Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1969, Síða 5

SÓLBREYSKJA
EFTIR EUGENIUSZ KABATC
Það var mjög sterkt sólskin.
Það flæddi frá skafheiðum
himni og geislaði frá fíngerð-
um rykögnum, sem titruðu yfir
endalausum sléttum gulgrárra
kornaikra. Það máitti naasitium
þreifa á hitanum: grípa hann
hrjúfri harðri hendi eða tyggja
hann eins og ofþornaða appel-
sínu. Það var heitt eins og í
glóandi bræðsluofni.
Þegar Nictholas hafði þramtn-
að í nokkra klukkutíma yfir
þurra sikxjáifiandi aikrana, kiom
hann auga á svartan jaðar skóg
arins úti við sjóndeildarhring-
inn. Um leið var eins og fóta-
tak lrans á rykugum veginum
yrði léttara og honum virtist
sem byrðin, sem hann bar um
öxl sér, yrði helmingi léttari.
Ef eiiníhver hefði beðið hann uim
að syngja, hefði hann sungið
gaimait, töfiraifuBt laig og tón-
arnir hefðu skolfið, eins og
beykitréð í vindinuan:
Lát fialilíbyssiuiroiar hiymja hátt
og herja Tyrkjans veldi.
Hann bar vasaklútinn sinn,
velktan og óhreinan, upp að
enninu, þó að það væri þurrt
og saltstrokið. Því nsest veifaði
hann sólinni í kveðjuakyni með
stráhattinum sínum og hvarf inn
í svalandi laufgöng skrúð-
grærnna trjáa.
Stígorirun var þnömgur,
hlykkjaðist umhverfis digra
trjástofna, hálffalinn í marg-
fisekitu liaiufi þeirra. Af og til
skein í birkitré í gegnum þykkn-
ið, ijósleita stofna þeirra við
sikóigtaristíginin, iamgar, sorg-
mæddar greinarnar strukust um
andlit mannsins. Þá greinduist
að þurrar varir hans og ber-
uðiu langar, gular tennur, og
augu hans skinu milt, eins og
ofþrostouð epli.
Þar sem vegurinn greindist
við rjóður, sá Nicholas dálítið
skógarvarðarhús á hægri hönd,
fyrir aftan hann. Hann lagði
leið sína yfir engi vaxið villt-
um blómum, hér og þar, og nam
staðar við girðingarhlið, sem lok
að var irueð Dárétituim slaigbramidi.
Hann lét handleggina hvíla
þægilaga á slánni og leit rann-
sakandi yfir húsagarðinn. Hann
var friðsæll og tómur, nemia
hvað tvær hænur rótuðu leti-
lega hjá hlöðunni. Hinum megin
í garðimiuim stóð snotur hálf-
þiljaður kofi, og sólarljósið end
urkiastaðisit friá litlom, fensitremd
um gluigigia. Yfir þesisiuim frið-
sselia btetti trónaði giríðanmiikil
bpuinndælia, og stór vatncaskjóla
hékík við annan vogararminn.
Nioholas gróf sígarettu úr
buxnavasanum, kveikti í henni
og fleygði eldspýtunni í grasið.
Þurrt grasið fuðraði upp með
daufum, næstum ósýnilegum
loga. Hann slökkti eldinn með
því að trampa á honium, og stóð
síðan í sömiu stelilimgiuim og áð-
ur. Út úr dyraskyggni, sem kom
í ljós fram undan húshorninu,
vatt sér kona og bar tvær föt-
ur. Hún var berfætt, eilítið
reikul í spori og gretti sig
vegna sólarljóssins. Hárbandið
hennar var sótugt, og svartur
hárlokkur hékk niður á ennið.
Það marraði í brunndæhmni,
þegar hún þrýsti vogarstöng-
iinimi nöskilieiga niður. Hiran endi
sLangariinnar, sem var með biý-
lóði, lyfltist háfit á lofit og það
glampaði á hann í sólinni. Kon-
an sökkti skjólumni og dró hana
upp án sýnilegs erfiðis. Hún
fyllLti bá'ðar fötunnar, rétti því-
næst úr sér og studdi hendi aft-
an á mjóhrygginn. Hún horfði
beint á Nicholas.
„Góðan dag,“ sagði hann, án
þess að hreyfa sig.
„Góðan dag,“ svaraði hún.
