Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1968, Blaðsíða 4
Wolfdietrich Schnurre er þýzkur rithöfundur, fæddur 1920. Hann
ólst upp í Berlín, barðist í siðari heimsstyrjöld, en hefur síðan
starfað við ritstörf, og gagnrýni í Berlín.
NETJALA6MRNAR
SMÁSACA eftir Wolfdietrieh Schnurre
Jörðin var fenjótt og
fjaðraði undan fæti hans.
Þarna uxu inosi, stargresi og
sef, víðirinn var rúmlega mann
hæð.
Hann vildi reyna að ná bátn-
um á flot og lyfta upp nokkr-
um netjum, aðeins til að
lita sem snöggvast í þau, ekki
til annars. Enda stoðaði ekki
að ætla sér heim með fiskana,
þá hefði komizt upp, að hann
hefði skrópað í skólanum.
Hann hafði eiginlega átt að
snúa við núna, leiðin til bæjar-
ins var löng og klukkan áreið-
anlega orðin eitt. En hann
hafði líka verið að hugsa um
fasanahúsið, þar hafði hann
legið I feluin, þangað til þeir
komu krafsandi, þessir stélsiðu
fuglar með demantsfiðurkrans-
inn um hálsinn, sem óásjálegar,
brúnar og fimlega tínandi hæn
urnar á eftir sér. Og svo urðu
tómu kuðungarnir á vegi hans,
þá þurfti hann að taka upp,
svo voru það hreiður sefskríkj
unnar síðan í fyrra, og blik-
andi krákuhnoðrarnir með eld
rauðum gúmmíteygjum í, þær
höfðu haldið þær vera kjöt-
trefjar og gleypt þær, átvöglin
þau arna.
Og þá var komið að því síð-
asta — og bczta: bátnum. Hér,
rétt fyrir handan sefoddann,
þar sem elrivaxinn flóðgarður-
inn hverfur inn I skóginn, lá
báturinn bundinn við trjástúf.
Það var áreiðanlega ekki hægt
að opna lásinn, en kengurinn,
sem festi keðjuna við bátinn,
var laus, ef til vill var hægt
að brjóta hann upp.
Kuðungarnir í vasa hans
glömruðu dálitið, þegar hann
hljóp. Hann andaði með opinn
munninn. Þegar hann kom fram
fyrir sefoddann, sá hann mann-
inn. Hann lá á hnjánum í sef-
inu og var að eiga við böggul.
Villi beygði sig niður og
studdi höndunum niður í mos-
ann. Þá sá hann, að böggull-
inn var manneskja, kona, sem
hreyfði fæturna. En hún bærði
ekki mikið á sér, aðeins stutta
stund, svo lá hún kyrr.
Maðurinn stóð upp og burst-
aði af hnjánum á sér. Hann
ýtti við konunni, en hún
hreyfði sig ekki.
Villi kreppti hendumar um
mosann, milli fingranna seytl-
aði grænleitt vatn. Hann hafði
ekki augun af konunni, líka eft-
ir að maðurinn hafði komið auga
á hann og gekk hægt í áttina
til hans.
„Hvað vilt þú?“ spurði hann.
Vilii leit upp: „Er hún dáin?“
„Já“, sagði maðurinn.
„Hvers vegna drapstu hana?“
Maðurinn beygði sig og leit í
kringum sig í víðikjarrinu pír-
eygður í sólskininu.
„Ertu einn?“
„Já“, sagði Villi.
Maðurinn kom nær.
Villi leit fram hjá honum á
konuna.
„Féll þér ekki við hana?“
„Nei,“ sagði maðurinn.
„Hvað ætlarðu að gera
núna?“
„Hvað viltu hér?“ spurði
maðurinn.
„Ha?“ spurði Villi.
„Af hverju ertu að leita
hér?“
Konan var ljóshærð, hún var
í ljósri kápu og lághæluðum
skóm, þeir voru forugir og í
forinni loddu fölnuð eikilauf.
„Ég ætlaði í bátinn“, sagði
Villi.
„Hvaða bát?“ Maðurinn
stakk höndunum í vasana.
„Þennan þarna“.
„Hann er bundinn," sagði
maðurinn.
„Kengurinn er Iaus.“
„Nei, hvað segirðu".
„Jú. Þegar maður lemur á
hann með steini, losnar hann“.
„Hver á bátinn?"
„Fiskimaðurinn."
„Kemur hann hingað oft? Ef
tii vill í dag?“
„Áreiðanlega ekki í dag.“
Maðurinn snerist á hæli og
gekk að konunni.
„Komdu hingað."
Villi gekk til þeirra.
„Þú tekur undir fæturna,“
sagði maðurinn.
Hann tók undir hendurnar á
henni.
„Komdu, fljótur."
Villi lyfti, og þeir drösluðu
konunni að bátnum.
„Þá er það veskið", sagði
maðurinn.
Villi fór til baka og sótti
það.
Maðurinn sneri kenginn úr
og togaði konuna út í bátinn,
fæturnir á henni héngu niður
í vatnið. „Hvar er árin?“
„Ég skal sækja hana“.
„Hvar er hún þá?"
„Falin. Þarna í eikarstofnin-
um“.
Maðurinn stóð á öndinni, þeg
ar Villi kom hlaupandi með ár-
ina. „Heyrirðu — ?“
„Hvað?" spurði Villi.
Þeir hlustuðu.
„Þetta“, sagði maðurinn.
Eppréttur vísifingur hans titr-
aði.
„Já, þetta er haukur".
„Ha?“
„Haukur“ sagði Villi, „hann
skrækir svona.“
„Þú ert kunnugur hér?“
„Dálítið.“
Þeir reru fast við sefrönd-
ina. Maðurinn reri, Villi stýrði
með lokinu af fiskikassanum.
