Lesbók Morgunblaðsins - 11.12.1966, Blaðsíða 15

eftirvinnu og glænýja flakaða ýsu í
uppbót, „'hugsaðu þér, ég dró hann á
eftir mér þvert í gegnum kampinn eins
og hestur“.
„Hvað ertu að segja manneskja!“ æpti
Herbert, og í fyrsta skipti síðan hann
fékk að kynnast atvinnuleysi í Reykja-
vík kemst hann aiminlega til með-
vitundar um kvöldverðarleytið.
„Ójú. Ég hélt að beltið ætlaði að skera
mig í tvennt, og hann másandi og blás-
andi við eyrað á mér“.
„Er maðurinn vitlaus!" skríkir Her-
bert.
„Hann var alltaf að reyna að kyssa
mig og ég var allitaf að reyna að losa
mig, og svo hinum megin í kampinum,
undir ljósastaurnum þá slitnaði beltið“.
„Guði sé lof“, stynur Herbert.
„Ojæja. Því að vitanlega dúndrar allt
niður um mig“.
„Nú líst mér á!“
„Ojæja. Því á samri stundu sem bux-
urnar bomsa niður um mig, þá missir
hann áhugann".
„Nú sko. Þó það. Hann hefur þó kunn-
að að skammast sín, svínið“.
„Ojæja“, ansar Inga og strýkur hárið
frá enninu með handarbakinu og byrj-
ar að klæða sig úr galianum í kjallara-
tröppunum. „Ojæja, lét ég það nú vera.
Hann sagðist bai-a hafa haldið að ég
væri karlmaður".
V ið stönsuðum undir Ijósastaurn-
um þar sem Inga hafði séð framan í
vitlausa manninn og þar sem vitlausi
maðurinn hafði hneigt sig niður að jörðu
og hikstað af því að hann var dauða-
drukkinn og beðið hana fyrirgefningar
með tárin í augunum og útskýrt fyrir
henni eftir bestu getu (af því sogið
eetlaði hann lifandi að drepa) að hann
hefði ekki haft hugmynd um að hún
var kvenmaður fyrr en hún stóð fyrir
framan hann með buxurnar á hælun-
um. Það var urmull af krökkum í elt-
ingaleik milli bragganna þegar við geng-
um inn kampinn, og allt í einu opnuð-
ust gafldyrnar á bröggunum upp á gátt,
eins og þegar knattspyrnulið eru flautuð
til leiks, og örvinglaðar berleggjaðar
úfnar braggakonur ruddust út í dyrn-
ar og byrjuðu að æpa og öskra á krakk-
ana.
„Nonni, helvítis ormurinn þinn, viltu
pilla þig þarna ofan á stundinni, krakki!“
Þegar braggadyrunum var hrundið
upp, þá þaut braggaljósið eins og píla
framhjá konunum og skaust í ofboði
gegnum klofið á þeim og þvengmjóir
vanskapaðir vitstola skuggar engdust
allt í einu í forinni og orguðu í kór á
krakkana. Við flýttum ök'kur af stað,
en Herbert varð samt allur að brosi.
Hann kannaðist við þetta úr atinu heima
í Botnsfirði austur, þegar atið var mest
á vertíðinni fyrir stríð, og þegar heið-
virðar og skikkanlegar konur, já vænstu
og elskulegustu sómakonur á borð við
móður hans, byrjuðu að æpa og hrína
hver í kapp við aðra, stjarfar af þreytu
og svefnleysi. Þá voru þær mannskæðar,
því að þá köstuðu þær öllu lauslegu
stundum, því sem hendi var næst, jafn-
vel hnífunum.
Orgið í braggakonunum og gólið í
braggakrökkunum elti okkur út um
kamphliðið og fyrir hornið á stóru
vöruskemmunni sem Bandaríkjamenn
reistu í stríðinu áður en við kvöddum
þá með þakkarávarpi, áður en við
kvöddum þá með bænarskjali til okkar
aftur. Strætisvagn slengdist fyrir
skemmuhornið og leigubíll gelti á
strætisvagninn utan úr myrkrinu og
strætisvagninn stansaði með veini við
tærnar á okkur og hellti út úr sér
flaumi af fólki í hráblautum yfirhöfn-
um, og fólkið flanaði í blindni út á
götuna og leigubíllinn gelti á þá sjóð-
vitlaus af vonsku.
Við flýttum okkur yfir götuna og
þrömmuðum á móti hráblautum vind-
inum og Herbert var byrjaður áð blístra
í myrkrinu. Það hringlaði í umslaginu
í brjóstvasanum á jakkanum hans og
það skrjáfaði í brjóstsykurpokanum.
Hann dustaði mér rækilega um bakið
áður en við skildum; „Gamli vin! Gamli
sveinn"! Hann hljóp af stað og lagði
höndina á brjóstvasann til vonar og vara,
á aleigu þeirra Ingu í lausu fé og sæl-
gæti. Þannig hljóp hann götuspottann
sem lá heim til Ingu; eins og höfðingi
á þjóðræknisstund sem tekur ofan hatt-
inn og leggur hann af auðmýkt við
hjarta sér á meðan þjóðsöngnum er
pumpað gegnum gjallanhorn út um
bvippinn og hvappinn.
BAK LÁGUM STEINI
bak lágum steini
sat hávaxinn maður
með litla tönn
og mikið hár
svipurinn lýsti vanþóknun
munnurinn herptur saman
meðan flugan suðaði í eyranu
ég horfði á þennan mann
vökulum augum
leitaði að svipbrigðum
þá gall þar við strákur:
Manni, sjáðu líkið!
Sigurður Jón Ólafsson.
■LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15
11. desember 1966