Lesbók Morgunblaðsins - 10.01.1971, Blaðsíða 5

murminn, var það einungis til
að gefa einhverjar fáránlegar
fyrirskipanir.
„Demdu ekki svona mikilli
sápu í vatnið."
Eða.
„Þennan glugga þarftu að
pússa sérstaklega vel, þvi að
fyrir innan hann situr mað-
urinn, sem skrifar upp á reikn-
i-ngana." Og þá hló fiflið. Nei,
honum hafði aidrei faliið þetta
starf, heyra ekkert nema suð-
ið í umferðinni og bílflaut eða
Vísisfyrirsagnir hrópaðar af
biaðsölustrákum. Hann vildi
sjá mannlífið af jafnsléttu og
kvenfóik tekur sig bezt út ef
horft er á það iiggjandi i gras-
inu. Þess vegna dásamaði hann
nú þessa flís jafn mikið og
hann hafði bölvað yfirmannin-
um áður. Hún var kærkomin af
sökun, svo að hann mætti slæp
ast um og ef einhver var svo
nærgöngull að spyrja hann
nánar út í þetta slark, þurfti
hann ekki annað en rétta upp
veika fingurinn og segja.
„Handlama, því er nú fjand-
ans ver,“ með viðeigandi
eymdarsvip.
En sár af þessu tagi hafa til
hneigingu til þess að gróa og
yfirmaðurinn fór að ganga stift
eftir því, að hann mætti aftur
til vinnu. Það var þá, sem hann
keypti sárabindið og batt um
heiibrigða fingurinn sjálfur.
Hann sparaði ekki umbúðirnar
og þegar hann var búinn að
ganga frá endanum, var fing-
urinn svo sver, að hann hefði
ekki getað troðið honum inn í
tveggja tommu rör.
Einn daginn var hann að
siangsa oní Hafnarstræti og
gekk þá fram á yfirmann sinn.
„Vottorð eða mæta góði,“
hafði hann sagt, en vottorðið
gat Óli hvergi fengið. Skömmu
seinna var hann rekinn. Hann
var háifpartinn feginn, þó að
hann væri nú orðinn peninga-
lítill.
Ekki alls löngu eftir þetta,
þannig, hann hafði það gott,
kannski of gott.
Annars var það undarlegt,
hvað Filipus hafði mikið vald
yfir fólki og konur drógust sér
staklega að honum, ekki bara
gamiar ráðlausar konur með
annan fótinn í einhverri botn-
lausri fortíð, heldur líka ungar
stúlkur. Þó var hann áreiðan-
lega kominn eitthvað á sextugs
aldur, gráhærður og brúkaði
skro.
„Það eru augun í honum,"
sagði kokkurinn, „hahn bók-
staflega dáleiðir þær.“ Óli
rengdi það ekki, þvi að stund-
um gerðust konur svo aðgangs
harðar, að hann varð að stugga
þeim frá honum og þá lokaði
Filipus sig inni í Yogaherberg
inu og þar mátti enginn trufla
hann.
„Hann er að æfa sig,“ sagði
kokkurinn, en aldrei sá Óli
neitt slíkt til hans, nema hvað
Filipus var vanur að þvo sér
um iappirnar upp úr eldhús-
vaskinum og lyfti þá fætinum,
þannig að hnéð nam við höku.
Vera má, að þetta hafi verið
einhver angi af yogakerfinu,
einhvers konar æfing.
En hvað um það, Óli ætlaði á
sjóinn og hann vantaði stakk
og stígvél. Einn daginn, þegar
allt var rólegt i Umferðamið
stöðinni lá hann fyrir og hugs-
aði um, hvernig hann gæti út-
vegað sér peninga. Þá allt í
einu fékk hann innblástur.
Geirþrúður frænka. Þvi hafði
hann ekki munað eftir henni
fyrr? Hún bjó inni á Njálsgötu
og hann læddist út svo að lítið
bar á og fór heim til hennar.
