Lesbók Morgunblaðsins - 18.02.1968, Blaðsíða 16

í r J 1 WlKK UR ÍÆ'LH fffiFþ tö£L- pýR w I H£FtJ- ÍHT
* 1
ISr /Pm o au 'm s SKÓL.I Ffifitfi- fAfifiK
c: Kl- RT- Lfl Kfl
HóPUR
^ ffip""" VIPUR- Ke/Jfir
jw.—\jff B UL.fi ÍKfWl
DÝR T7b{)H UR Heii' fí/£M 1 o'lfiM- itæDik
KWDTr- SpVRlJU MflSAJ KVfN- NflFN 2 eiui
HL'IFT fíFffR
K°iwR F c>R FUCk t- BVfÉR-Ð 11 M»- uR
S TéTT -f ÍK-li-fl- 0 £>t? H/URK Heue- inH
auf> WPT mxifi
Yflfc , Kfrtie Fóffff
U-L áKWTf/i ctfVÍF- INN SKlLtJ- /F4<JR ln/oHa:
VipflUKi RW > Frzt/n- ep/Ji 'iKPU- I R
y* |HU4- 1 LEJSt KHfiÚ- Kl?6R rnuíK
venn TIÚN þýpuR
H fiFK- [TýLKU HlNfl
OfOAi LflúM
U'o9- tðfiLM kyFN" NflFN Ufirtií* S'fíR DLD U
K'oM*Jr rvíii« RflfWR HMW
FfíCí + 0.E/N5 : ► PÚKðR Fo R - low fl/Jroi flLCt'PÐ-
N’HhroH N H + UKd > T RC\F\ VtfRT SK-iT.
SVC>T‘ MJÓtK uR- FlflT NBPN ÚI7E/M
SVi?- fíÐ ■ H UM- em Fot- IK&Ti FUOLS WuR —Y—
'i t-rói CiffJtíT —v ■
TR'e

ÍUFdfi í-Æsr. R9
BRIDGE
Spilið, sem hér fer á eftir er frá leikn
um milli Póllands og írlands á Evrópu-
mótinu í Dublin.
Norður.
A K-10
V 8
> K-D-l 0-9-6
* Á-K-Ð-9-5
Austur.
A 9-8-7-5-4-2
V Á-K-10-9
6-3
♦ 2
* —
Suður.
A Á-D-G-6
V D-4
O G-4
* G-10-8-7-6
Við annað borðið sátu írsku spilar-
arnir Read og Shrage A.—V., en pólsku
Vestur.
A 3
V G-7-5-2
•» Á-8-7-5-3
A 4-3-2
Meðan danskir selstöðukaup-
menn sátu einir aö verzluninni, var
þjónustuhugtakið naumast til, að
ekki sé talað um þá niðurlœging-
artíma, þegar Hörmangarajélaginu
þóknaðíst að selja landsmönnum
maðkað mjöl. Jafnvel eftir að
komið var fram á þessa öld, kné-
krupu menn til þess að fá að taka
út smáræði af inneignum sínum
hjá verzluninni. Gamall maður
hefur sagt mér, að efnaðir bœnd-
ur, sem árum saman höfðu átt
inni hjá Lefoliiverzlun á Eyrar-
bakka, urðu að biðja mjög auð-
mjúklega um nokkrar krónur.
Með aukinni samkeppni hefur
þjónustuhugtakið fest rœtur og
sumir kaupmenn eru komnir svo
langt framúr fyrirrennurum sínum,
að þeir tile'.nka sér forskriftina:
Viðskiptavinurinn hefur alltaf rétt
fyrir sér.
En þó er það til, að viðskipta-
vinurinn hafi afskaplega lítið rétt
fyrir sér og sé kannski beinlínis
réttlaus, sé hann búinn að greiða
vöruna. Þá skákar kaupmaðurinn
í því skjólinu, að viðskiptavinur-
inn hefur
■ venjulega
litla þekkingu
■ á lögunum
I um lausafjár-
■ kau'p og veit
þar af leið-
I andi ekki,
PVj hvaða rétt
I É I hann hefur.
