Lesbók Morgunblaðsins - 30.10.1966, Blaðsíða 3

MMMMM—iail nimn i aa^——————■
Maðurinn á gðtunni
Hvítkalkað hús við þrönga, stein-
lagða götu. Þetta var ekki umferðar-
gata enda þótt hún væri í miðri borg-
inni. Húsin voru öll eins við þessa
götu. Hvítkölkuð fjögurra hæða hús,
dálítið gamalleg og snjáð. Þau vóru
samföst eins óg þau væru eitt hús sem
hefði verið byggt í mörgum áföngum.
Þau voru eilítið þreytuleg án þess þó að
vera slitin. Eins og miðstéttarfólk á
eftirlaunum.
Eftir Njörð P. Njarbvik
Þetta var í fyllsta máta hversdagslegt
umhverfi.
Og samt stóð hann þarna ennþá á
gangstéttinni.
Hvurs vegna í ójköpunum var hann
að vappa þarna fyrir framan húsið?
Mér þykir vænt um þetta hús. Ég
hef átt heima hérna frá því ég var
lítill drengur. Og eftir að foreldrar
mínir dóu, bjó ég hér áfram einn þó
íbúðin væri raunar alltof stór fyrir mig
Og nú sat ég við skrifborðið mitt,
þetta gamla rispaða borð sem hefur verið
vitni að öllum bardögum mínum við
hvítan pappírinn.
Allt var á sínum stað: ritvélin, pípan
og öskubakkinn, að ógleymdu handrit-
inu. Og gamla klukkan uppi á hillu.
Hún tjfaði ekki eins og klukkur gera
yfirleitt nú, heldur gekk hún tímann
löngum, hægum skrefum sem báru vott
um festu og varanlega ábyrgðartilfinn-
ingu.
Ég sat þarna útvið gluggann flesta
daga og skrifaði. Og síðustu dagana
hafði ég tekið eftir honum, manninum
á götunni. Hann kom ævinlega um tíu-
leytið á morgnanna og svo kom hann
aftur um klukkan fimm síðdegis. Og
hann gekk eftir gangstéttinni hægum,
varkárum skrefum sem minntu á göngu-
lag klukkunnar á hillunni. Hann var
næstum alltaf fyrir framan gluggann
minn. Öðru hverju skotraði hann aug-
unum til gluggans en leit svo strax beint
fram fyrir sig aftur eins og augun
hefðu horft á gluggann í algeru óleyfi
eiganda þeirra. Svo horfði hann aftur
á gluggann.
Ég sá hann ekki greinilega. Til þess
er ég of kurteis. Allir vita það er dóna-
skápur að hanga úti í glugga og glápa
á vegfarendur. Þess vegna varð ég að
láta mér nægja að horfa á hann milli
gluggatjaldanna. Stundum sá ég hann
mjög ógreimlega.
Hvurn andskotann vildi maðurinn
eiginlega?
E g gat ekki skrifað. Óg ég held
þú hefðir ekki getað það heldur. Það
er alls ekkert þægilegt að hafa ókunn-
ugan mann fyrir framan húsið sitt,
sérstaklega þegar eingir aðrir eru á
ferli.
Ég sat og glápti á hann út á milli f
gluggatjaldanna og ég var orðinn hálf-
önugur í skapi. Hana, loksins fór hann.
Var það nú alveg víst? Ég beið í tíu
mínútur og þá var ég viss um að hann
væri farinn. Ég fór út, gekk þvert yfir
götuna og mændi á húsið eins og ég
hefði aldrei séð það fyrr. Ég sá ekkert
athugavert. Ég var viss um að svona
hefði þaö litið út síðustu þrjátíu árin.
Þetta endurtók sig tvisvar á dag.
Mér var farið að líða illa. Ég sat allan
daginn við skrifborðið, hvít, óskrifuð
pappírsörk vár í ritvélinni. Hún hafði
verið þar í viku.
Ég settist við skrifborðið strax klukk-
an níu á morgnana ef ske kynni hann
kæmi fyrr en venjulega. Hann kom
klukkan tíu. Hann var meira að segja
stundvís.
Hvurn andskotann vildi maðurinn
eiginlega?
Af hverju kom hann endi-
lega klukkan tíu en ekki hálf ellefu?
Ég var hættur að sitja við skrifborðið
nema meðan hann var fyrir utan. Þess
á milli gekk ég um gólf. Þegar skrefin
tóku að hljóma fyrir utan, settist ég
við skrifborðið og horfði út á milli
gluggatjaldanna, og hljómur skrefanna,
háttbundinn, hægur og varkár, smaug
inn um gluggann til mín. Mér fannst
eins og hvert skref væri slitið út úr
eyrum mínum, hægt og gætilega og af
sömu nærgætni og ástúð og pyndinga-
maðurinn sýnir þegar hann slítur af þér
neglurnar.
Ég tók um eyrun og starði. Þegar
hann var farinn hafði ganghljóð klukk-
unnar sömu áhrif og hljómur skref-
anna og ég fór með hana upp á háa-
loft. Þá tók þögnin við. Þögnin og biðin.
Og svo í gær.
Hann kom of seint.
Ég var orðinn hamslaus. Hvað meinti
Framhald á bls. 7.

; FELLD VORU TÁR
Eftir Pétur Gunnarsson
Sorgbitið fólk
sem harmar,
þungbúið fólk
sem skilur,
makindalegt fólk
sem þykir kaffið
og meððí gott.
Leiði,
mold sem gengur af,
hvít blóm og rauð.
Kona sem grætur móður
börn sem skilja ekki alveg,
síðan
ekkert
aldrei meir.

Sólskinsdagur,
dreymandi f jall, daggir,
drúpandi blóm,
dalalæða,
dimm, þung sorg.
Söngur fugls
sem ei verður greindur,
þytur í laufi
sem ekkert segir,
niður í læk
framandi hljóð,
ekkert
aldrei meir.
Hvít kisa með gullneglum,
hvít blóm og rauð.
Kista með kransi
sígur í gröf,
ekkert
aldrei meir.
Svartur tjörupappi,
reka, mold,
ljósbrún og heit
af skini sólar.
Aldrei framar
fer lúin hönd um glóbjart hár
lítils drengs.
Aldrei framar
verða tár strokin
af ungum hvarmi,
aldrei saga, aldrei sykur,
aldrei kaka, aldrei sauðalús að kvöldi,
aldrei guðgefigóðanótt,
aldrei peysuföt á sunnudegi, •
aldrei hjarta sem skilur,
ekkert
aldrei meir.
#0. október 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3