„Mikið ertu góður að heim
sækja mig,“ sagði hún og bauð
honum inn fyrir, „góður dreng
ur, Óii minn, að heimsækja ein
mana frænku þína." Honum
fannst hún spotzk á svipinn.
„Er annars nokkuð að frétta
að vestan, frá mömmu þinni og
pabba?" sagði hún og gekk á
eftir honum inn.
þungri áherzlu, en lengra
komst hann ekki. Hann sat
þarna með púðann framan á
sér og maður biður ekki fólk
um lán á nærbuxunum, hugs-
aði hann. Þannig á sig kominn
er engin ieið að halda rödd-
inni í því jafnvægi, sem nauð-
synlegt er.
„Hvað, væni minn?“ sagði
hún og hélt áfram að gera við
rifuna.
„Ekkert," sagði hann.
„Ekki veitir af að pressa
þær,“ sagði hún, þegar hún
var búin að setja saumakass-
ann á sinn stað. Hún fór fram
í eldhús og Óii var að hugsa
um að hætta við allt saman.
„Kviss“ heyrðist í straujárn-
inu, „kviss.“ Síðan þurftu þær
að þorna, sagði hún og hún bar
fyrir hann kaffi og smákökur
á diski. Það minnti hann á,
hvað hann var svangjir og mik
ið skelfing langaði hann í kjöt
eða brauð með osti. En þarna
fyrir framan hann voru smá-
kökurnar og hann fékk sér
eina og hún varð strax að
mylsnu uppi í honum. önnur
og þriðja fór sömu leið og kaff-
ið skerpti taugarnar.
„Má ég ekki fara i buxum-
ar núna?“sagði hann.
„Ekki alveg strax", sagði
hún og hellti aftur í bollann,
meðan hún var frammi fór
hann í buxurnar. Svo kreppti
hann annan hnefann utan um
lyklakippu, sem var í vasan
um og hinn utan um óvissuna
og fór fram til hennar. Þá var
það að standa sig.
„Geirþrúður," sagði hann.
„Kviss,“ sagði straujárnið,
„kviss. . . kviss."
„Mig vantar peninga," sagði
hann og krepjflti hnefana,
þannig, að lyklarnir skárust
inn í lófann.
„Vantar peninga . . . óekki."
„Já, fyrir stakk og stígvél-
um.“
„Hefurðu verið að drekka
undanfarið?" sagði hún og héit
á, hvað hún hygðist fyrir.
„Farðu ekki i hann, fyrr en
hann er orðinn alveg þurr,“
sagði hún og svo fór hún inn
í næsta herbergi og iokaði að
sér. Þegar hún kom aftur fram,
var hún uppábúin.
„Bezt ég komi með þér í
verzlunina," sagði hún, ekkert
annað og svo var hún komin í
kápu og setti á sig hatt.
Þegar þau komu i vinnufata
búðina voru tveir afgreiðslu-
menn strax farnir að snúast í
kringum þau.
„Mátaðu stakkinn," sagði
Geirþrúður og Óii bar hann við
sig.
„Hann passar alveg," sagði
afgreiðslumaðurinn.
„Mátaðu hann,“ sagði Geir-
þrúður og hann varð að fara í
stigvélin líka. Hún gekk fjögur
skref aftur á bak eins og hún
væri að afhuga sídd á kven-
mannskjól. Svo beygði hún sig
og þrýsti á stígvélin, til þess að
fullvissa sig um, að nógu rúmt
væri um tærnar.
„Jú, beigvettlinga,' stundi
hann upp úr sér og hann var
hálf viðutan, af því það var
svo margt fóik i búðinni og
hún sagði þetta allt saman eins
og hann væri lítill strákur að
fá fyrstu almennilegu sunnu-
dagafötin sin. Á leiðinni út, sá
hún trefil í hillu og keypti
hann líka. Þessu var öllu pakk
að inn.
