Lesbók Morgunblaðsins - 19.09.1965, Blaðsíða 13

' Vk íw snom wrhjsmr
T<IKH: HAHUt>fc<RASSW
OK SN£J?I5K S'fl ftflÐR FÍfíJfl HONV/A
INN '/ H0lUNflt EN HflNN QEKK EPTIR,
OK ÞEQflR LflUKSK FIURÐIN'fl FirtLfl
Howum. par sfl hann mör<; qolf ok
HARQT FÓt-K", 5UHT MEÐ LÍIKULA, SVMlR DRUKKV,
aTTIR AUflR,
•/ÍÐR Q/ÍNQI FRflM,
OF SKyQQHASK SKWLi;
FV'MT<?VÍ5T£S/JT
SI/HIR HEÐ ÍflPflm OK BÖRÐUSK. P'A LlT- Virfl,
F1ÐISK HflM VMI3 OK Þ'OTfl M/JRQIR HLUT* HV/IR OVlNlR SITJfl
IR 'OTRÚLIQIR. MA1ÆLTI HflNN: 'fl FLETI FYRIR.
P’fl SPURÐI HANN, HVERTHAFW HÖfÐIWQJfl PE)RA VÆRl. S'fl SVflRHR, ER HANN
LEIÖÞI INN. pí\ S'fl, ER i NEZTA H'AS€T/ SAT. VHí? KOWWQR „ 0K UElTlR
HARR, Efl PAR NÆST Sfl ER HElTlR JAFNH'ARR, EN Sfl £R oFARST, ER PRIÐI HEITlR.
Þ’A SPVRR H’ARR
KOMAWDANN,WflRT
RE!f?A £R ÖREVDI
HAMS.ÉNWEIMILL
£|? MATR OKDRYIfKfi
HohJUM S£M ÖLlUM
ÞAR'lhWVA HöLL.
HANA/ SEQIR, AT
flRST VILL HAAÍM
5PYRJÆ, £F /VÖKK-
U/?R ER fROÐR^
MflÐR JWMl. HARR
SEQIR, AT HANNI
KOM l £|Q/ HEILL
ÚT, NEMA HANM
S'£ FRÖPARl, OK
STATTU FRAM,
' MEöAN ÞÚ fl?£QV; SlfJA SKAL
Spánverjar uppgötva
Framhald af bls. 1
ur í viðureigninni. Gamalreyndum
nautabönum, sem hlotið höfðu „óaftur-
kallanlegt" frægðarorð, hætti til að drepa
fljótt og örugglega sérhvern þjór, sem
vildi heldur stanga duluna en manninn.
Sumir flýttu sér einnig að leggja bola
að velli, ef þeim geðjaðist ekki að augna
ráði hans. Enn aðrir voru hjátrúarfull-
ir og drápu nautið þegar i uppbafi
atsins, ef einhver zígaunakerling hafði
sagt þeirn, að þetta væri óheilladagur
þeirra samkvæmt því, sem hún þóttist
hafa lesið úr afstöðu Júpíters til sólar
í áttunda húsi, eða einhverju öðru,
álíka gáfulegu. Þá var einnig til, að þeir
flýttu sér að vinna bug á bola af ein-
tómri geðvonzku, ef áhorfendur tóku
þeim ekki nógu vel, — að ekki sé
talað um þau ósköp, ef þeir fleygðu
sessum og. hálfnöguðum brauðum í þá.
Áður en sjónvarpið kam til sögunnar,
fóru einu nautaötin, sem mark var tak-
andi á, fram í Madrid og Sevilla. Annars
staðar var hægt að múta gagnrýnendum,
og þjóðin fékk aldrei að vita, hvað raun-
veruiega hafði gerzt. Nautabani, sem
hafði staðið sig illa á einum stað, kom
þangað aldrei aftur, en gat sýnt á öðr-
um stað, þar sem enginn vissi neitt um
fyrri naulavíg hans. Nú. er þessu ekki
til að dreifa. Nautabanarnir verða að
Btanda sig á hverjum stað. Þeir mega
ekki ganga af nautinu dauðu án undan-
gengins formála. Þeir verða að sýna
hæfni sína og leikni; draga leikinn á
langinn.
„Að draga á langinn“. Þetta orð-
bragð fær fólk, sem „má ekkert aumt
sjá“, til að kippast við. í augum þess
er nautaat grimmur og ljótur leikur
milli spilltrar og vöðvarýrrar en hugs-
andi mannveru annars vegar og „heil-
bngðrar" og sterkrar en gáfnatregrar
skepnu hins vegar, þar sem fyrmefndi
aðilinn hlýtur ávallt að bera sigur úr
býtum. Þetta fólk hefur margt til síns
máls, þótt tvísýnt sé jafnan, og ein-
mkt hjá góðum nautabönum, hvor
lunna tveggja stríðandi aðilja, maður-
inn eða skepnan, muni bera sigur af
hóhni. Dauðastungan sjéif getur ekki
verið sársaukafyilri en afhöifðunin eða
æðaskurðurinn, sem tíðkast hjó suðræn-
um þjóðum við aflífun sliepna.
Hér verður enginn dómur á það lagð-
ur, hvort nautaat eigi siðferðilega rétt
á sér. Víst er, að leikurinn að dauðan-
um hefur alltaf heiilað manninn, og
þessi dauðagiíma manns og dýrs getur
verið „fögur“ á sinn sérstæða hátt, eigi
snjall nautabani í hiut. Fimi og léttleiki
dansandi sverðberans gegn frumstæðum
þunglamalei'ka bölvandi blótneytisins er
ógleymanieg sjón og hrífandi í hryil-
íngi sín.um.
29. tbl. 1963
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13