Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1972, Blaðsíða 10

fegursta múmía í
heimi. Nýfundnar
jarðneskar leifar
af tónlistarmanni
við hirð Þebukon-
ungs fyrir 4 þús. árum
Upprisan
Framh. af bls. 3
kyíint um atburð þennaa. Effc-
ir ttrybfchwga sfcuoð rab Jobns
Ujgreglnþjónn inn hausinn og'
spurib myniaugfcga, etn þó sem
bann fcryði varfa:
— Hvaða I jas er þetta tmi
lík, sem befur iifnað við,
Beríiia Evans. sagðí faann.
— J»að er uppi, kjökraði
Bertfaa. En þegar bún barði
lugregluþjúDÍnn augnm, fékk
bún affcur nokkuð af sjálfsör-
yggi sínu. í»að rann upp i'yrir
benni, bversu einstakt t*iá
fari gafst tii áfarifamikiliar
framkomu.
VögregUiþjónnina drattaðist
upp stigann. EJlen hafði nú náð
sér nokkum vegiiin og tönnlað
ifít á i»i i sífeJJu hvernig Meg
hefði tíirisið upp. Kíö lá Meg
miiJi tandurhreinna léreftsiak
anna, útkeyrð eftír sínar ár-
angurstausu fíiraiuiir til »3
verða sér úti urn mat ©g drykk.
Á því lék þó enginn vafi, að líf
var að færast í hana á nýjan
leik. Lögregluþjónninn liorfði á
faana með því grunsemdarlega
og hálfásakancli augnaráði,
sem tillieyrði hans starfi. I»eg-
ar Meg leit hann gaf hún frá
sér hræðsluóp. Hún iiafði
nefnílega einu sinni, á sinum
glöðu Mfsdögum, verið hand-
tekin fyrir öiixin..,
—Við verðum að láta lækn-
ínn hta á haua, sagði Johns lög
regluþjónn, þegar liann hafði
íhugað málið vandlega — hér
er efekert fyrir mig að gera. Og
svo fór hann sína leið.
I»að ieið nokkur stund, áður
en hafðist upp á lækninum. Nú
var liðið á kvöldið og enn hafði
Meg ekki verið færð úr kist-
imni. Eítir því sem fréttin
barst, streymdi fólk inn í hús
ið, athygii alira beindist nú að
Berthu og Ellen, sem höfðu nú
báðar náð sér fulikomlega.
SamúðarfuII orð voru eklá
spöruð. Hvað áttu þær nú að
gera með sorgarklæðin? Nú
eða kistuna? Og ekkert yrði af
akstrinum út í kirkjugarðinn
á morgun. Og það kom fram
uppásfungu um að þær skyldu
taka sér vikufrí við ströndina
sér fcil hughreystingar. Doktor
Miskin sem að venju angaðá af
viskii horfði sro reiíKIega á
Meg, að nærstaddir héldu að
liann myndi slá tii hennar. f
fjTstu vildi hann alls ekki trúa
því að hún væri lifandL Hann
lyfti iruntaJega öðru augnaioki
lieimar, pikkaði hér og hvar í
skrokkinn á benni og þreif ön
iignr um slappan úinliðinn. Að
lokum iýsti hann því yfir, að
hún væri svo sannarlega iif-
anði, og sagði Berthu að svona
nokkuð kæmi oft fyrir og gaf
fyrirmæli tim að Meg skyldi
ekkert fá uían vatn og mjólk
í þrjá daga. i»að sagði hann
vera refsingu sem hún ætd
fyflilega skflið. Bertha hvessti
á hann augum.
— t»ér fullyrtuð, að hún Værí
látín og skrifuðuð undir dánar
vottorðið. Vlð víljum skaðahæt
«r, jafn miklar og við böfum
eytt í sorgarklæði og kistu. Ég
sfeaJ sleppa yður við að borga
matinn.
Boktorinn fnæsti fyrirtltfcga
og gekk út úr húsinu orðalaust.
Bertlia og Eöen féllu .1 reiði-
grát. Nokkrar nágrannakomir
kreistu Jíka fra-m samúðarfár,
likmaðurinn kom þjótandi kóf-
sveitttir og lýstí þ%i yfir, að
fyrír lapgí sferíffcgnr sanming-
ur um greftrun á morgun.
