Lesbók Morgunblaðsins - 11.12.1966, Blaðsíða 1

istffil

•\.v.v ^ ^ ■

í-SIS
.
,

^Ér:
■ ■
MMM
mMttk

PWHWIÍ
P«i

Wlg stakk peningi í gasmælinn,
í sömu andrá heyrði ég hvin í gas-
vélinni og tendraði bláan loga. Þeg-
ar Ingiríður Rygg kom hafði ég með
mikilli fyrirhöfn rutt vinnuborð
mitt, sem var eina borðið í herberg-
inu og alltaf þakið bókum, blöðum
og skrifpappír. Eftir að gesturinn
hafði fengið nauðsynlegustu leið-
beiningar til að sitja í hinum virðu-
lega, en fótaveika, flosklædda hæg-
indastól settumst við að kaffi-
drykkju og borðuðum birkibrauð
með „mömmu-marmelaði.“
Ég setla að skjóta hér inn í frásögn
um kynningu mína við Ryggfjölskyld-
una í Horten. Árið 1933 komst ég í
bréfasamband við unga, norska stúlku
í Horten, Álfhildi Rygg. Við skiptumst
á myndum og hétum því að hittast eins
fljótt og auðið yrði. Sumarið eftir
dvaldi ég stuttan tíma í Noregi, en gaf
mér þó tíma til að fara til Horten, sem
er ljómandi snotur bær vestanvert við
Oslóarfjörðinn, tilheyrir Vestfold fylki,
sem er minnsta fylki Noregs en hið
þéttbýlasta, frjósamt og vel ræktað,
Mér fannst á þeim árum, sem ég kom til
Horten, árin 1934, 1935 — 1936, og svo
eftir stríðið, að þar væri aldingarður
við hvert hús, nema ef til vill ekki í
þéttasta verzlunarhverfinu.
Álfhildur vissi um komu mína og beið
mín á járnbrautarstöðinni. Ég þekkti
hana strax, þótt ég hefði aldrei séð hana
áður nema á mynd. Hún var stór og
hraustleg, brádökk, brúneygð með dökk
jarpt liðað hár, klædd Vestfoldbúningi,
hvítri, víðerma líntreyju og ljósbláum
bol og pilsi. Hún átti heima í hvítu
tvílyftu timburhúsi í stórum trjágarði.
Ingiríður, systir- -hennar lítil, grann-
vaxin og hláturmild stóð uppi í stiga,
sem hafði verið reistur upp að mjög
stóru berjatré og var að tína ber í
körfu, sem hún hafði hengt á eina
trjágreinina, Ingiríður ætlaði sér að
verða húsmæðrakennari, Álfhildur
lyfjafræðingur. ólafur bróðir þeirra,
eem stundaði verkfræðinám við há-
ekólann í Þrándheimi, var í sumarleyfi
og notaði tímann til að mála hús móður
einnar. Systkinin voru mjög vinnusöm
og hjálpuðu því mikið til heima hjá sér.
M-J g tilfæri hér kafla úr dagbók
minni:
„. , . Þegar við höfðum snætt morg-
wnverð lögðum við af stað í mikinn
leiðangur. Fyrst skoðuðum við Flota-
eafnið (Marinemuseum), þá vopna-
safnið, þar sem morðtól frá ýmsum
tímum eru geymd. í Horten er sjóliðs-
foringjaskóli Noregs, og iðnaður ýmis-
konar í sambandi við flotann. Geta má
nærri hve takmarkaðan áhuga ég
liafði fyrir slíku, en. Ólafur mun aðal-
lega hafa ráðið ferðinni í þetta sinn.
Hann sýndi okkur hina stórfenglegu
skipasmíðastöð. Ólafur hefur unnið
þarna og kann því skil á öllum vél-
unum. Sá var nú í essinu sinu, þegar
hann var að segja mér hvernig þær
ynnu. í þessari skipasmíðastöð eru
smíðuð herskip, kafbátar, tundurspillar
og flugvélar. Ég undraðist, hvað mikið
var smíðað þarna. Gat það verið nauð-
synlegt? Við fórum um borð í herskip,
sem lá við höfnina, og að lokum skoð-
uðum við gamalt vígi. Það eru söguleg-
ar menjar frá herskárri fortíð, en hefur
varla aðra þýðingu. Hverjum skyldi svo
sem detta í hug að ráðast á þennan litla,
friðsæla bæ? Óneitanlega hefur hann
mikið hernaðarlegt gildi, ef Norðmenn
lenda á ófriði. En hamingjunni sé lof,
að það er ekkert útlit fyrir það . . .“
Þetta skrifaði ég í dagbókina mína í
júlí 1934. Tæpum sex árum síðar stóð
blóðugur bardagi við Horten. En þeir
pistlar, sem ég skrifaði um hernámsár
Noregs, eiga ekki hér heima nema að
litlu leyti.
--------Næsta ár var ég í páskaleyf-
inu með Ryggsystrum í litlu, vistlegu
bjálkahúsi á skógivöxnum ási skammt
frá Nykirke. Álfhildur var að lesa undir
stúdentspróf, við höfðum því mjög
hægt um okkur, fórum samt í heimsókn
Framhald á bls. 10.
Höfundurinn og Álfhildur á „Ástar brautinni“ í Horten.
Að fagnaði
með fimmtu herdeild
Eftir
Þórunni EHu
Stórþinghúsið í Osló
| 44. tbl. 11. des. 1966. 41. árg. |