Lesbók Morgunblaðsins - 31.01.1971, Blaðsíða 5

Tvei, nvorugT, Tivvana. TWrlam gerlr það sem hiín
sjálí viH. Reiði Iiennar lægði jafnsnöggt og liún
hafffi blossaff upp. Hún leit tíl hans og kinkaffi
kolli. Munnur hennar opnaffist í brosi. Ringlaffur
dró hann hana aff sér. Hún lagffi hendumar á axl-
ir honum og kyssti hann löngum kossi, sem fékk hann
til aff skjálfa og æsti hann upp.
— Hlustaðu nú, hvíslaffi hann. I>ú verffur aff hætta
þessu lífi og ég skal annast þig. Ég skal gefa þér
alla peninga, sem þú þarfnast. Því . . . því viff erum
í reyndinni af sama kabila.
— Hvaff? Hún leit undrandi á hann.
— Já. Ég hef aldrei séff föffur minn, en móffir
mín hefur sagt mér, aff hann hafi veriff hvítur maff-
ur. Og ég trúi því. Mér finnst ég öffru vísi en hin-
ir. Geturffu ekki komiff auga á þaff?
— Jú. I>ú ert ekki jafn svartur og hinir . . .
Hún hallaffi sér aftur á bak til aff geta virt hann
betur fyrir sér. Roðinn í andiiti hans vakti óróa lijá
henni. Andlit þitt er Iíka öði'ii vísi. Jú, \íst
kem ég auga á þaff.
Honum varff þungt fyrir brjósti. Hann horfði á
hana og vissi, að liún var aðeins að Jeika. Hún
sá ekkert nema þaff, sem affrir sáu: Afríkana, ef til
viU meff arabísku yfirbragffi, en engu aff síffur
Swahili frá ströndinni, sem var alveg eins og
allir aðrir Swahilar frá ströndinni. Ekkert annað. í
hennar augum var liann sem hver annar karlmaff-
ur. Móffir mín er Mkamba og ég hef aldrei þótzt
vera neitt annaff, sagffi hann bitur. I>ú ert sú eina,
sem ég hef trúaff fyrir leyndarmáii mínu. Ég hélt þú
myndir skilja þaff.
— I>að geri ég líka. Hún renndi hendinni gegn
um hár hans og bauff honum varir sínar. Auffvitaff
skil ég þaff.
Honum leiff illa. Fannst liann niðurlægffur. Svo
varff hann gripinn sterkri ákveffni æskumannsins.
Fyrst hún sjálf gerði engan nnin á honum og öðr-
um karltnönnum, sem til hennar leituffu, þá ætlaffi
hann aff sjá til þess aff hún breytti um skoðun.
Ekki meff orðum — lieldur gjörffum. Hann tók fram
peningaveski sitt. Hann liikaffi affeins, þegar þaff
lá í hendi hans. t því var aleigan. Án peninganna
yrði hann að líða skort í lieilan mánuð. En tilhugsunin
um aff draga eittlivaff undan nú vakti viffbjóff hans.
Hann var eltki cins og hinir — þaff skyldi hún fá aff
sjá. Annaff hvort yrffi þaff allt effa ekkert. Hann
tæmdi veskið. Eitt hundrað og áttatíu seðlasliilling-
ar — og hann ýtti bunkanum til liennar. — Hérna
Miriam. Taktu þá — en mundu eitt . . .
Já, bwana? Hún starði undrandi á hann, ei-
lítiff hrædd. Hvers vegna gaf hann henni alla þessa
peninga?
— Lofaffu mér því, aff þú skulir aldrei liitta liann
aftur, sagffi hann hægt. Ekki hann og engan annan.
Lofir þú þessu, skal ég gefa þér allt mitt fé, allt,
sem ég á eftir aff vinna mér inn, og svo búum viff
í Mombasa. Dragffu strik yfir þetta lélega líf. Laun
mín næg.Ja okkur báffum.
Okkur báffum? Enn leit liún undrandi á hann
um leiff og hún tróff sefflunum inn á sig. Ég skil
ekki alveg, Ertu aff biffja mig aff búa meff þér*>
— Já.
Hún rak upp stór augu. — Ertu aff biffja mín?
— Einmitt. Ég biff þig aff verða konan mín.
— En . . . hvers vegna? Hún horfffi dolfallin á
hann.
— Ég hef sagt þér hvers vegna en þú skilur þaff
ekki nú. Einn góffan veffurdag rennur þaff upp fyrir
þér. Yiff munum eignast börn og líf þitt hér gleym-
ist þér sem vondur draumur.
— Mikiff ert þú frábrugffinn Mwangi, andvarpaffi
hún. Aldrei sagffi hann neitt svona.