Hann myndi halda s;g víð hann
og vera komínn með iíkvagn-
inn og bílana fyrir framan hús
ið klukkan tvö. Ekki sfcípti
það hann nokkru, hvort tík
væri í tóstunni eður ri Kann
var mjög æstur, þ»l að nmsetn
ingín hafði terið lrtil hjá hon-
um um veturmn, Berifta og Eil
en sem höfðu algeriega íátíð
hugfallast á nýjan leik, vegna
framkomu iæknísíns, æptu og
skræktu þar til faann þanl nið-
ur tröppumar. Við úödymar
sneri Iiann sér við og kaliaðí:
— Kistan verður ykkar mál.
Hún er snúðuð efíir pöntun,
svo að hana tek ég alls ekki
aftur.
Ifertha og EDen urðu að við-
urkenna ósigur sinn. Ein ná-
grannakonan reyndi að hug-
hreysta þær og sló því fram að
kistuna mætti geyma undir ein
hverju rúmimi þar tíl aftur yrði
not fyrir Iiana. Og það var á-
gætfc að geyma í henni teppi og
þesslags dót.
Og nú reís Meg upp í þriðja
sinn. — Viljið ekki gefa mér
svolítið koníak, sagði lnin biðj-
andi, — og veriði svo etskuleg
ar að láta mig fá tennurna-r
mínar aftur.
Bertha og EUen litu óstyrk-
ar hvor á aðra. Teimurnar
iiöfðu þær selt veðlánaranum,
en það kunnu þær illa við að
viðurkenna fyrir nágrönnun-
iuol Pær gengu til systur sinn-
ar og ýttu henni niður í kist-
una aftur.
— Vertu nú róieg, elsk-u
Meg. Liggðu nú alveg kyrr og
hvildu þig. Hjartað í þér er
alls ekki nógu hraust ennþá,
en vonandi batnar það nú.
— Tennurnar minar, hvisiaði
Meg, — látið mig fá tennum-
ar minar.
I þessari andrá kom fram á
sviðið ungur maður og leysti
þar með tvíburana undan frek
ari útskýringum. I»ar var kom-
inn Tommi Thomas, blaðamað-
ur við bæjarblaðið. fcegar hann
hafði séð Meg, tók bann fram
skrifblokkina sina og bað um
náivæmar skýringar. Bertha og
Ellen töluðu nú bvor i kapp
við aín. Augu þeirra ljómuðu.
Aldrei fyrr höfðu þær komizt
á ssður blaðsíns. Þegar Tommi
hað um mynd af Meg, sagði
Bertha stuttlega:
— Við eigum enga mynd af
hennL En þér getið fengið
mynd af mér og EMen, sem tek
in var við Svanavaln.
Tomnii nagaðí Wýant'mn
stutta stnnd og spurði siðan
systumar, hvort þær vildu
ekki segja eítthvað i tifcfni at-
bnrðarins. Ofsí Bertftu fékk nú
aftur yíírliöndína og húu svar
aði beisk i bragðí:
— Jú, svo sannariega, iingi
ntaður. Hvað i ósfcöpunum vill
inín svo sem vera að rísa upp
frá daoðum? Hún hefur alitaf
vittaus vertð. f lifanða lífi
fékk hún alltaf martröð á nótt-
inni og nú þegar henní bauðst
friðurinn, þá leitar hún aftur,
þessi hjáifi, til allra þeirra á-
hyggna. sem munii angra hana,
eins og aigjamar rottur. Jlún
er sauður, skelfingar asni.
Srtiu þetta i Waðið þitt, ungi
maðnr og þá bírtáð þér einu
sínni svolítíð sannleikskorn.
Farðu svo og náðu í myndina
af okfcirr, EJJeri.
