Lesbók Morgunblaðsins - 19.09.1965, Blaðsíða 3

til bess að hafa gætur á ræningum þeim,
sem hann grunaði, að væru á ferli hand-
an frá nágrannalandinu. Rádýrin, sem
venjulega héldu sig í skjólgóðum lautum,
þegar hvassviðri var, hlupu eins og hund-
elt í nótt, og það var hreyfing og órói
meðal sikepna þeirra, sem annars voru
vanar að. sofa um nætur. ófriðarvaldur
fór um s'kóiginn, á því lók enginn efi, og
Ulridh gat getið sér til um, úr hvaða
átt hann hafði komið.
Hann gek;k af stað einsamall frá
hinuim varðmönnunuim, sem hann hafði
lagt í launsátur efst á hæðinni, og rei'k-
aði niður brattar hlíðarnar, gegnum þétt
villikjarrið, rýnidi milii trjáboianna og
hlustaði í ýlfri og hvini vindsins og
hvíldarlausum slætti trjágreinanna eftir
hijióði frá ránsmönnunum. Ef hann gæti
nú aðeins, á þessari hvassviðrisnótitu og
á þessum myrka, eyðilega stað, rekizt á
Georg Znaeym, augliti til aug'litis, aS
engum vitnum nærstöddum, — það var
sú ósik, sem honum var efst í huga. Og
sem hann vatt sér kringum bolinn á
gríðarstóru beykitré, stað hann aind-
spænis manninum, sem hann leitaði.
Óvinirnir tveir stóðu og gláptu hvor
á annam langa stund í þögn. Hvor um
sig hafði riffil í höndum, hivor um sig
bar hatur í hjarta og morð í hiuga.
Tæikifærið hafði komið til að gefa laius-
an tauminn ástríðu heillar ævL íki
maður, sem alinn hefur verið upp eftir
siðareglum og aftuihhaldssemi inenu-
&kógarlönd Gradivitz-ættarinnar voru
víðáttumikil og morandi í bráð; snar-
brött landræman í útjaðri þeirra skar-
aði í engu framúr hvað snerti fjölda
villidýranna, sem lifðu þar, eða mögu-
leika til veiða, en þó var engrar spildu
í allri landareigninni gætt af meiri ráð-
ríki og natni af eiganda hennar. f
frægri málsóikn á dögum afa hans hafði
Jandræma þessi verið hrifsuð úr hönd-
um nágrannafjölskyldunnar, smá-land-
eiganda, sem slegið hafði eign sinni á
hana á ólöglegan hátt. Sá aðilinn, er
sviptur hafði verið eign, hafði aldrei
vii að sætta sig við niðurstöður dóm-
etólanna. Þessu fylgdu erj-ur og illdeil-
ur vegna veiðiþjófiniaðar, og önnur lik
hneyksli sáðu fræi hatursins í samskipti
þessara fjöiskyldna í þrjá ættliði. Ná-
grannadeilan var nú orðin persónuleg,
eiðan Ulrioh varð höfuð fjö'lsikyldunnar,
því að væri nokkur sá maður til í veröld-
inni, sem hann hafði andstyggð á og
óskaði iSIs eins, þá var það Georg
Zn.aeym, arftaki þrætunnar og óþreyt-
andi veiðiþjóf'Ur og ræmingi í hinum um-
dieilda landamæraskógi. Illdeilan hefði ef
til viill dáið út eða samningar tekizt, ef
persónulegt hatur þessara tveggja manna
hefði ekki staðið eins og þrándur
í götu. Þá hafði þyrst hvorn í ann-
SLETTIREKURNAR
Eftir SAKI (H. H. Munro)
I skógi einum stórum, einhvers
staður við eystri rætur Karpataifjalla,
Btóð maður um vetrarnótt á verði og
hlustaði; eins og hann væri að bíða þess,
að eitthvert skógardýrið kæmi í sjónmál
og síðar sk'otmál. En bráð þá, er hann
Já fyrir í slíku ofvæni, var hvergi að
finna í skrám eða annálum veiðimanna
sem lö'gleg veiðibráð; Ulrich von Grad-
■witz reikaði um myrkan skóginn í leit
að mennskuim óvini.