I Sú lögleysa
viðgengst í
sumum verzl-
unum, að ekki er hœgt að fá vöru
endurgreidda í peningum, reynist
hún ónothœf eða gölluð. Ég hef
reynt það sjálfur, að oft eru þegar
kaupin gerast höfð góð orð um
endurgreiðslu, reynist varan ekki
nothœf, efi þegar viðskiptavinur-
inn birtist aftur og vill rifta kaupun
um, kemur annað hljóð í strokk-
inn og honum er sagt, að það sé
„regla“ í búðinni að endurgreiða
ekki, en hann geti fengið innleggs-
nótu. Það er með öðrum orðum
sagt: Þú skalt verða að lcaupa eitt-
hvað annað hér, hvort sem þú þarft
þess eða ekki.
spilararnir 'Wadrodskl og Klukowskl
N.—S. og þar gangu sagnir þanniig:
Austur — Suður — Vestur — Norður
4 hjörtu Pass PAs 4 grönd
5 lauf Dobl. 5 hjörtu 6 lauf
Pass Pass 6 hjörtu Dobl.
Pass Pass Pass
Ekki er hægt að neita því að sagnÍT
voru líflegar ag það má'gera ráð fyrir
að Vestur hafi ekki reiknað með, að
hann og félagi hans gætu tekið 2 slagi
í laufaslemmunni þ. e. hjarta ás og tígul
ás ,þegar hann sagði 6 hjörtu.
Suður lét út tígul og sagnhafi náði að
trompa 3 spaða í borði og vann spilið
auðveldlega. Ef spilin eru athuguð
nánar kemur í Ijós, að Suður verður að
láta út tromp í byrjun og þegar hann
kemst inn á spaða að láta út tromp í
annað sinn, ef takast á að hindra að
slemman vinnist.
Við hltt borðið spiluðu pólsku spil-
ararnir í A.—V. 5 hjörtu dobluð og
unnu sex, en voru að vonum heldur
óánægðir þegar þeir fréttu um árangur-
inn á hinu borðinu og að þeir hefðu
tapað 10 stigum á spilinu. Irland vann
leikinn með 109 stigum gegn 49 eða 8—0.
Litla dœm'sögu get ég sagt um
þetta: Maður nokkur keypti leður-
stígvél á konu sína og sló þann
varnagla, að hann yrði að fá þau
endurgreidd, ef stærðin reyndist
röng. Var því ekki mótmœlt þá
stundina. Stígvélin reyndust of
lítil þegar til kom og verzlunin
hafði ekki stœrra númer. Búðar-
stúlkan hafnaði algerlega að end-
urgreiða og bar við skipun frá
kaupmanninum. En það vildi svo
til, að viðskiptavinurinn var í
þessu tilfelli lögfrœðingur og
beiddist hann þess að ná tali af
kaupmanni, ef ske kynni að þeir
gætu þá í sameiningu rifjað upp
lögin um lausafjárkaup. Kaup-
maðurinn hafði skrifstofu á öðrum
stað í bænum, en þegar viðskipta-
vinurinn kom þangað höfðu kaup-
manni borizt fregnir af þessum ó-
venjulega ósvífna kaupanda. Þeg-
ar hann sá manninn birtast með
stígvélin í höndunum, kom hann
sem snöggvast út í dyrnar og
mœlti formálalaust: „Ég veit allt
um þetta mál og ég hef ekkert við
yður að tala“. Að svo mæltu lok-
aði hann dyrunum.
Ekki veit ég hvað sá lögfróði
gerði eftir þetta, en ég hygg, að
ýmsir hafi svipaða sögu að segja.
Séu gildar ástœður fyrir hendi
líkt og fram kemur í áður greindu
dœmi, taka lögin um lausafjáirkaup
af allan vafa um, að vöruna ber
að endurgreiða í peningum.
Það er sem betur fer sjaldgœft,
að reynt sé að pranga inná fólk
notaðri vöru án þess að segja frá j
því, eða að reynt sé að hylma yfir ?
bilanir og galla. Það ber sjaldan
við, en þesskonar kaupmenn setja
svartan blett á alla verzlunarstétt-
ina. Þeim og öðrum í'l viðvörunar
get ég nefnt dœmi um, að nýlega
keyptu ung hjon ísskáp og slóðu
í þeirri meiningu, að hann vœri
splunkunýr, þar til heim var kom-
ið með skápinn. Þá fór konan að
raða í hólfin í hurðinni og rak þá
fingurna á kaf í smjö r, sem
gleymzt hafði að þrífa. Sáu þá
hjónin hverjum brögðum þau
Framhald á bls. 14