Harkan hvarf úr andliti hans. — I>ú munt finna
einn góffan dag, aff ekki eru allir karlmenn eins,
sagði hann. — Ég mim annast þig, Miriam.
— Og viff eigum aff búa í okkar eigin húsi.
— Já.
— Og' ég fæ öll þau föt, sem ég vil?
— Já, já . . . Allt, sem ég á, verður þitt . . . Ilæ,
hvað' er þetta?
— Hvað? Hvar? Ótti kom í andlit henni. Hún
stökk á fætur og kíkti út gegnum loftljórann.
— Þaff eru þeir. I>ú verffur aff fela þig. Hún hent-
ist frá ljóramun, yíir að dymnum og skaut slánni
fyrir. Ómur af röddum barst úr fordyrinu.
— Hlcyptu okkur inn, var skipaff aff utan.
— Þarna. Hún benti óttaslegin inn undir rúmið.
Feldu þig.
— Opnaffu Miriam, hrópaffi vörffur laganna og
liurffin skalf undan höggunum.
— Hleyptu þeim inn, sagffi Manju rólegur. Hún
sendi honum reiffilegt augnaráff en tók svo slána
frá. Mwangi rigsaði hann. Hann var í embættisbún-
ingi. Fylgdarmaffur lians, hár, grannur askari í
þröngum stígvélum, beiff frammi í ganginum.
— Viff erum hér í embættiserindum. Ég vil vekja
athygli ykkar á því, sagði eftirlitsmaðurinn og leit
ósvífnislega í kring um sig. Við leitum að þorpara,
sem ekki liefur greitt skattinn.
Miriam sneri sér undan.
— Þið innheimtið kaunski skattinn að næturlagi?
spurffi Manju.
— Já, livers vegna ekki? Er einhver tími fast-
ákveðinn til að liala hendur í hári afbrotamanna?
— Ekki eyffa tímanum í svona stælur, bwana,
kallaffi askarinn inn. Hann móffgar þig. Hann rak
höfuðið inn um gættina, langur sem gíraffi. Og
glotti.
— Sýndu okkur kvittanirnar og gerffu þannig út
um máliff.
Manju dró aftur upp veski sitt og tók úr því
nokkur blöff. Hann lagffi þau á rúmiff og krosslagffi
svo liandleggina. — Gjörffu svo vel. Skoffaffu þær
vel, bwana inkubwa eftirlitsmaffur.
Eftirlitsmaffurinn settist og krosslagffi fæturna.
Hann strauk litla dökka yfirvaraskeggið og grand-
skoðaði kvittanirnar, eina af annarri. Hann var
óneitanlega laglegur þessi mannskepna, hugsaffi
Manju allt í einu undrandi. í þröngum einkennis-
búningnum virtist liann karlmennskan einber. Þaff
var eins og hann fyllti út í herbergiff. — Gott. Hann
rétti Manju kvittanirnar aftur og svesflaffi staf
sínum. Hefurffu nokkuff annaff?
— Hvers vegna ætti cg þaff?
— Ekkert fleira?
— Nei.
— Fyrst svo er getur þú eins vel komiff meff okk-
ur og gist á stöðinni.
— Þér verðiff gestur serikalans, sagffi askarinn
hæffnislega og kom inn. Þaff heyrffist glamra í
málmi, þegar hann dró upp handjárnin.
— Ég hef ekkert brotiff af mér, sagffi Manju
hægt. Hvers vegna ætti ég aff fara meff ykkur?
— Sýndu okkur þá kvittun fyrir skatti þessa árs,
sagffi eftirlitsmaðurinn livasst og stóff upp. Hefurffu
hana?
— En það er eiiginn gjahldagi kominn enn. Þeir
sem búa í Mombasa þurfa ekki að borga fyrr en að
mánuffi liffnum.
— Við ernm ekki í Monibasa. Þér eruð staddir
fjórar mílur frá héraffsmörkunum, hinum megin
ferjunnar í Likoni-fylki. Hér er gjalddaginn upp
runninn.
— Hann dró upp veski sitt og tók úr því gult
blaff. — Sjáiff. Ég hef greitt minn skatt. Hafiff
þér greitt skattinn?
— Ég borga af laununi næsta mánaðar.
— Þér fariff ekki frá Likoni án þess aff borga
skattinn.
— Serikalinn leyfir aff þér greiffiff skattinn nú
þegar, ef þér eruð handtekinn, lagði askarinn til
málanna. Þér getiff borgaff nú, ef þér hafiff peninga.
— Rétt.
— Ég borga, sagffi Miiiam og kom fram í ljósiff.
Hve mikið er það? Hún lyfti pilsfaidinum og tók
fram sefflana.
— Fjörutíu og fimm shillingar, skríkti askarinn.
Eftirlitsmaðurinn horfði í þögulli undrun á hana
I’ranihald á bls. 14.
31. jamúair 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5