Þar sem mýrin náði fram í vatn
ið, létu þeir konuna falla í
vatnið. Pilsið hennar fylltist af
lofti, maðurinn þrýsti loftinu úr
með árinni, niður.
„Svona,“ sagði hann.
„Þá er það veskið," sagði
Villi.
„Komdu með það.“
Villi stóð á fætur og rétti
töskuna í áttina til hans. Mað-
urinn stóð einnig upp. Andar-
tak leit hann í kring um sig,
tók svo snöggt skref til Villa.
Báturinn ruggaði, Villa svimaði
snöggvast, maðurinn greip i
hann og studdi hann.
„Þetta batnar,“ sagði Villi.
Maðurinn sleppti honum og
kastaði veskinu inn í sefið.
„Nú róum við burt“.
Á bakaleiðinni fóru þeir
framhjá korki.
Villi kraup við kinnunginn.
„Þarna liggur net.“
Maðurinn hætti að flauta:
„Hvar?“
„Þarna“.
„Langar þig til að líta i
það?“
„Já, mig langar til þess.“
„Þá komum við.“
Þeir reru að lögninni.
„Til vinstri," sagði Villi,
„betur. Svona. Og núna inn til
hægri. Stopp.“ Ilann stóð upp
og beygði sig yfir borðstokk-
inn.
„Nú?“ maðurinn teygði úr
álkunni.
„Vatnakarfar eru leiðinleg-
ir.“
Maðurinn reri áfram, flaut-
andi.
„Ég veit um nokkur net enn.“
„Nú?“
„Þarna hinum megin“, Villi
benti.
„Fínt,“ sagði maðurinn.
„Um daginn var bleshæna í
því.“
„Var það?“
„Skrýtið, ha? En þær kafa.
Það var líka vatnarotta í svona
neti einu sinni“.
„Hvernig er það,“ spurði
maðurinn, „áttu heima hérna?“
„Stopp," sagði Villi. Hann
rýndi yfir borðstokkinn.
„Jæja?“
„Tómt. Það hefur annars allt-
af verið eitthvað í þessu“.
„Kannske ónýtt?“
„Nei. Það liggur vitlaust, það
hefur oltið á hliðina".
„Taka þeir eftir því?“
„Þeir? Já, áreiðanlega, þeir
sjá það strax."
Maðurinn reri áfram. „Svo
að þú átt heima hér?“
„Nei, í bænum. Meira til
hægri, ennþá meira. Svona,
gott. Það veltur, maður. Ég skal
veðja, að það er eitthvað í því.“
Maðurinn hafði risið upp til
hálfs, hann leit á Villa.
„Aborri, líttu nú bara á, allt
fullt af aborra.“
„Þeir eru fallegir."
„Já, finnst þér ekki?“
„Tekurðu ekki einn með
þér?“
„Ertu vitlaus, bara til að
þau heima komist að öllu“.
Maðurinn reri áfram.
„Komist að hverju?"
„Kjaftarðu ekki frá?“
„Nei, ábyggilega ekki“.
„Ég skrópa, maður“.
„Ójá. Já, alveg rétt, fiskarn-
ir mundu koma upp um þig“.
Þeir reru að landi og lögðu
bátnum. Toppönd skrækti hást
í sefinu.
„Komdu nú,“ sagði maðurinn.
„Fyrst kenginn, bíddu“. Villi
ýtti kengnum inn í kinnunginn.
Fór svo með árina.
„Förum nú“.
„Ég kem“.
Þeir gengu eftir skógarstígn-
um að akveginum. Rétt þegar
þeir komu út úr skóginum, hjól
uðu tveir hjólreiðamenn fram
hjá.
„Hvað var það, sem ég ætlaði
að spyrja þig um?“ spurði mað-
urinn hátt, „finnst þér marsvín
skemmtileg?“
„Það máttu reiða þig á, ann-
ars ætti ég ekki þr jú“.
Þeir gengu spottakom með-
fram þjóðveginum. Sólin glamp
aði á birkilaufinu, skjór flögr-
aði kvakandi fyrir þeim. Einu
sinni mættu þeir göngumanni.
Maðurinn stanzaði og leit á
klukkuna.
„Ussu sussu.“
„Orðin margt?"
„Bráðum f jögur".
„Ég verð galinn, maður".
Villi rétti manninum höndina.
„Eða hleypurðu með mér dálit-
inn spöl?“
„Nei, ekki núna“.
„Jæja, hafðu það gott".
„Þú líka".
Við beygjuna sneri Villi sér
enn við. Maðurinn stóð enn
kyrr á vegbrúninni. „Hvað er
nú?“ hrópaði hann.
„Ertu viss um, að þú kjaftir
ekki frá?“
„Ha?“
„Að ég hafi skrópað?"
„Áreiðanlega ekki“.
„Ágætt, bless".
Maðurinn lyfti hendinni.
Wolfdietrich Schnurre (Frank-
furt, Main, 22.8.1920). Erst-
druck: Sie, 10.4.1949 (erste
Fassung) und Frankfurter Al-
gemeine zeitung, 2.4.1954
(xweite Fassung).
W. S. Aufgewachsen in Ber-
lin. 1939-45 Soldat. Seit 1946
wieder in Berlin. Bis 1949 Film-
und Theaterkritiker. Seit 1950
freier Schrifsteller.
wmmmmmummmmmmammmuomamamKMammmuaumi r.’vrmnrjsssrx&SKrzz.': T.rr’r • irsrasrrbr.g-.' .izzjrr.-zzœtaz zm.Tzræi
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
10. nóvember 1968