Enn iá Meg í kistu sinni og
gaf frá sér smáhljóð, fcegar ail-
ir jjeir ókmmugu voru íarnír
tóktó benni með miklum erfið
issnmura að lyfta iiöfði t fjórða
sinnL
Hún hað um að fá að verða
færð úr kistunnL Tilbijrarnír
herptíi saman munnsum. Nú
jiegar mesta geðshræringín yfír
þessum áhrifanúkla atburði var
um garð gengin, fannst þeím
þær hafa verið sviknar. Svona
eins og eínhver bet'ðí geííð
þeím eitthvað og þessu næst
hrifsað það frá þeim aftur. EU-
en var örg. Bertha gekk að
kistunni eg sagðí:
— Hvað i ódfflpufluni ætlar
þú að gera með að fara út úr
kistunní? I»eír eru ekki marg-
ir, sem fá tældfæri tíl að eyða
nóttinni í likkistu og það í lif-
anda íífL Er hún *v» sem ekki
þafglfcg? fcama liggur þú hreín
og fín og þér líður sem Wóini
í «S*i Líggðu nú bara kyir,
Meg rnín. f>að er hvort eð er
búið að tafca af rúminu þinu og
engin sæn gurföt til reiðu. Fyrst
verðum við að viðra þau og
auk þess ertít of veíkburða til
að jiola flutninginn. Á morgun
getuni við rætt, hvort við tök-
™ þig úr kistunni. Leggstu nú
bara út af og hvsldii þig . . .
Lét lífið
Framh. af bls. 9
Russier las Christian um það í
biöðunum: — Það er ef tíl vill
undariegt, en ég gat ekki grát-
ið, .sagði hann síðar. Það var
eins og eitthvað hefði verið
slítið úr sál miiini.
Þessi raunalega ástarsaga af
kennslukonunni fögru hefur
nú verið kvikmynduð af
franska leikstjóranum André
Cayatte og hann hefur sett sér
það markmið að gefa eins raun
sæja mynd af þessum nútíma
Rómeó og Júlíu og unnt er. Og
eitt vakir sérstaklega fyrir
honum — að gefa hræsnurum
þeim, sem ráku Gabrielle
Russier í dauðann, eíns ræki-
lega útreið og verða má. „Dá-
in af ást“ heitir kvikmynd
André Cayatte, og fara Annie
Girardot og Bruno Pradal með
aðalhhjtverkin.
En jafnvel eftir dauða sinn
hefur Gabrielle Russier verið
ofsott. Níðbréfum hefur rignt
yfir André Cayatte og Annie
Girardot, sem leikur aðalkven-
hlutverkið. Rossi pröfessor, fað
ir Christians, hefur hótað máls-
höfðun: •—- Hún var kyn-
óð, nautnasjjúk kona, sem nýiti
unga menra. Sonur minn var
aðeins einra þeirra, segir Rossi.
Þetta segir hann um mann-
eskju, sem barðist gegn ást,
sem hún vissi að var fareira, en
sem skinhelgir siðgæðisvemdar
ar fordaemdu. Um konu, sem
frjáls og keik gekk fram og
sagði: Já, ég elska nem-
anda minn, Christian. Hún
þorði að játa ást síraa, era glúpra
aði að lokum þegar ofsóknirra-
ar hófust Þegar slefburðimim
hin heilaga vandlæting og
mannvonzkan komust í al-
gleynúng.
Hvað er nú eftir?
Legsleinn í kirkjugarðinum í
Marseille.
Og ungur maður, sem reynir
að íela sig í mannhafi Parisar-
borgar. Ungur maður, sem hef-
ur misst eitthvað úr sál
sinní...
Kgypzki tóntístarmaðurinn
Nefer sá ðagsíns ijós öðru
sinni um það bil 45 öldum eftir
að hann var smurður. Hann
fæfldist þúsunð árum fyrir
daga Tút-Ank-Amons. Nafn
hans, Nefer, þýðir „fagur —
sterkur — ungur“ allt í eínu
og sama orðinu. Hann var uppi
á tímum tlserkals, fyrsta faraós
fimmtu komingsættarinnar og
er getið árið 2490 sem hljóm-
listarmanns við hirð faraós
þessa.
I»að var egypzki fornleifa-
fræðingurinn Akmed Mússa,
Veggskreyiingin, mm sagt er frá í greinínni.
]0 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
23. janúar 1972