Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1972, Blaðsíða 3

aJlt þetta yrOl að <v:i“U.
KliikkutLma scinna þetta sama
sið«IeK'i, reis Meg aftur upp '. i '
dogg, leit í kringum sig með
þessu hræðilega augnaráði o~
varirnar flenntar, svo að sá í
tannlausa gómana. . . því að
systur hennar Itöfðu tekið úr
hi'iini tennurnar, sem reyndar
höfðu kostað tíu pund. Og
á ný bað luin mn vatn að
drekka.
Kllen var ein í herberginu,
þegar þetta gerðist, því að
Iti'rtlia var farin niður að sinna
niatseldinni. Og þar sem líllen
fi'kk það á tilfinninguna, að nú
vjeri eitthvað óvenjulegt að
gerast með hinni látnu, reiltaði
hún til dyra og æpti á systur
sína. Bertha kom þjótamli með
franskbrauðsenda í hendinni.
— Hvað gengur nú á? spurði
luin livasst. En grimurinn um
það sem á seyði var, hafði þeg
ar valtnað lijá henni.
— Nú er luin aftur risin upp
og hiður um vatn, skrækti Ell-
en og bætti við í örvinglan:
Húa er alls ekki dáin.
— Þvaður! Bertha stiið í
dyrunum og frísaði eins og fa'l
in meri. — Skrifaði kannski
ekki Iæknirinn sjálfur undir
dánarvottorðið? Og hann sagði,
að hún væri dáin.
Kn hún komst ekki hjá að
horfast í augu við þá stað-
reynd, að þarna sat nú Meg eft
ir allt saman, stíf sem stytta og
horfði í kringum sig, lijálpar-
lausu og aumkunarverðu
augnaráði.
— Ef hún er ekki dauð, hélt
Bert.ha áfram, |>á skal læknir-
inn fá að greiöa skaðabætur. . .
. . . við höliim eytt á þig tutt
ugu pimduni, æpti lnin skyndi-
lega og benti ásakandi á J)ög-
ult líkið.
Systurnar tvær gengu í hum
átt að kistunni. Nú tók Ellen
í örvæntingu sinni að æsa sig
líka og hrópaði:
— Leggstu niðiir! Heyrirðu
það! Leggstu niður! Það á að
jarða þig á niorgun, klukkau
háll' þrjú. Og það koma áttatíu
og fimm gestir.
Bertha tók í liandlegg Ellen-
ar til að róa hana og ávarp-
aðl Meg meB hunangsMHIH
r'Jddu.
— Leggðu þig nú aftur út
:\f, Meg mín. Þú getur hvort eð
.-.Idrei verið meira en liálflif-
andi úr ]>essu. Það verður ekk-
ert Hf fyrir þig með þessa
blöðru og þessi nýru og hver á
svo sem að sjá um þig, ef við
förum frá þér? Þú lendir þá
bara á fátækraheimilinu. Lit'ið
er alls ekki þess virði, að því
sé lifað, elsku Meg min. Það
er reglulegt amstur og reyndar
viðbjóðslegt og á eftir að
versna enn meir. Leggðu þig
nú fallega út af aftur og
deyCu. Svo komum við á eftir,
það geturðu reitt þig á. Þér
mun liða miklu bctur í næstu
tilveru lieldur en þér leið nokk
urn tíma í þessari.
— Fimm pund fyrir kistuna
eina saman! Ellen féll inn i
tón systiu- sinnar, en náði ekki
að sveifla sér upp úr hinmn
jarðbundnari hlutiun. — Hef-
urðu liara séð, hvað kistan þín
er falleg. Fóleruð eik! Leggstu
nú niður og sálastu. Þá ertu
góða stúlkan. Leggstu nú niður
og sálasfu.
En náfölt augnaráð Megs
beindist nú að franskbrauðs-
endanmn, sein Bertha stóð enn
með í hendinni. Það vottaði fyr
r lífi í augunum.
— Brauð, umlaði í henni,
brauð. Og með haniingjuand-
varpi teygði hún áköf frani
sk.j 'lf 'ndi liöndina.
En loksins var systruniim
nóg boðið, þær æptu upp í ang
ist og reiði. Gaiiraganguriiin
kvaddi nokkra nágranna á
vettvang. Samúðarfullar konur
hughreystu froðufellandi og
hikstandi tviburana, meðan aðr
ir skipuðu sér í kringuni kist-
una í iittablandinni fjarlægð.
Enginn reyndi svo mikið sem
að lyfta Meg, lémagna aumingj
anum up_ úr kistunni, eða gefa
lienni þann hjartastyrk, sem
húii bað um.
Frú YVilIiams, orðlnöt og yf-
irgangssöm kona tók svo
ákvörðun með því að lýsa yfir,
að áður en nokkuð annað yrði
gert, skyldi lögreglunni til-
Framh. á bls. 10
„Hvað í ósköpunum vill hún svo
sem vera að rísa upp f rá dauðum"
Hún hefur alltaf vitlaus verið“
Yngvi Jóhannesson
UM
LJÓÐAÞÝÐINGAR
Ljóð má þýða á ýmsa vegu.
í fyrsta lagi orðrétt í óbundið mál, til
dæmis til stuðnings við lestur kvæðanna á
erlenda málinu, sbr. Penguin-útgáfur er-
lendra ljóða með þess konar þýðingimi.
