Lesbók Morgunblaðsins - 31.01.1971, Blaðsíða 4

BLENDIÐ
BLÓÐ
Smásaga eftir
Kuldip Sondhi
VART var nú hægt að kalla þeiman stað þorp. Fimm
leirkofar í einum skógarlundi. Daglangt lágfu kon-
urnar í skugganum, móktu eða röbbuðu saman; að-
eins venjulegar konur, sneyddar öllum töfrum. En
þegar rökkvaði, fóru þær á stjá og snyrtu Sig. Og
þegar tungiskinið sytraði iniili trjánna og ljósin liöfðu
verið kveikt í kofunum, breytti lundurinn um svip,
Heillandi tónlist og hlátrasköll blönduðust lágværu
hjali katlmannanna.
Þaðan sem hann stóð, virtust honum konurnar
sem dökkieitar slöngur, purpuralitaðir seiðskrattar,
sem með eggjandi hreyfingum og brosi á vör lokk-
uðu ókunnuga inn til sín. Tal þeirra lagðist sem
net yfir lundinn. Hann fann blóðið sreyma örar. Sú,
sem hann leitaði, var þarna einhvers staðar. Hann
hafði heyrt af henni sögur — af líkama hennar, sem
Ijómaði í auðninni, og svörtu hárinu, sem bylgjað-
ist um hana. Hugsa sér, að slík kona skuli vera
raunveruleg! Hann skaut greinunum til liliðar og
gekk fratn úr felustaðnum, að kofa einum, sem
stóð eilítið afsíðis. Gamla konan í gættinni leit upp,
þegar hann nálgaðist. — Jambo Mama Mzee, sagði
Manju biíðlega.
Hún endurgalt kveðju hans: — Jambo, og mældi
hann út með augunum. Hann stóð brosandi frammi
fyrir henni og sá, hvernig ótti hennar rénaði.
— Hefur þú komið hingað fyrr? spurði hún svo.
Feimni liarvs hafði djúp áhrif á hana.
— Nei, þetta er í fyrsta skipti, viðurkenndi hann,
— en hvað bærinn er fjarri!
Hann tylíti sér á hengirúmið hennar, hár, grann-
vaxinn ungur maður með hrokkið, svart hár. Hún
þáði sígarettu og dró reykinn áfergjulega ofan í
sig. Smástund sátu þau þegjandi og reyktu.
Lundurinn var sem töfrasprota sleginn, gullio
rökkrið hafði breytt honum í logandi næturheim
ljósa og skugga, sem lifðu áfram í höfugum mosku-
ilmi hitabeltisgróðursins.
___ Mér flaug í hug, hver ætti þetta hér, vogaðt
hann sér svo að segja.
— Hvct? Auövitað ég.
— Allt?
— ,Tá. Kókóspálmana, allt. sem þú sérð. Stúlkurnar
borga mér svo leigu fyrir kofana, bætti hún ibygg-
in við.
— Þú hlýtur að vera auðug.
Sú garnla leit á hann og blés frá sér sígarettu-
reyknum. En hann var alvarlegur og virtist hafa
einlægan áhuga.
— Það halda allir, að ég sé rík, sagði hún beizk,
en hvers virði er það, þegar ég eyði ævinni hér í
skóginum. Ef tæfan væri öðru vísi gerð, gætum við
búið í Mombasa og lifað heiðvirðu lífi. Hefur þú
annars rokkurn tíma séð Miriam?
— Nei, Mama.
Hún fJevgði sígarettunni. — Miriam er svo ljós
bwana, svo ljós, hún gæti verið Mzungu! Miriam
gæti gifzt hvítum manni og komizt áfram í lífinu,
en þess í stað bíður hún hér á hverju kvöldi eftir
svarta apanum, sem hingað kemur, þegar hann hef-
ur löngun til, og fer með hana eins og skepnu! Mér
er ómögulegt að skilja þetta barn. — Hún ruggaði
sér í hengirúminu. — Hún Miriam hefur blendið
blóð; blendið!
— Af hvaða kabila var faðir hennar?
