Lesbók Morgunblaðsins - 02.03.1969, Side 13

Við drepum. Við höfum drepið
Martin Brown. Við erum
glæpamannaflokkur:
Kvöld eitt er frú Brown í
eldhúsinu hjá sér og berst við
grátinn. Það er barið að dyrum
og henni til undrunar er þetta
Mary. „Mig langar að fá að
sjá Martin“ segir telpan. „En
góða mín veizt þú ekki að Mar-
tin er dáinn? svarar frú
Brown. Þá skellihlær Mary og
segir: „Ég veit það, en mig
langar til að fá að sjá hann í
líkkistunni“. Frú Brown starir
á telpuna stundarkorn skelf-
ingu lostin en skellir síðan aft-
ur hurðinni. Mary vildi fá
sönnun fyrir valdi sínu. Hún
vildi sjá andlit fullorðinnar
manneskju afmyndast af ótta
O'g örvæntingu.
RAKVÉLARBLAð
Mary nýtur nú afleiðinga
glæps síns. Hún nýtur þess að
vita lögregluna 1 eita glæpa-
mannsins, heyra fullorðna fólk-
ið hvíslast á, skelfingu lostið,
vita að aðeins þær Norma tvær
vita allt. Sjálfum glæpnum man
hún ekki lengur eftir, hún hef-
ur gjörsamlega gleymt honum,
eins og maður gleymir kett-
lingi sem maður hefur leikið
við smástund og hleypur síðan
á brott.
Sumarið kemur og skólinn
hættir. Börnin tínast burt í
sumarbúðir. Fáir verða eftir í
Soctswood. Menn hætta að tala
um Martin. Mary og Norma
reika um Whitehousegötu og
hafa misst glæpinn. Dag nokk-
urn í júlí situr 3 ára hnokki,
ljóshærður og hrokkinhærður,
Bryan Nowe, fyrir framan hús
foreldra sinna. Honum leiðist.
Hann verður himinlifandi þeg-
ar tvær stórar stelpur vilja fá
hann með sér í Indíánaleik.
Mary ákærir Normu fyrir að
hafa framið þetta morð. Greini-
lega aðeins til þess að geta
sagt betur frá því í smáatrið-
um heldur en til að koma
sökinni á annan. Til þess að
verða enn sterkari og finna
meira til sín og til þess að
geta sýnt betur bvernlg Tmn
kyrkti Bryan. Þegar hún
skýrði frá morðinu vði yfir-
heyrslurnar og frammi fyrir
dómurunum sagði hún „ég“
þegar hún talaði um Normu.
Mary og Norma fóru með
Bryan út á opið svæði bak við
dálítinn múrvegg. Þar byrjaði
Mary að taka fyrir kverkar
honum en hann reyndi að verj-
ast. Mary talaði þá blíðlega
við hann og sagði: „Bráðum
kemur kona hingað með kökur
handa okkur. Ef þú verður
ekki þægur þá færð þú enga
köku.“ Bryan lét sér segjast
og Mary fór aftur að taka um
hálsinn á honum. Bryan reyndi
að kalla en Mary hló og sagði:
„Hvað gengur eiginlega að þér,
ertu með kött í hálsinum?“ Nú
kom hópur af börnum, sem fóru
að leika sér rétt hjá múrnum.
Mary elti þau og kallaði: „Far-
ið þið í burtu eða ég siga á
ykkur hundinum mínum“. Börn
in fóru og enn réðist Mary á
Bryan og tók fast um hálsinn
á honum. Hún herti tökin og
það heyrðist hrygl í drengnum.
Við yfirheyrslurnar hefur
komið í ljós að Norma hefur
líklega aðstoðað hana með því
að halda fyrir nasir drengs-
ins sem barðist i dauðans ang-
ist. Áður en þær fóru burtu
skar Mary lokk úr háir Bry-
an með rakvélarblaði og skar
djúpt sár í læri hans og neðri
hluta líkamans. Mary og
Norma ætla ekki að geta slitið
sig burt frá líkinu. Þær vilja
njóta glæpsins betur, bíða eft-
ir að enn sé ekki öllu lokið,
bíða eftir síðasta ópi Bryan.
Loks hverfa þær á brott og
skilja drenginn eftir eins og
brotið leikfang.
Eftir að líkið fannst beindist
athyglin að Mary vegna þess
að hún reyndi að koma' grun-
semdum á ungan dreng í ná-
grenninu. Nú reyndist fúll-
orðna fólkið sterkara. Mary
var tekin föst.
Síðan 1946 hafa verið fram-
in 28 morð í Stóra-Bretlandi,
þar sem fram hefur komið að
morBIngJarnlr hafa veriðbðrn.