1 öðru lagi þannig, að reynt sé að halda
ljóðbúningi frumki'æðis og jafnframt fara
sem næst efni þess. Verði þýðingin þá því
sem næst orðrétt, má sennilega líta á það
sem heppni — eða tilviljun. Því að sökum
sérleika hverrar tungu þarf venjulega að
yrkja kvæðið upp með nokkrimi hætti. Verða
þá skáldlegur blær og inntak að teljast
skipta meira máli en nákvæmnin.
Þar með er komið að þriðju aðferðinni, en
hún miðar að því, að þýðingin sé fyrst og
fremst einhvers virði sem sjálfstætt kvæði.
Jafnvel bragarliáttur má þá breytast, ef svo
ber undir. Þótt æskilegast kunni að vera, að
þýðing fylgi bragarliætti frumkvæðis, getur
luin átt fullan rétt á sér, þótt liún geri það
ekki, og jafnvel þótt lnin víki eitthvað frá í
þráðarspuna efnisins, ef lienni tekst samt að
endurskapa skáldlegan blæ þess eða skapa
nýjan skylilan blæ, þannig að kvæðið fái
eitthvað svipaðan áhrifamátt i nýja bún-
ingnuni og það liafði í frumgerðinni. Sem
dærni má nefna Heine-þýðingair -lónasar Hall-
grimssonar.
Ef til vill mætti segja, að réttast væri að
frumkvæðið fylgdi liverri þýðingu. Þýðandi
leggur þá spil sín á borðið, en lesandi getur,
ef liann skilur frummálið, gert samanburð
eða atliugun á þýðingaraðl'in'ð, án þess að
ZWEI KAMMERN
HAT DAS HERZ
eftir Herni. Nauiiiann
Zwei Kammern hat das Herz.
Drin wohnen
Die Freude und d<*r Schmerz.
Waelit Freude in d«*r einen
So schlummert
Dt‘r Schmcrz still in dt*r seinen.
O Freude, liabe acht!
Sprieli leise,
Dass niclit der Schmerz erwacht.
DIRGE IN WOODS
eftir George Meredith
A wind sways tlie pines,
And below
Not a breath of wild air;
Still as the mosses that erlow
On the floorinR and over the lines
Of tbe roots here and there.
Tli<* pim*-tree drops its dead;
They are quiet, as undir the sea.
Overhead, overhead
Hnshes life in a race.
As the clouds the clouds ehase;
An we go,
And we drop like tlie fruits of the tree
Even we,
Even so.
þurfa að leita kvæðið uppi. Auk þess kann
hann a«V geta glaðzá við frumkvæðið, þótt
lioniim líki ekki þýðingin. (Og svo er tæki-
færið ágætt til þess að setja út á, og er það
ekki líka iiiörgum ánægja eða liugarléttir út
af fyrir sig?).
Eins og eðlilegtr er, hefur liver sinn smekk,
einnig á ljóð, og er þess ekki að vænta, að
jafnvel snjallt ljóð eigi erindi við hvern sem
er. Er þotta í rauninni varla umtalsvert, þ\í
að af miklii or að taka og margbreytilegu,
en hljóiiigruniiur sérstakur og persónulegur
í huga hvers lesanda. Tí/.ka virðist ráða
miklu um smekk inargra á þessu sviði sem
öðrimi, þótt ekki sé hún alltaf eins merkileg
og af er látið. Að sjálfsögðu er framvinda,
breytingar og nýjungar, á sviði Ijóðlistar
sem annarrar Iistar. En el' lisitin kemst á það
stig, að verulega sérþekkingu eða sér-
þjálfun þurfi til þess að honnar verði not-
ið, er hætt við að hún verði aðeins list
hinna fáu og um leið tímabundnairi en ella.
Manni verður hugsað til Eddukvæðanna.
Þau eru enn lifandi list, af því að ljóðræna
þeirra er auðskin hverjum manni. Drótt-
kvæðin liins vegar (eða mikið af þeim) lítt
skiljanleg og mega lief.ta dauð.
Annars niá vel vera, að kvæði eigi ekki
endilega að vera skiljanleg til fulls. Lesandi
fái þá meiri uppörvun til þess að beita \ið
lesturinn sinni eigin skáldgáfu (þótt hann
yrki ekki). Það kann stundum að vera meira
atriði en fyllsti skihiingur bókstafsins.
GAKKTU HÆGT
UM GLEÐINNAR
DYR
Ilíbýli tvenn í hjartaborg:
hlið við hlið
hýsa gleði og sorg:.
Gleðin vill gjarnan sprett
og gáskasnið.
En sorgin — hún sefur létt.
Ó, gleði. hafðu hljðtt.
að lirökkvi’ ekki við
sorgin svona fljðtt.
SKÓGARLJÓÐ
Aðeins krónurnar bærast
í blænum
ekkert bifast við jörð
í myrkviðar mosa græiium.
Og pnntstrúin hvergi hrærast,
eins og hugsi, við biiglan svörð.
ög hleikuni er Idöðum J»ar stráð,
|»au eru bjarkanna faiina lið.
Vfir lög, yfir láð
preytir lffið sitt flug,
vfsar biðlund á bugr.
Og við
eigum bið
Ifkt og blöðin, sem falla á grund.
Einnig við.
Stutta stund.
Yngvi Jðhannesson |»ýddi.
23. janúar 1972
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3