„Ja-ja, þá er það skipspláss
ið," sagði hún, „hvar er togara-
skrifstofan?"
„Ég vil nú heldur fara þang
að einn," sagði hann biðjandi,
„en ég skal hringja til þin og
iáta þig vita, hvernig mér hef
ur gengið."
„Ja-ja, góði,“ sagði hún og
hann kvaddi hana og gekk af
stað út i Bæjarútgerð Reykja-
vikur. Á leiðinni keypti hann
maltöl og fór inn i næsta port
og blandaði úr koggaglasi, sem
hann var með í vasanum. Hann
hafði blönduna sterka, svo að
Þegar hann var kominn í
dyrnar, kallaði forstjórinn á
eftir honum.
„Hvað heitirðu annars?" kall-
aði hann.
„Óli.“
„Ekkert annað?"
„Er það ekki nóg ?“
„Jú,“ sagði forstjórinn og Óili
lokaði á eftir sér.
Að þessu loknu, fór hann aft
ur upp í Umferðarmiðstöð og
sagði tiðindin. Þar var þá fyr-
ir hópur af fólki. Filipus sagði
ekki orð og kokkurinn þagði
iíka. Óli fór þá með pakkann
upp á loft og siðan út að
hringja i Geirþrúði.
„Ætli ég rölti ekki ofan eft-
ir og kveðji þig,“ sagði hún,
„hvenær fer skipið?" Óli sagði
henni það og lagði svo tólið á.
Nú var ekki annað að gera en
bíða.
1 Umferðarmiðstöðinni fióði
allt i vini, en Filipus var þög
ull. Klukkan varð fimm, siðan
sex og haugafull kerling var
farin að dansa á miðju gólíi,
slæðudans átti það vist að
heita. Óli reyndj að sjá eitt-
hvað failegt við þessa konu,
eitthvað gott á bak við skringi
lega tilburði hennar. En hann
var eins og tepoki, sem hefur
tekið of margar dýfur. Pokan
um er dýft enn einu sinni, en
vatnið heldur áfram að vera
vatn. Öll hrifning hafði fjarað
út, hann var þurrausinn. Hann
fékk sér í glas, en hann var
svo þreyttur, að hann sá ekk-
ert nema slæðurnar hreyfast og
skugga af konu, eins og hún
væri álfur eða bara gufa úr
hraðsuðukatli. . . Og klukkan
varð sjö. Þá var að kveðja
þetta hús. En þegar hann ætl-
aði að sækja pakkann, var
hann ekki á sínum stað. Hann
innti Filipus eftir þessu.
„Hvaða pakki?" sagði hann.
„Nú pakkinn með öliu dótinu
minu í.“
„Ég veit ekkert um hann,"
sagði Filipus og opnaði fyrir út
Smásaga eftir Örn H. Bjarnason
hafði hann svo lent i Umferðar
miðstöðinni, þekkti þar dálitið
til, þó hann væri þar ekki
beinlínis inni á gafli. Og hann
hafði farið úr jakkanum, af þvi
að það var svo heitt þar inni.
„Nei, lommér sjá,“ hafði Fili-
pus sagt, tattóveraður og með
svona mikla vöðva. . . Úr því
að þú ert nú húsnæðislaus,
viltu þá ekki verða útkastari
hjá mér?“ Eftir það hafði hann
svo sofið þar á gólfinu, en upp
á síðkastið var farið að gera
ráðstafanir til þess að útvega
honum bedda og þess vegna
ætlaði hann að koma sér á tog-
ara sem fyrst. Hann vildi ekki
daga þarna uppi eins og kokk-
urinn. Auk þess var hann orð-
inn pirraður á áreynsluleysinu.
Þegar hann ympraði á þessu
við Filipus, sagði hann bara.
„Hvað, liður þér ekki vel
hérna, færðu ekki mat annað
slagið og brennivin?" Jú, Óli
hafði ekki yfir neinu að kvarta
„Allt gott," sagði hann.
