Lesbók Morgunblaðsins - 22.08.1971, Qupperneq 5

sýnt málverk. Og1 þetta líka
litla málverkið. Sem yngri bróð
ir lians, litli sæti lieimski sami
bróðir lians vildi ekki lána hon
um peninga, svo að hann losn-
aði úr tímabundnum kriiggum.
Og það jafn heimskulegur lilut
ur og málverk. Ekki kopar-
stunga. Sjálfur liafði hann kop
arstungur upp á vegg í íbúð
sinni, en hann hafði ekki einu
sinni gefið tvö lmndruð og
fimmtíu dollara, hvað þá meira,
fyrir þessar koparstungur og
þar að auki liafði hann fengið
tvær veiðimyndir í kaupbæti.
Já, það var þetta sama
kvöld, sem liann ákvað að
myrða Georg. Hann vissi, að
Georg liafði enga erfðaskrá
samið. I»ar sem foreldrar þeirra
voru iátnir og aðrir náskyldir
ættingjar voru ekki, yrði liann
sjálfur einkaerfingi Georgs.
Segjum svona þrjátíu þúsimd
dollara í banka. Hús upp á
tuttugu þúsund dollara með
húsgögnum fyrir tíu þúsund til
viðbótar, ásamt bifreið. Jafn-
vel þegar erfðaskatturinn og
útförin hefðu verið greidd
yrði dálagleg peningauppliæð
eftir. Kannski fimmtiu þúsund.
Að minnsta kosti. f jörutiu. Átta
ára tekjur á einu bretti! Hvort
liann liefði nú ekki eittlivað get
að gert við þessa peninga.
Já, þetta kvöld liafði hann
ákveðið að myrða Georg. Hann
liafði eytt heilum mánuði í að
yfirvega hvert einasta smáatr-
iði svo að engin mistök gætu
átt sér stað. Ekkert, sem gæti
beint grun lögreglunnar að
því, að fráfall Georgs væri
ekki slys. Hann liafði undirbú
ið allt svo vel.
Og allt liafði gengið sam-
kvæmt áætlun, þar til þetta
fjárans fífl reyndi að aka fram
úr honura á liæðinni.
Og nú á morgun — í dag—
hversu langur tími var enn eft
ir? Einn timi? Tveir tímar?
J»rír tímar? Að minnsta kosti
klukkustund. Hann myndi fá
morgunmat og nú gæti liann
beðið um hvað, sem hann vildi.
Eins og hann myndi nokkrum
bita geta komið niður? Honum
varð óglatt við tilliugsunina
um mat. Og fangelsisliársker-
inn myndi raka kringlulaga
blett á hv'srfli hans og hárin
af fótum hans. Þar myndu
þeir svo setja vírendana. Og
fangaverðirnir myndu standa
og glápa forvitnislega á hann
gegnum rinilana.
Kafmagnsvírarnir . . . Hann
lieyrði sjálfan sig æpa og greip
aftur fyrir munninn og þegar
Jiað dugði ekki til að bæla nið-
ur ópið, gróf liann andlitið nið
ur í svæfilinn svo að ópin
breyttust í örvæntingarfullt
kjökur.
Víst var liann raggeit. En
hví skyldi hann ekki Iiaga sér
sem raggeit, Jiegar hann nú
einu sinni var raggeit? Þessir
menn, sem gengu rólegir að raf
magnsstólnum eða liöggstokk
böðulsins; var það ekki aðcins
vegna Jiess að Jiá skorti allt
ímyndunarafl? Kýr finnur
ekld til ótta, þegar liún er
leidd í sláturiiúsið, því luín
veit ekki, hvað Inin á í vænd-
um. Þessum ínönnum sem
ganga rólegir á vit dauðans er
Iíkt farlð. — Þelr \ita vel
livað í vændum er, en fyrir
Jieim er það ekki raunhæfur
veruleiki.
Mimdi ekki hverjum tilfinn
ingamanni líða sem honum?
Þessir verðir fyrir utan — af
og til heyrði hann óglöggt
racldir þeirra — skyldu Jieir
vera nokkuð hugrakkari en
hann?
Hversu lengi? Þrjá tíma?
Tvo? Að minnsta kosti ekki
mjög lengi.
Og svo gangurinn. Þessi
þunga og síðasta ganga (skyldi
liann geta gengið óstuddur?)
Herbergið, stóllinn. Grillofn-
inn kölluðu fangarnir liann.
Einn þeirra hafði sagt við hann:
„Félagi, nú verður þú steikt-
ur.“
Steiktur. Bókstaflcga talað
steiktur! Meðan krampadrætt-
ir færu um líkama lians og
blóðið syði í æðunum. . brenn-
andi Jijakandi sársauki. . Titr-
andi frosklöppin í rannsóknar-
stofunni. . . Hann beit saman
tönnunum niður í svæfilinn, en
samt brauzt ópið fram. Svo hélt
hann niðri í sér andanum.
Kyrrðin sem fylgdi var enn
ægilegri en óp hans liafði verið.
Dauðinn. „Félagi, nú verður
Jjú steiktur." Og ef straumur-
inn drepur þig ekki strax, Jjá
gefa þeir þér annan skammt;
eldingin lýstur Jjig tvisvar á
sama stað. Meðan likaminn eng
ist og titrar. . . Hann æpti á
nýjan leik.
ÍJti á ganginum sagði rauð-
liærði vörðurinn: „Djöfullinn
hafi það, mér rennur kalt vatn
milli skinns og hörunds.“ Og
liann hugsaði með sér: „Mér
mun. aldrei falla þessi vinna
vel í geð.“
Joe, sá harðgerði, glotti.
Hann sagði: „Þú venst Jjessu.
Svona lætur liann á hverri
nóttu. Nú eru sex ár siðan
hann bilaðist og byrjaði að
öskra í óttanum vegna stóls-
ins. Áður en nokkur liafði
dæmt liann! Hann heldur bara
að hann Iiafi verið dæmdur til
dauða og fyrir lionum er hver
nótt sú síðasta."
Það fór hrollur um Jiann
rauðhærða og hann sagði:
„Sex ár. Það eru... “
Joe hafði þegar reiknað
þetta út. Og liann sagði strax:
„Um tvð þúsund nætur nú orð-
ið. Og hver einasta er lians síð
asta. Það má með sanni segja,
að hann hafi fengið eittlivað
út úr lífinu!“
Sá rauðhærði sagði ekkert.
En hann var áfram viss um
það, að aldrei myndi honum
geðjast að því að vinna á geð-
veikrahæli.
22. ágúst 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5