— Hvaða kabila! Sú gamla horfði reiðilega á
liann. Auðvitað var hann hvítur maður, mikill mað-
ur, auðugur af löndum. Hann gaf mér þennan
shamba, þegar hann fór . . . árum saman var ég
honum sem eiginkona.
— Býr dóttir þín hér hjá þér?
— Nei, hún býr þarna . . .
— Áttii við, að hún . . . ?
— Já, svo sannarlega á ég við það! Og eins og
orðum hennar til skýringar rauf sárt óp nætur-
kyrrðina. T.jóskeri var sveifiað, það varpaði skini
yfir kofann lengst burtu. í gættinni stóð lítill, sam-
anrekinn maður.
— Þetta er hann, hvíslaði sú gamla og laut fram.
— Og er þetta Miriam?
— Já.
Manju starði á hana. Það var þá satt. Hún var sú
kona, sem hann hafði gert sér i hugarlund; lágvax-
in, dökkhærð og fögur sem máninn! Honum bauð
við manninum. — Eru þau gift, Mama?
— FifUð þitt. Hann er henni einskis virði.
Fólk dreif að. Konurnar komu hlaupandi út úr
kofunum. Manju gekk þvert yfir lundinn og ruddi
sér braut gegnum hópinn. Reiðin ólgaði í honum.
Hann greip í handlegg ókunna mannsins, sveiflaði
honum í iiring og þreif í skyrtubrjóstið.
— Hvað átt þú með að berja þessa konu? Hún er
ekki eiginkona þín!
Það fór kliður um liópinn.
— Svaraðu. Hvað átt þú með . . .
___ Slepptu mér, skipaði sá ókunni kuldalega.
Hann reif sig lausan. í augu hans var komið
hættulegt blik. — Þú veizt ekki, hver ég er, strák-
hvolpur — snautaðu burt'.
Áhorfendurnir drógu sig í hlé, hræddir um að
upp úr syði. En Miriam tók sér stöðu milli mann-
anna tvcggja.
— Og hvað veizt þú um mig, apinn þinn? hróp-
aði hún. Þú heldur að allir óttist þig bara af því að
þú berð titilinn eftirlitsmaður.
— Haim hafði engan rétt til að berja hana, sagði
skræk ródd í hópnum.
— Hún þiggur peningana hans, sagði önnur. Og
deilan hófst. Fólk skiptist í andstæða hópa eftir
skoðunum. Orð flugu í milli, bitur, særandi og þau
æstu upp fólkið. Ókunni maðurinn krosslagði hand
leggina. Hann stóð í storminum miðjum, vöðvamik-
ill og sterkur. Það var eitthvað í fari hans, sem
vakti ótta. Hann lét augnaráðið hvíla á Manju. Og
Manju starði liatursfullur til baka.
— Hann álítnr mig bara eitthvað, sem er falt fyr-
ir fé, sagði Miriam við bjargvætt sinn. Ég veit það
og læt hann þess vegna borga mér — við skulum
ekki misskilja neitt!
— Hvað er svo sem að misskilja? sagði ókunni
maðurinn. Peningar eru það eina, sem þú skflur. Þú
engist og diliar þér fyrir smápening til viðbótar.
Farðu, merin þín!
— Látum hann fara, hvíslaði Manju fölur af
reiði. Hann greip hönd hennar og hélt henni. Ég
skal gefa þér allt, sem þú girnist og meira til.
Ókunni maðnrinn horfði um stimd þöguli á
Manju. Svo gekk hann brott — þegjandi.
Brottför hans róaði fólkið. Friður komst aftur á
í lundinum og sú gamla sá úr gætt sinni að ljós
skein á ný í kofa dótturinnar. Sú gamla hristi höf-
uðið örvæntingarfull. — Nú voru mennirnir orðnir
tveir; og báðir svartir!
Manju elti Miriam inn í kofann. — Ekki eigin-
maður þinn, endurtók hann kvíðafuliur. En hann
hagaði sér sem svo væri. Það verður þú þó að
viðurkenna, Miriam.
Miriam vppti öxlum og skoðaði sig í speglinum.
Kjóllinn hennar var krumpinn og hún leit óreiðu-
lega út. En hún var falleg. Því gat ekkert breytt.