„Nei, hvað er að sjá þig,“
sagði hún, þegar þau voru kom
in inn í stofu, „með gat á rass-
inum og skín í bert.“ Æ, þurfti
hún nú endilega að taka eftir
því. Hann hafði svo sem vitað
af þessari rifu á buxunum, en
talið sjálfum sér trú um, að
jakkinn hyldi hana. Geirþrúð-
ur sótti saumakassann sinn og
fingurbjörgin var sett á sinn
stað og það var ekki við annað
komandi, en hann færi úr bux
unum.
„Ertu enn að pússa glugga?“
sagði hún og Óli var í þess hátt
ar nærbuxum, sem gerir fólk
óvenju hrætt við siys eða
óvænt ástarævintýr og hann
teygði sig eftir púða og setti
framan á sig.
„Nei, ég er að fara á sjóinn,"
sagði hann.
„Og kominn til þess að
kveðja frænku þína."
„Geirþrúður," sagði Óli með
áfram að pressa jakkann.
Hann hafði nú raunar ekki þor
að að líta í spegil í lengri
tima, en þó fór hann nokkuð
nærri um útlitið, baugar undir
augunum, órakaður og hárið
eins og á smurningi, þurrt og
dautt.
„Já,“ sagði hann, vissi að
það þýddi ekki að þræta.
„Og ætlar að kaupj* brenni-
vín?“
„Geirþrúður," sagði hann,
,,þú veizt að ég skrökva ekki
að þér.“ . . . Hún gaf ekkert
Út á það.
„Ertu búinn að fá skips-
piáss?"
„Nei,“ sagði hann, „en það
vantar ailtaf menn núna.“ Hún
leit rannsakandi á hann, en
sagði ekki neitt. Hann dró
djúpt andann eins og hann
væri ekki meira en svo viss um,
að þess gæfist kostur framar.
Nú þurfti að dytta að fóðr-
inu og enn gaf hún ekkert út
hann guggnaði ekki í miðri
setningu frammi fyrir forstjór-
anum, ef hann var þá við.
Jú, hann var við og Óla var
visað inn til hans. Hann var
ekki lengi að komast að efninu.
„Mig vantar pláss," sagði
hann. Forstjórinn fiktaði við
aðra augabrúnina, eins og
hann væri að leita þar að ein-
hverju.
„Kanntu að gera að?“ sagði
hann.
„Ef þú getur útvegað þorsk
og flatningshníf hingað upp á
skrifstofu, þá skal ég sýna þér,
hvernig á að fara að því.“
Hann var þess fullviss, að
sprittiyktina lagði alla leið yf-
ir borðið til forstjórans, orða-
flaumurinn hlaut að sjá fyrir
þvi.
„Þú ert ráðinn," sagði hann,
„mættu niðrá togarabryggju
klukkan átta í kvöid, ég verð
búinn að taia við skipstjór
ann.“
varpið, „það eru komnar frétt-
ir," bætti hann við.
„Hver hefur tekið pakkann
rninn?" sagði Óli og var nú orð
inn reiður. Konan dansaði á
gólfinu og þulurinn í útvarp-
inu las fréttir, en það virtist
enginn hvorki heyra né sjá. Það
horfði hver ofan í sitt glas, all
ir nema Filipus, hann lagði eyr
að upp að útvarpinu. Óli sett-
ist á dívaninn hjá honum.
„Þú hlýtur að vita um hann,“
sagði hann.
„Ég veit ekki um neinn and
skotans pakka,“ sagði Filipus,
„og þegiðu, ég 'er að hlusta á
fréttirnar." Óli fór þá í hvert
herbergið á fætur öðru, en allt
kom fyrir ekki, pakkinn fannst
hvergi.
„Það hefur einhver stoiið
honum og farið með hann í
burtu," sagði kokkurinn.
„Vertm feginn," sagði Filipus,
„það er hvort eð er helvitis
Framhald á bls. 13.
10. jarnúar 1971 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5