Hún tók fötumar upp og hélt
í átt að húsirau. Hún kitoniaði
lítið eitt undan byrðinni og
virtist því minini en eUa. HáLs-
inn virtist þó len.gri, því að hvít
rák kom í ljós yfir hálsmál-
inu á kjólnum. Konan nam stað
ar á miðri leið, setti frá sér
föturnar og sneri sér við til að
horfa á Nicholias. Hún sé hamm
blása frá sér dálitlum reykjar-
sti-óto, síðan snieri hún sér aft-
ur við og greip föturnar svo
harkalega, að vatnið skvettist
yfir fætur hennar.
Niaholas stóð sem negldur
við girðinguna. Hann hafði ekki
augun af húsinu, reykti sígar-
ettuna sína, og hvíldi fæturna
með því að stíga í þá til skiptis.
Konan birtist aftur fram und
an húshorninu, gekk meðfram
sólheitum veggnum og stað-
næmdist við hliðið.
„Komdu innfyrir", sagði hún,
og opnaði hliðið. Hún gretti sig
stöðugt vegna sólarinnar og
fætur hennar voru berir, en
hún hafði hagrætt hárbandimu
og gredtt á sér hárið. Nicholas
virti hana fyrir sér undan hatt-
barðinu.
„Komdu innfyrir," endurtók
hún óþolinmóð.
Nicholas drap í sígarettunni
á girðingunni og snaraðist að
hliðiiuu, ýtiti hattiiniuim upp á
ennið. Hann ge'kk inn um hlið-
ið og staðnæmdist fyrir aftan
konuna, um leið og hún lokaði
hliðinu. Hann lyfti hendinni og
Laigði hiairua á öxl heniniar.
„Ég gæti þegið matarbita,“
sagði hann og glotti, svo að
skein í tennumar, og mildur
glampi kom í augun. Hann fann
að hún skalf undir þunnum
haðimiu'liarlkjóliniuim.
„Komdu!“
Konan smaug úr greip hans
og gekk á undan honum inn í
húsið án þess að Líta um öxl.
NichoLas eLti hana inn í eldhús-
ið og settist á langan, breiðan
bekk við borðið. Konan Leitaði
að einhverju í eldhússkápnum.
Skammt frá voru dyr með hengi
fyrir, sem Lágu inn í annað her-
bergi.
„Þú ert heppiim, það eru eft-
Lr Leifar siðan á hádegi,“ sagði
hún.
„Þú ert heppinn. . . “
Nidholas tók ofan hattinn og
þeytti honum eins og slöngvi-
vað á snaga hjá giugganum. Því
næst teygði hann úr fótunum.
Konan bar honum könnu með
súrmjóik og fuilan disk af kart
öflum með smásöxuðu svíns-
fleski til smekkbætis. Hún sett
ist gegnt honum. Gretturnar
voru horfnar af andliti henn-
ar, og hún hafði opnað aug-
un, sem voim dálítið skásett.
brigði sáust á brefðiieitu aind-
litinu. Svefninn tók að ásækja
hann, og hann fór að hugsa um
gott rúm. Hann ýtti firá sér tóm-
um disknum.
„Þökk fyrir“, sagði hann.
„Ég vildi gjarnan fá mér smá-
blund.“
Hún leit út um gluggann, þar
sem sólin bakaði gráan sand-
inn í garðinum.
„Komdu“, sagði hún.
Hann stóð á fætur og gekk
hægum skrefum á eftii henni.
Þau fóru framhjá brunndælunni
styggðu burt hænsnin, sem rót-
uðu í moldinni hjá hlöðunni, og
smeygðu sér inn um opið mili
traustlegra karmanna. í hálf-
rökkrinu fyrir innan, klifruðu
þau upp stiga, sem lá upp á
gríðarstóran, ilmandi 'heystabba
„Hérna,“ sagði hún.
Nicholas settist og fór úr
skónum. Hann andvarpaði feg-
inslega og teygði frá sér fæt-
Nicholas drakk og horfði á
hana yfir barm könnunnar. Hún
var ennþá ung, þó að andlit
hennar væri hrukkótt. Hrukk-
urnar, sem lágu frá nösunum
og niður í munnvikin, voru
mjög djúpar, svo að hún virtist
frammynnt, en andlitið var hins
vegar mjög flatt og kinnbein-
in áberandi stór og útstæð.
„Þú hefur falleg auigu,“ sagði
hann, er hann bafði svalað
þorstanuim. Þvínæst tók hamn að
snæða kartöflurnar og dreypti
á mjólkinni til að skola þeim
niður. Hann fékk ekkert svar,
bjóst heldur ekki við því, enda
var hann önnum kafinn að
krækja í beztu fleskbitana.
„Þú hefir falleg augu,“ end-
urtók hiainn oig Leit upp með
undrun í svipnum. Konan horfði
stöðugt á hann, engin svip-
urna. Heyviskar kitluðu hann í
tærnar, og mjúkt og höfiugt
svefnský færðist yfir hann.
