sér að passa börn þessara hjóna,
meðan þau brugðu sér á dansleik. Þegar
hjónin komu heim seint og síðar meir,
hnakkrifust þau með tilheyrandi hávaða,
enda bæði drukkin. Fóstran reyndi að
þagga niður í þeim svo að þau vektu
ekki börnin. Þá sió maðurinn hana nið-
ur. Kvað henni ekki farast að setja sig
á háan hest. Og ruddi úr sér óþverraorð
um um fortíð hennar.
ar sem skima eftir sæti. Þær eru seytján
ára og jórtra gúm.
Maðurinn sem elskar konur stendur
upp með hofmannlegum til'burðum og
iðar allur.
Gjörið svo vel, gjörið svo vel, setjizt
hér. Það er nóg pláss. Hann horfir með
áfergju á stúlkurnar.
Stúlkurnar þiggja boðið með þökkum.
Þær eru danskar og ókunnar. Maðurinn
sem elskar konur velur fyrir stúlkurnar
beztu réttina á seðlinum, en pantar græn
meti, bara grænmeti, fyrir sjálfan sig.
Hann er grasæta.
Hann heldur uppi samræðum við borð
ið af mikilli listfengi enda langþjálfað-
ur í þeim eínum og leikur á als oddL
Þegar þjónustan kemur með reikning-
inn spyr hann hvort hann megi ekki
greiða þetta lítilræði á morgun, það taki
því ekki að skrifa ávísun.
Jú, ætli ekki það, segir eldri þjón-
ustan dræmilega. Hún er slegin út af
þessum manni sem kallar hana hálf-
sextuga ástina sína í hverju orði. Og
maðurinn sem elskar konur heldur hróð-
ugur burt með tveim seytján ára stúlku-
börnum sem jórtra gúm og flissa að
öllu saman ............
Framhald á bls. 12
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3
24 tbl. 1909