Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1966, Blaðsíða 15

Athugasemd
svarað
r
unnar Sveinsson gerði nýlega
hér í Lesbókinni athugasemd við
nokkur orð sem ég hafði skrifað um
Gunnar skáld Pálsson prófast í Hjarð-
írholti. Það er alltaf þakkarvert ef
menn vilja leiðrétta vitleysur annarra
og ekkert spillir það ánægjunni fyrir
mér þó nokkur geðillska fylgi með
frá leiðréttanda, hvort sem hún stafar
frá meðfæddri og áunninni skapergi
eða maðurinn hefur bara legið eitt-
hvað illa nóttina fyrir.
Hitt þykir mér ósanngjarnt að
inenn megi ekki hafa yfir vísu eða
koma stöku í blað án þess að rann-
saka öll ritverk höfundar og æviferil
áður Hér mun Gunnar telja sig mega
trútt um tala þegar hann hefur um
árabil verið á framfæri hjá opinberu
fyrirtæki vegna rannsókna á verk-
um Gunnars Pálssonar, enda virðist
hann álíta öðrum óheimilt að minn-
ast á þetta gamla skáld.
Þetta gerir nú engum neitt nema
honum sjálfum.
G. S. gerir sér upp heimsku og
fcykist ekki skilja hvað ég meini
með „allri málfræði“, það munu þó
í'estir skilja í þessu sambandi. Þá
veröur honum að fótakefli að í grein
minni stendur að Gunnar Pálsson
hafi skrifað eitthvað um málfræði,
liér stóð í handriti mínu sitthvað.
Ekki hef ég kynnt mér þau skrif
Gunnars Pálssonar, en vissi að þau
voru til og fór því ekki nánar í það.
Þá er það einkennilegt hjá G.S. að
segja mig rangfæra vísur Gunnars
Pálssonar. Ekki efa ég að þær séu
eins og G.S. segir í því handriti sem
hann telur að ég „hljóti“ að hafa
notað, en fyrst ég fór eftir öðru
handriti þá er engin furða þó fram
komi smávegis orðajnunur, og ekki
breytti ég vísunni. Ég legg svo engan
dóm á hvor gerðin sé réttari.
Vísan alkunna: Hani, krummi, hund-
Ur, svín .... hefur einatt verið eign-
uð Gunnari Pálssyni, en það getur'
ekki verið rétt samkvæmt stafrófs-
kverinu frá 1782 og rétt er það hjá
G.S. að í kverinu hefði ég getað. séð
þetta og það gerði ég þó seint væri.
JXfú munu vera til fá eintök af kveri
þessu og einu sinni fékk ég' kvérið
lánað í Landsbókasafni til að sjá
vísu þessa, en í það eintak vantaði
og þ.á.m. nefnda vísu; það var því
ekki fyrr: en löngu seinna að ég sá
kver þetta í heilu lagi. Vik ég nú
ei:durtaka fyrri orð mín að kverið
þurfi að ljósprenta, það er merki-
legur gripur.
egar ég skrifaði hjá mér
þessar vísur var ég ekki að gera
neinar handritarannsóknir, en þær
urðu þarna fyrir mér og mér þóttu
þær merkilegar, einkum vísan um
kv-hljóðvilluna sem vera mun ein
elzta heimild um þá málvillu. Vísan
var þarna fortakslaust eignuð Gunn-
ari og fylgdi henni dálítil klausa um
sama efni en ekki neitt smákvæði
eins og G.S. segir að sé í því hand-
riti sem hann tilgreinir.
Ritverk séra Gunnars eru mikil að
vöxtum, þau sem hann er með vissu
höfundur að, og að auki nokkur
verk sem hann er ekki nefndur höf-
undur að, þ.á.m. ein eða tvær gam-
ahvísur og einnig „fornsögur", en
þarna er aðeins um hæpnar líkur að
ræða sem vel geta reynzt ómerkar.
Fátt er almennum lesendum kunn-
ugt af kveðskap Gunnars, það er
helzt vikivakakvæðið um gleðina hjá
honum Jóni Hjaltalín. Ég hef orðið
var við að menn misskilja það kvæði
eg halda að Gunnar hafi verið að
deila á léttúðina. En til er frásögn
sem sýnir að séra Gunnar hefur ekki
verið mótfallinn slíkum gleðskap. Sú
frásögn er preníuð í Blöhdu, eklci
man ég í hvaða árgangi.
Það er fagnaðarefni að eiga von á
vandaðri útgáfu af verkum Gunnars
Pálssonar, nóg er það samt sem ligg-
ur í ræktarleysi af fyrri tiðar skáld-
skap. Draghálsi 14. okt. 1965
Sveinbjörn Beinteinsson.
SVIPMYND
Framhald af bls. 2.
er samdi hina frægu bók „Tthe Descent
of the Dove“.
Eftir að T. S. Eliot er fallinn frá, telja
margir Auden vera mesta ljóðskáld hins
enskumælandi heims. Hann vinnur
reglulega, etur á ákveðnum timum og
sækir kaþólsku kirkjuna í þorpinu
á sunnudögum þar sem ékki er nein mót-
mælendakirkja í nágrenninu. Venjúléga
fer hann á fsétur kl. hálfsjö á morgn-
ana um sumartímann, meðan hann
dvelst í Kirdhstetten, fær séf kafíi og
sezt við skrifborðið. Bf allt gengur að
óskum, kemur hann tveim til þrem lín-
um á pappirinn daglega. Meginhlutinn
af sbáldskap hans nú er saminn á surnr-
in í húsinu í Kirchstetten.
HAGALAGÐAR
„í einjárnungsvetrum“
Vetrarsauðagæzla í afréttinum
(Höfðabrekku) var ætluð tveimur
fullhraustum vinnumönnum. Þeir
gengu í afréttinn til skiptis nema
þegar verst var tíð og ófærð, þá
tveir saman. Afréttarferðirnar þóttu
hinar hættulegustu og tóku vanalega
dag og nótt. í einni lotu. Sauðunum,
sem þar gengu, var oftast ekkert hey
gefið, en vilculega að þeim gætt og
þá haldið til hagans ef í svelti stóðu.
Kom og fyrir í einjárnungsvetrum,
að þeir vöru teknir úr afréttinum Ög
beitt í Selfjalli, sem er í heimaheið-
inni, og mátti þá færa þeim nokkra
heygjöf.
, (Merkjr Mýrdælingar)
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15
16. janúar 1966