Engin þessari barna hafa ver-
ið dæmdir glæpamenn. Mary er
sú eina af þessum morðingjum
sem við yfirheyrslur er talin
hafa djöfullagt eðli. Yfirvöld
tala um hroka hennar, gáfur,
undirferli og glæpi. Kviðdóm-
arar telja að djöfullinn búi í
henni, ekki að hún sé sjúk.
Brezk réttvísi trúir nefnilega
á djöfúlinn. Ákæruskjal Herra
Rudolp Lyons gæti eins verið
ákæruskjal frá miðöldum, það
sannar innihald þess: „Mary er
yfirgangssöm, grimm, sam-
viskulaus, valdafíkin, óvenju
greind og skelfilega kaldlynd.
Þetta sannar að djöfull býr í
henni.“ Rudolph Lyons hefur
orðið fyrir áhrifum sumra Lág-
kirkju-guðfræðinga sem eru
þeirrar trúar að djöfullinn búi
í sumu fólki frá íæðingu. „All-
ir geta verið fæddir illir.“
Kviðdómurinn í Newcastle-
upon-Tyne hefur „rekið úr
Mary hina illu anda“ með því
að dæma hana í lífstíðarfang-
elsi. Ekkert er eftir nema sjúkl
ingurinn Mary. Hún getur leik-
ið sér á grasblettinum fyrir
utan Cumberlow Lodge, bak
við járnnet. Hún er ekki lengur
annað en lítil ónáttúruleg
stú'lka eins og hin börnin sem
hafa framið samskonar glæpi.
Francois Chaviglioli.
í kaupavinnu
Framh. af bls. 7
væri skammt frá, og hreiðra um
mig í heyi. Að svo mæltu
smellti hann hurðinni aftur við
nefið á mér. Ég fór nú að leita
uppi hlöðuna. Hún stóð
skammt frá bæjarhúsunum.
Ekki leizt mér á að taka á mig
náðir þar. Hlaðan var dimm og
draugaleg, og ekkert nýtt hey
sýnilegt, aðeins gamall stabbi á
miðju gólfi. Ég sneri frá þess-
ari vistarveru og rölti inní
skúrdyr íveruhússins og hímdi
þar til morguns, ýmist istand-
andi uppá endann eða sitjandi
flðtum beinum á gólfinu, því
ekkert var þar annað sem hægt
væri að tylla sér niður á.
Nú var komin suddarigning.
Ég var alltaf að líta á úrið, en
því miðaði ekkert áfram. Ég
hafði talið víst, að heimilisfólk-
ið myndi fara á fætur um sjö-
leitið og loksins hafði úrið mitt
náð því marki, en ekki bólaði
á neinni hreyfingu í bænum.
Seint og síðar meir, rétt fyrir
átta, opnast hurðin fram í skúr-
inn og fram kemur stúlka. Hún
virðist auðsjáanelga undrandi
yfir að sjá þarna manneskju
sem hún bar ekki nein kennsl
á, föla og ósældarlega eftir
þessa miður skemmtilegu nætur
stöðu í skúrnum. Hún ávarpar
mig og spyr, hyernig á ferðum
mínum standi. Ég segi henni allt
af létta. Henni bregður auðsæi-
lega við er hún heyrir frásögn
mína, og svarar: „Því segir mað-
urinn þetta. Hér var aðeins
einn næturgestur í nótt“. Síðan
spyr hún mig hvort ég vilji
ekki koma inn og fá mér heit-
an kaffisopa. Mér var ekki sér-
lega gefið um að fara þarna
inn eftir þessa bersýnilegu út-
hýsingu, en vildi hinsvegar
ekki móðga þessa góðu stúlku,
sem auðsjáanlega kenndi í
brjósti um mig.
Meðan ég var að drekka kaff
ið spurði ég hana, hvort alltaf
væri farið svona seint á fætur
hérna. Hún sagði það ekki
vera. Þetta væri undantekning
þennan morgun. Heimilisfólkið
hafði allt verið á skemmtun og
ekki komið heim fyrr en langt
var liðið á kvöld, og þess vegna
sofið lengur frameftir en ella.
Þá spyr stúlkan mig, hvort ég
vilji ekki leggja mig fyrir. Ég
muni hafa þörf fyrir það eftir
slíka nótt. Áætlunarbíllinn komi
hvort eð ekki fyrr en á morg-
un. Ekki þóttu mér þetta góðar
fréttir, en við því var ekkert
að gera. Stúlkan áréttaði það
við mig aftur, að ég skyldi
hátta ofan í rúm og reyna að
sofna. Ég lét að orðum hennar.
En hvernig sem á því stóð, kom
mér ekki blundur á auga, og
þegar klukkan var tólf á há-
degi, klæddist ég aftur, o g
hugði að heimsækja nákomna
ættingja mína, sem bjuggu þar
á bæ skammt frá. IJeitir sá
Minnibær. Ég spurði nú til veg-
ar þangað. Mér var bent á tvær
leiðir. Önnur væri að fara rudd
an götuslóða og væri það um
klukkustundar gangur en hin
var sú, að halda beint af aug-
um yfir holt nokkurt, sem mér
var bent á þarna af bæjarhlað-
inu. Það tæki ekki nerna hálf-
tíma. Ennfremur var mér sagt,
að ég myndi sjá bæinn, þegar
ég kæmi upp á háholtið. Þessa
leið kaus ég, því að á var sudda
rigning og ég svöng og illa á
mig komin.