Hann lagði af sér bakpokann
og hagræddi honum uindir höfð-
inu. Þegar hann hafði hagrætt
sér ákjósanlega, veitti hann því
athygli, að konan var enn ekki
farin. Hún stóð fast 'hjá honuim:
hann sá dökka, sólbrúna húð
fótleggjanna, unz hún varð hvft
um hnén.
„Farðu,“ aagði hann, „ ef
hann skyldi koma. . . “
„Harrn kemur ekki.“
Hún tók hálft skref, stóð
næstum beint yfir andliti hans
og laut höfði. Hann lokaði aug-
unum, en sá þá í gegnum brá-
hiárin, þa'ð sam bainin hafði
enga ósk eða löngun til.
„Hann kemur ekki.“
Nicholas leit upp og sá hana
brosa í fyrsta skipti. Bros henn
ar var dularf ullt: suimpaint
þrjózkufullt, sumpart háðslegt,
og-sumpart guð má vita hvað.
Hann syfjaði, svo andvarpaði
hann og sló hana í nnésbætur-
nar.
„Kathy! Kaaathyyyyy!
Konan brá við og skyggnd-
ist út uim hlöðuopið.
„Sagði ég ekki,“ sagði Nichol
as, „hann er korninn."
„Út þarna!“ hún benti á hlöðu
gaflinn. „Borðin þarna eru laus,
taktu þau burtu.“
Hún horfði á Nicholas klifra
þyngslalega niður stigann, fara
geispandi yfir þreskigólfið, fjar-
lægja borð og smeygja sér út.
Þegar borðin voru komin í
samt lag, gekk hún út í garð-
inn.
„Hvað geingur á?“ spurði hún.
Hávaxinn maður í snjáðum
ákógarvarð'arbúniinigi leit á hana
grunsemdaraugum. Hann tók eft
ir kryppluðu pilsinu og hey-
stráum í hári hennar.
„Vansfu sofandi?"
,,Já.“
„Um þetta leyti dags?
„Já“.
Skógarvörðurinn fór með
konu sinni inn í húsið
„Um þetta leyti dags?“ spurði
hann aftur.
Konan yppti öxlum og fór að
taka til á borðinu. Skógarvörð-
urinn leit eitt andartak á hatt-
inn, sem hékk á snaganum hjá
glugganum, leit snöggt til konu
sinnar og gekk yfir garðinn út
í hlöðuna.
Hún leit út imi gluggann og
sá mann sinn koma út úr hlöð-
unni, staðnæmast í n.iðjum garð
inum, skyggja hönd fyrir augu
og horfa gegn sól í átt til skóg-
arins. Hún fylgdi augnaráði
hans og sá Nicholas, sem var
að hverfa í rjóðrinru og gekk
með hendur í vösum.
Skógarvörðurinn hélt aftur
inn í húsið, snerist um í eld-
húsinu, greip þvínæst veiði-
byssuna og fór út án þess að
mæla orð. Harnn sitaðnæimdisit á
miðjum veginum og litaðist uim
efablandinn. Svipur hans vitn-
aði um úrræðaleysi Það var
sýnilegt, að hvað sem hann
gripi til bragðs, yrði það ekki
fúslega af hendi leyst. Lofas
slengdi hann byssunni um öxl
sér og hélt af stað til skógar.
Sóliin sitoein lágt yfir trjé-
toppuruum, Lofitdð var diumnbnaiuitt
og hitinn var kæfandi sem fynr.
Skógarvörðurinn kenndi sáran,
dynjandi hjartslátt í brjóstí
sér, og stanzaoi öðru hverju,
svo að hann næði andanum. Eft-
ir að hafa gengið röska mílu,
náði hann Nicholas og tók að
hugleiða, hvers vegna í ósköp-
uinium hann thiesfði gemgið alLa
þessa leið í ryki og hitasvækju,
dauðþreyttur eftir erfiði dags-
ins.
Hann fann skyndilega hjá
hér hvöt til að heilsa mannin-
um, sem fór á undan honum,
stöðva hann og tala við hann
um hina óvenju góðu rófuupp-
skeru í ár, eða þá um ungu
eikartrén, sem uxu við endann
á skurðinum hans. Hann lang-
aði til að vita, hvort manniin-
um þætti ætisveppir eins góðiir
og honum sjálfum, ætisveppir-
nir, sem uxu næstum við götu
manns í ár. Og hann langaði til
að spyrja hann um vodka, sem
bruggað er úr möluðu hveiti.
Framihald á bls. 13.
17. áigúst 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5