Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1966, Blaðsíða 14

■ PK (W 5HÓkM »UK>HAK
TAIKM: HAHUÞ&fcASSOM-
M n/lLTt (ifíNQLERl I UVER ER
LEIÐ TIL UIMINS ftf JÖRDV ?
M SVflR/lR H/IRR 0K HLÖ W. EIO ERNU FRÓÐ'-
LlCfl SPURT. ER P'ER Eici SfíQT l>AT, ER GOblhJ
GERÐU BRU Af JÖRÐU TlL HIMRS, ER HEITIR
ÖIFRÖSr. HflMfl MUMTV S'ET Hflffl. KTWN VERfl.flr
m KfíLLIR ÞU RíQNBOQft. HOfí £R MED ÞREfA
UTUfft OKMJÖR STERK OK GÖR MEÐUST OVC
KUNNfífTU MEIRI EN ftDRflJ? SM'lÐlR. £N SVft
STERK SEM HON ER, Þ'fí MUN HoN BROTNft, p'ft
ER. MOSPELLSMEdlR FflRfl OKRiÐfí HfíNft , OK
ÍV/Mfl HEJT/IR ÞEIRfí VÞIRiTÓR-’
ftR 'flfl; Svfl KOMfl Þ£lR Fflfltf.
Þft HÆLTi GflNtLERI: EIQl þóTTl
MER Go&lN QERfí AF TrONftBI
BKVNA'ÉR HON SKfíL UfíOTNfí
MEQft, FR Þftu tfECU ÞÖ GERfí
SEM ÞfíU V/tJfl,
f>fl MÆLTI HfíRR: EIQI EKUQOÐ-
IN HALLHÆLIS VERÐflF ÞESSI
SrtlÐ.GöOHRC/ER ISlFKÓSr,
EN ENQl HLUTR £R Sfl'/ ÞES$-
Urt HEIrtl, ER S'ER MEfllTrttW-
fí^ÞAER MOSPELLSSVNIR
Þ'fí MÆÍT/ flflMCLERC. HVflt
HflFÐ/SK flLFöÐR Þ'ftft1tER
(JORR VARflSSARÐR'] f
HflRRMÆLTí: 'l UPPHAFI S£rf/
HANN STJÖRNRRMíNn'1 SÆTI
OK BEIDD/ >ýq flT D/£Mfl MEf)
SER ÖRLÖQMftNNfl 0KKftÐft
UIA SKIPUN BOfíQftRINNAfi.
ÞftT VAR ÞfíR.SErt HElTiR
IÐfíVÖLLR ‘l PIIÐRl BORQ-
INNI,
ALIT ER ÞflR ÚTftN OK iNNftN SVfí SEM CULL:
ETT.l ÞEIM STflD KflLLft rtENN (fíflÐSHElM.
Sidney bróður sínum, þegar hún er ekki
að vinna. „Ég fer oftar heim nú en áður.
Við erum núna átta, krakkarnir. Ég
segi núna, því að foreldrar mínir væru
vel til í að fjölga þeim enn meir en orð-
ið er. Þegar ég kem heim, fá allir krakk-
arnir frí úr skólanum og öll fjölskyld-
an kemur á stöðina til að taka á móti
mér, og svo eyði ég mestum tímanum í
að skipta á bleyjum og drekka kók og
ta-la við mömmu um það sem ég hefst
að Og svo sef ég einhver ósköp. Pahbi
rekur alla í rúmið klukkan níu“.
Geraldine á tvöfaldan borgararétt,
bæði amerískan og brezkan, en getur
ekki kosið nema þar sem hún dvelur.
Hún á mjög fáa kunningja í kvikmynda-
heiminum, og ein ástæðan til þess er sú,
að „ég verð skotin í öllum leikurum,
sem ég hitti. Fyrst var það Marlon
Brando. Og ég held meira að segja, að
ég sé dálítið skotin í honum enn. Svo
var það Belmondo. Núna er það Omar
Sharif. Þegar hann kom inn í Sívago-
myndina suður á Spáni, leit ég snöggv-
ast á hann og sagði svo: „Ég get ekki
leikið á móti þessum manni. Hann er
alltof glæsilegur". önnur ástæðan er sú,
að hún er alltof alvörugefin til að geta
tekið leikara alvarlega . . Hún á t.d.
meira en 300 plötur og aðeins ein þeirra
er með Bítlunum. Hún hefur meiri
smekk fyrir Sibelíusi og Bach, og hún
les fremur Katherine Mansfield en Ian
Fleming. „Ég er sannarlega ekki líkt þvi
eins eftirtektarverð og blaðamennirnir
viija vera láta“.
En af persónu að vera, sem segist sjálf
vera leiðinleg, getur hún samt fundið upp
á ýmsu, sem liggur utan við hið hvers-
dagslega. Eins og til dæmis fallhlífar-
stökk. „Það er uppáhaldsíþróttin mín.
Ekk. þó þessar her-fallhlífar, sem eru
eins og dularmálning. f þeim gæti stúlka
hálsbrotið sig . . heldur á ég við þessar
skemmtilegu og kvenlegu fallhlífar, sem
hvissast niður, svo að maður tapar bæði
sálu og líkama og hugsar hvorki um
himin né jörð. Ég hætti samt við þetta,
eftir að ég hafði einu sinni lent á
miðjum þjóðvegi, þar sem bílar voru á
fleygiferð í báðar áttir“.