Hann settist á rúmið hennar.
Það var mollulegt í litla herberginu, einar trédyr
og einn loftræstingarljór með rimlum fyrir.
— Það cr rétt, að hann lét sem svo, en hann
er ekki maðurinn minn, sagði hún °S tók um leið
fram greiðu og hóf að snyrta hár sitt. Mwangi fór
að venja komur sínar hingað fyrir um hálfu ári. f
fyrstunni var hann blíður og talaði vingjamlega til
mín og ég tók við honum eins og ég hefði tekið
hverjum öðrum karlmanni. En svo fór hann að
koma oftar og varð óheflaður í framkomu. Ég hata
ruddalega karimenn. Og svo krafðist hann mín borg-
unqrljnist eiji5 occ ág væri «kki ftieifá en einn öl-
sopi, sem hann gæti fengið úr annars glasi. — Hún
sneri sér snöggt við. — Þá sagði ég herra umsjónar-
manninum, að hann skyldi halda sér í burtu. Þess
vegna sló hann mig.
— Var þetla núna í kvöld? spurði Manju. Ilann
gat ekki haft af henni augun.
— Já. Hún yppti öxlum. — Mwangi heldur, að
allir óttist hann . . . og í hans augum er hver kona
hóra. Hún skipti hárinu, hristi það frá andlitinu og
setti blóm bak við eyrun. — Sástu ekki, hvernig
hann hreykti sér? Hún gekk fram og aftur i her-
berginu með greiðuna í liendinni og kinnar hennar
bóignuðu. — En hann veit, að ég er ekki hraedd við
hann . . . og það er ég alls ekki. Hún hneppti frá
sér blússunni og hellti moskus á axlirnar úr litlu,
gráu glasi. — Ég hata hann!
Manju andvarpaði. Hún sneri sér við og virti
hann hugsandi fyrir sér eitt augnablik, eins og
tilfinningar hans rynnu skyndilega upp fyrir henni.
Barnslegt bros lýsti andlit hennar. Hún greip hend-
ur hans og settist hjá honum.
— Þú ert miklu betri, þú ert góður. Ég veit,
hvað þú heldur um mig en þú átt ekki að hugsa
svoleiðis. Þú þekkir mig ekkert ennþá. Hún lagði
höfuðið á öxl hans og hvíslaði. — Ef karlmaður
heimsækir mig til þess eins að svala girndum sín-
um, á hann þá ekki að greiða fyrir? Þú vilt borga
mér fé. Ekki er hann öðru vísi. Þess vegna skal
liann líka fá að borga. Hiin þrýsti sér upp að hen-
um. Andardráttur hennar lék honum um kinn. Hún
lagði höndina á kné honum. — En móðir þín er
auðug kona, hrópaði hann. Þú þarft ekki að lifa
svona . . . það segir hún sjálf.
— Hefur móðir mín talaö við þig? hrópaði hún
og stökk upp. Hvað veizt þú um hana einfeldning-
urinn þinn. Sú gamla er djöfull í mannsmynd.
— . . . Ég sagði bara það sem hún sagði, stani-
aði hann. Er hún ekki móðir þín?
— Ég hata móður mína. Blá augu hennar skutu
gneistum í ijósskininu. Ég hata hana meira eu allt
annað.
— Hviirnig átti ég að vita það? muldraði hann og
óskaði þess, að hann hefði aldrei minnzt á þá
gömlu.
— Hún vill, að ég giftist hvítum manni . . . faðir
minn var hvítur svo ég á líka að giftast hvítum
manni, sama iiver Iiann er. Jafnvel þó að hann væri
aðeins einn af sjómönnunum á kránum í Mombasa.
Manju hristi höfuðið. Hann vissi ekki, hverju
hann átti að trúa, hvort hann átti að trúa kon-
unni, sem stóð frammi fyrir honum með hálfnakin
brjóstin og blóm í liárinu eða þeirri gömlu, sem sat
í sorg í hengirúminu sinu. — Móðir mín er mér alltaf
andsnúin, hélt Iiún reiðilega áfram. Hvað á ég
að gera? Svelta í hel? Giftast manni, sem ég hata?
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
31. janúar 1971