Ég lagði nú af stað. Þá var
klukkan hálfeitt. Ég hugði gott
til að koma heim til frændfólks
míns, hvíla mig og fá eitthvað
í svanginn. Ég hélt nákvæmlega
í áttina sem mér hafði verið vís-
að til. Þegar upp á holtið kom,
tók ég að skyggnast um, en sé
engan bæ. Held ég nú enn
áfram í sömu átt og bjóst við
að sjá bæinn á hverri stundu.
En hér var enginn bær neins-
staðar sýnilegur. Ég lít á úr-
ið og sé að ég er búin að ganga
í rúman klukkutíma. Mér fór
ekki að verða um sel, en held
samt áfram göngunni. Nú hafði
hert á rigningunni. Síðan skall
á þoka, svo að ég sá aðeins
stutt frá mér, og nú var _ég far-
in að finna til vatns. Ég hélt
áfram lengra og lengra út í
óvissuna. Eg sá hvergi til átta,
engan bæ og ekkert fjall, að-
eins sviplaust holt og mela alls
staðar í kringum mig. Klukkan
var orðin tvö, síðan þrjú, og
svo varð hún fjögur, og ég hélt
alltaf áfram að ganga. Ég var
orðin hálf máttvana af hungri
og þreytu, og ég var farin að
óttast, að ég væri komin til
óbyggða. En það var ekki um
annað að gera en halda göng-
unni áfram, því að ég treysti
mér ekki til að setjast um
kyrrt úti á víðavangi í þessari
kalsa rigningu, og bíða þess að
þokunni létti. Loks var klukk-
an orðin fimm, og hvergi rof-
aði fyrir neinu byggðu bóli. Ég
rölti áfram hvíldarlaust, orðin
dauðuppgefin af þreytu og öll
holdvot inn að skinni. Seint og
síðar meir sá ég grilla í kýr
fram undan mér. Þá var klukk-
an farin að ganga sjö. Þegar
ég var barn, var ég stönguð
af mannýgri kú. Eftir það var
ég alltaf gripin af skelfingu,
hvenær sem ég mætti kúm á
förnum vegi. En í þetta sinn
varð mér innanbrjósts, eins og
ég hefði komið auga á lífgjafa
minn, því að nú gat ég ekki
verið langt frá mannabyggðum.
Litlu seinna grámaði fyrir torf-
kofa. Ég tók stefnu beint á
þetta mannvirki, og þegar
þangað kom, sá ég bæjarhús
skammt undan. Þeim fögnuði,
sem greip mig, af að vera kom-
in til mannabyggða, get ég með
engum orðum lýst. Ég herti
sporin heim að bænum eins og
kraftar mínir leyfðu, barði að
dyrum, og út kemur miðaldra
kona mjög geðsleg. Ég heilsa
henni og spyr, hvað þessi bær
heiti. Hún segir að hann heiti
Brjánsstaðir. Sannast að segja
fannst mér það þó skipta litlu
máli, hvar ég var niðurkomin.
Hitt var aðalatriðið að ég hafði
á endanum náð til m.annabú-
staða. Konan bauð mér þegar
að ganga í bæinn. Henni var
h

ermáia/
FLOUR^
, .. jf
MEDAL
BETRI KOKUR
BETRI BRAUÐ
UPPSKRIFT VIKUNNAR:
BERLÍNARKRANSAR
iy3 boll lint smjörlíki.
1 bolli sykur.
2 tesk. saxaður appelsínubörkur.
2 egg.
4 bollar GOLD MEDAL hveiti.
Hrærir smjörlíkið, sykurinn og appelsínubörkinn og egg-
in vel saman. Bætið hveitinu útí. Hnoðið — kælið. Skeri'ð
deigið í smábita, rúllið í lengjur. Snúið upp á lengjuna
og gerið síðan einfaldan hnút úr lengjunni, þannig að
sentimetersendi standi sín hvoru megin út úr hnútunum.
Setjið í ósmurða plötu. Pennslið hnútinn með stífþeyttri
eggjahvítu blandaðri 2 tesk. sykri. Skerið kokteilber til
helming og setjfð í miðjan hnútinn. Smáræmur úr sítrónu
berki notist til skrauts. Ofnhiti 400°. Bakið í 10—12 mín.
(Úr deginu fást um 60—70 kökur). Ath. Ef deigið spring-
ur, velgið það eða vætið með fáeinum dropum þar til
sprungumar hverfa.
2. marz 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13