Nýlega lét kunningi hennar, skurð-
læknir, sótthreinsa hana og íklæða mjög
svo óglæsilegri sótthreinsunargrímu
meðan hún horfði á lungnauppskurð í
fyrsta sinn á ævinni. „Karlmenn láta
líða yfir sig, en kvenfólk ekki. Ég stóð
þarna bara og hélt í höndina á ein-
hverjum, mér til stuðnings — en það
reyndist vera sjúklingurinn sjálfur.
Þetta var svo fallegt. Ég gat séð hjartað
í honum slá og einu sinni spýttist blóð-
ið upp undir loft. Vitanlega gat ég ekki
smakkað kjöt í heilan mánuð á eftir.
Þeir tóku burt lunga og rif, og þá vakn-
aði sjúklingurinn og kreisti á mér hönd-
ina og ég gat varla séð hann fyrir tár-
um. Ég grét eins og krakki. Þetta var
áhrifameira en nokkur leikur í kvik-
mynd“.
Hvort svona áhugamál eru hverful
eða hluti af eðli stúlkunnar, er auðvitað
ekki að vita. En Geraldine er gallhörð
á því, sem er aðal-áhugamál hennar:
eiginn leiklistarframi. „Hlustaðu nú á“,
segh' hún og Síams-kattar-augun kipra
sig saman. „í tuttugu ár var ég ekkert
annað en dóttir Charlie Chaplins. Nú lifi
ég mínu eigin lífi og verð að skapa mér
tækifærin sjálf. Nú er annaðhvort fyr-
ir mig að duga eða drepast. Þegar mað-
ur er krakki á Chaplin-heimilinu, er
allt svo auðvelt. En þegar að því kemur
að ráða fyrir sig sjálfur, er öðru máli að
gegna. Þegar Michael bróðir minn giftist
konu, sem var átta árum eldri en hann
og átti tvo krakka, ætlaði pahbi alveg
vitlaus að verða. Þegar ég fór til London
til þess að ryðja mér braut sjálf, í stað
þe. að fara í skóla, endurtók sagan sig.
Og líklega verður hann enn einu sinni
vitlaus, þegar hún litla systir mín fer
að heiman. En hann hefur alltaf mömmu
og þau eru afskaplega skotin hvort í
öðru. Og þú verður að muna, að hann
er orðinn 77 ára gamall. Við lifum bók-
staflega talað sitt á hvorri reikistjörnu.
Svo að þú sérð, að ég verð að standa
mig. Ég hugsa aldrei um, hvort þetta
sé nú rétt eða hvort það sé rangt. Þegar
fariö er út í slíka vitleysu, er allur sálar-
friður úti. Ég fer bara eftir eigin hug-
boði. Pabbi hefur aldrei séð neitt, sem
ég hef afrekað, en hann er bezti gagn-
rýnandi minn samt. Hann hefur kennt
mér að kryfja hlutverk til mergjar.
„Fórnaðu öllum innýflunum", er hans
leikaraheimspeki. Hugsaðu aldrei um
getuna, en leggðu þig bara í límia. Meðan
hann er ofan jarðar til að ke»na mér,
ætla ég aldrei að læra neina leiklist.
Því að hver gæti óskað sér betri kenn-
ara en C'harlie Chaplins?"
„Ef ég er ömöguleg . . .
Hvað Sívago snertir, þó heldur hún
því fram, að Julie Christie „steli“ allri
myndinni. ,Hún er svo lifandi nýtízkuleg.
En vitanlega hjálpuðu mér þarna allir.
Þau vissu, að ég var hikandi og tauga-
óstyrk. David Lean hvíslaði oft í eyrað
á mér: „Það getur nú eins vel verið
vitlaust, en svona mundi ég gera það“,
og þegar það svo er rétt, lætur hann
mann halda, að maður hafi fundið það
ailt upp sjálfur. Ég ávarpaði alla „Sir“,
jafnvel stúlkuna með handritið. Alec
Guinness var vanur að draga mig afsíðis
og segja: „Slappaðu nú af, telpa mín“.
Ég hafði búizt við öllu því versta, eftir
að hafa heyrt pabba tala um kvikmynda-
fóik. En þarna var engin spenna og
engin illkvittni".
Jafnvel áður en myndin er komin
fram og áður en hún hefur sýnt, að
nokkurt gagn sé í henni, er Hollywood
farin að veifa gullfingri sínum tii henn-
ar. Geraldine lítur niður á beinaber
hnén á sér, sem gægjast fram undan
Baby-Doll-fötunum. „En hvað nú, ef ég
er slæm — ekki svona rétt slarkfær,
heldur virkilega ómöguleg? Hvað ef
dóttir Charlie Chaplins getur ekki leik-
i-5 eða tjáð sig?“ En svo setur hún upp
bros, sem er svo töfrandi, að rósirnar í
vösunum kinka kolli og stofan sýnist
ljósari en hún var. Á þeirri stundu rann
það upp fyrir undirrituðum, að hún
befur að minnsta kosti svarað síðara
hiuta spurningarinnar: Litla telpan
hans Oharlie Chaplins, Geraldine, getur
tjáð sig, og allt í lagi með það.
☆
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
16. janúar 1966