ars blóð, þegar þeir voru drengir;
sem fulltíða menn báðu þeir þess
hvor um sig, að ógæfan mætti dynja á
hinum, og þessa stormúfnu vetrarnótt
hafði ULrioh kallað saman skógarmenn
sína til vörzlu í myrkviðinum. Bkiki til
að leita að fenfættum veiðidýrum, heldur
Bróðir minn
Eftir Zbigniew Herbert
Þegar elzti bróðir minn
kom heim úr stríðinu
var hann með silfurstjörnu í enninu
og undir stjörnunni
hyldýpi
Það var granatbrot
sem hæfði hann við Verdun
eða kannski við Grunwald
(smáatriðum hefur hann gleymt)
Hann talaði býsnin öll
á mörgum tungumálum
en vænzt þótti honum
um tungumál sögunnar
Hann hrópaði sig hásan
við að hvetja fallna félaga sína til orrustu
Roland Feliksiak Hannibal
hrópaði
að þetta væri seinasta krossferðin
brátt myndi Karþagó falla
síðan viðurkenndi hann snöktandi
að Napóleoni geðjaðist ekki að honum
Við sáum
hann veslast upp
vitið hvarf honum
hægt breyttist hann í minnismerki
Inn í fíngerðan kufung eyrans
ruddist skógur úr steini
og andlitshúðin
strengdist
upp á nagla augnanna
ósýnilega og þurra
Aðeins tilfinningin varð eftir
En hvílíkar sögur sagði hann
með höndunum
í þeirri hægri ballöður
í þeirri vinstri minningar hermannsins
Bróðir minn var tekinn
og færður burt úr borginni
Nú kemur hann öll haust
hnýttur og þögull
vill ekki koma inn
ber á rúðuna hjá mér
Svo reikum við um göturnar
og hann segir
undarlegar sögur
snertir andlit mitt
með blindum fingrum táranna
Jóhann Hjálmarsson þýddi.
ingarinnar, getur ekiki fyrirvaralaust
skotið niður nágranna sinn með köldiu
blóði, og án þess að orð hafi farið þeim
á milli; nema ást hans eða æra sé í
veði. Og áður en andartakshik hafði
vikið fyrir framkvæmd, hafði móðir
náttúra vaknað til dáða og yfirbugað
þá með einu hermdarverka sinna. Reiði-
öskur stonmsins hafði fengið svar í
ógurlegu braki yfir höfðum þeirra, og
áður en þeir gætu forðað sér undan,
féll efri hluti beykitrésins niður á þá
með þrumugný. Ulrioh von Gradwitz lá
flatux á jörðinni með annan handLegginn
dofinn undir sér og hinn nærri jafn
gagnslausan, rammflætotan í trjágrein-
unum, en báða fætur neglda niður af
föllnum bolnum. Þun,g veiðistígvélin
höfðu aftrað því, að fætur hans yrðu
kramdir sundur, en þó meiðsli hans
væru ekiki eins alvarleg og þau hefðu
getað orðið, var samt augljóst, að hann
myndi ekiki Losna úr kreppunni, fyrr en
einihver kæmi honuim til hjálpar. Nokkr-
ar tágair höfðu skorið hann i andlitið,
og hann varð að depla augunuim, svo
að blóðdropamir hryndu úr augnahár-
unum, áður en hann gat gert sér fulla
grein fyrir aðstæðunum. Við 'hilið hans,
svo nálægt, að undir venjulegum kring-
umstiæðum hefði hann nærri getað snert
toann, lá Georg Znaeym. Hann var á
lífi og brauzt um, en var auðsjáanlega
laifn hjálparvana og rígfastur og hann
sjálfur. AlJlt í kringum þá var þykk
breiða af brotnum greinum og braki.
L éttir yfir því að vera lifandi og
gremja yifir fjötruininni rak undarlegt
Framhald á bls. 6.
29. tbl. 1965
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3