Lesbók Morgunblaðsins - 26.07.1970, Síða 6

Gamall
glæpur
Eftir
Hcliiiu
Þórðardóttur
Því er hann svona lengi á
stöðinni, skyldi eitthvað hafa
komið fyrir, eitthvað verra en
í síðustu ferð? Óþekktir geisl-
ar, gat það verið sýki, sem
þeim hefði sézt yfir, einhver
nýr vírus? Alltaf voru einhver
ný vandamál að koma til sög-
unnar. Hann hafði aldrei verið
svona lengi í hreinsunarstöð-
inni. Skipið var löngu lent, fyr
ir langa löngu. Því er verið að
sann'færa okkur í skólunum frá
því fyrsta, að tíminn sé afstætt
hugtak og maður ráði honum,
hvort hann sé langur, stuttur
eða bara ekkert fyrst það er
ekki satt? Víst er hanm langur.
Hann er búinn að vera svo
lengi burtu en þessi síðasta bið
er þó verst eftir að skipið lenti.
Eitthvað hefur komið fyrir. Ég
má ekki láta það sjást, að ég sé
hrædd og kvíðin. Það er of
mikið þroskaleysi. Ef það kæm
ist upp fengi ég kannski ekki
að eiga annað barn.
Nei, ég fenigi það áreiðanlega
ekki og hann, maðurinn myndi
e.t.v. verða látinn skipta um
starf. Er það kannski það sem
ég óska eftir? Svo ég geti haft
hann heima hjá mér alltaf? Er
eigingirnin að ná tökum á mér,
þessi bannaða, bölvaða hvöt,
sem við erum að reyna að út-
rýma með öllu, ekki aðeins hjá
okkur heldur líka hjá hinum
sem við erum að reyna að
hjálpa?
Hárið féll fram yfir andlitið.
Hún horfði í gegnum það, allt
í einu hugsandi: Sumar konur
þarna hafa svipaðan háralit og
ég, næstum eins. Undarlegt!
Þegar við vorum lítil voru okk
ur sagðar sögur af þessu hræði
lega fólki þarna, ófreskjusög-
ur, hryllingsmyndir dregnar
upp, samt voru þær æsandi og
þegar við komumst upp í hærri
bekkina og fengum að koma í
sjóniturninn þá horfði ég alltaf
mest á þessa litlu plánetu,
þessa litlu óásjálegu kúlu
svona óralangt í burtu. Var það
vegna þess, að undirvitundin
sagði mér, að maðuriinn minn,
sem varð, yrði sendur þangað
eða er það vegna þess gruns,
sem er næstum vissa að eitt-
hvað af forfeðrum minniar ætt-
ar hafi verið sendir þangað
nauðugir? Vegna glæpa. Ég
vonaði alltaf að það væri ekki
satt, að 'þe'ir hefðu farið af frjáls
upi vilja, af ævintýrahvöt eða
til að hjálpa hinum til að
byggja sér nýjan heim á þess-
ari kúluboru langt í fjarska.
Þá gæti ég verið stolt og ör-
uggari, og þó. Ef þeir verða
nú neyddir til að. . . . nei,
ekki hugsa svona, þá verð ég
að fara að sækja fræðslufund-
ina aftur kannski. Já, ég hefði
átt að gera það allan tímann
sem hann hefur verið í burtu.
Ég á að taka á móti honum
glöð og örugg. Hann er alltaf
svo þreyttur þegar hann kem-
ur og þetta er lengsta ferð-
in.
Hún gekk út í garðinn sveip •
aðan daufmildum ljóma síðdeg
issólarinnar. Hún horfði með
ástúðlegri gleði á blómin. Ykk-
ur hef ég a.m.k. ekki vanrækt
þótt ég sé kannski fariin að
hugsa rangt. Hún settist nið-
ur, allt var kyrrt, drengurinn
svaf rótt inni, hann er svo lít-
ill enn, næstum eins ungur og
þú, sagði hún og snerti var-
lega við litlu frísklegu blómi,
sem var að lykja krónunum því
að senn færi að rökkva. Þú
þarft líka að fara snemma að
sofa eins og hann, þið eruð að
vaxa.
Rökkrið kom hægt og hlýtt,
eints og reykblá móða. Hún
reis upp og gekk hægum örugg
um skrefum inn í húsið til að
búa sig, baða og snyrta sem
bezt, því að nú var hann að
koma, hún vissi það, kannski
hafði eitthvað komið fyrir en
hann var á leiðinni heim núna,
rétt strax. Hún brosti við
sjálfri sér og gladdist yfir feg-
urð sinni næstum eins og brúð-
ur.
Þau sátu og höfðu lítið talað
saman. Þegar maðurinn hittir
betri helming sinn eftir lang-
an aðskilnað týnast orð. Þau
höfðu setið lengi með nætur-
blómakertið og háu bikarana
fyrir framan sig þegar hún
loks spurði hikandi. Var það
mjög erfitt núna? Hann brosti
dauflega. Ég veit ekki. Þú verð-
ur að athuga hvað ég er bú-
inn að vera þarna lengi. Þre-
faldur tími í hreinsunarstöð-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 26. júlí 1970