Lesbók Morgunblaðsins - 08.10.1972, Blaðsíða 5
Ef út í það er farið, þá veit
ég ekki sérlega mikið, hvorki
um hr. né frú Lannisfree, enda
þótt ég ynni hjá lionnm i næst-
um lieilan mánuð. Hann var
mér ókunnugur, þegar ég fór
með honum úr borginni. Ráðn-
ingarstofan hringdi tii mín og
spurði, hvort mér væri sama
þó ég ynni uppi í sveit.
l»ó ekki sveitavinnu. Aðeins
til afþreyingar manni, sem
hafði verið fyrirskipað að
livíla sig, og vildi ekki vera al-
einn í heilan niánuð, þangað til
konan hans kæmi til hans. Ég
var illa staddur f járhagslega
um þessar mundir, svo að ég
tók boðinu. Hann var staddur
í skrifstofunni og vildi fá mig
með sér.
— Ég vildi nú annars fá
eldri mann, sagði hann, þegar
ég kom inn og var kynntur fyr
ir honum. Er yður gjarnt að
láta yður Ieiðast?
Ég kvað svo ekld vera, en
annars gæti það verið undir
því komið, hvert ég ætti að
fara.
— Það er í Vatnahéraðinu,
upp með ströndinni.
— Ef ég get komizt út í
skóg öðru hverju, þarf ég ekki
að láta mér leiðast, sagðl ég.
Mér hafði sýnzt hann heldur
daufur í dálldnn, en nú þiðn-
aði hann ofurlítið upp. Þetta
var meðalmaður á vöxt, með
skarpan munnsvip og hörku-
leg augu. I»að var sýnilegt, að
hann var vitnur að fá sínu
framgengt, og ég fann alveg, að
honum var illa við að vera að
fara þetta, en kæmist samt
ekki hjá því, einliverra hluta
vegna. Hann kvaðst ekki vera
málgefinn, og ekki skemmti-
legur í umgengni, en þyrfti
samt að hafa einhvern hjá sér,
til að sjá um sitthvað smáveg-
is. Og það yrð: að vera karl-
maður, mannorðsins vegna, þar
eð konan mundi koma til hans,
.jafnskjótt sem hún yrði laus.
Hann ætti sumarkofa við vatn,
þarna norðurfrá, og við yrðum
talsvert afskekktir þar. En nú
væri júnímánuður og það
mundi verða hægt að fiska, ef
ég kærði mig nm, og ég mundi
hafa nægan tíma til eigin um-
ráða og tilbreytingar frá leið-
indaköstum og einmanaieik
hans sjálfs.
betta var nú ekki neinn kofi.
Kannski hafði það verið kofi
upphaflega, en sannleikuriim
var sá, að hr. Lannisfree hafði
bygrgt við hann, hvað eftir ann
að, svo að nú leit þetta út eins
og ósamstæður veiðiskáli. Og
það var snoturt, þar sem það
stóð þarna iimi í fögrum limdi
af eikum og sedrustrjám, ekld
iangt frá vatninu — líklega
svo sem tvö hundruð fet. Ég
hafði herbergi alveg út af fyr-
ir mig, en ég sá, að það mimdi
verða meira verk að sjá um
húsið en mér hafði dottið í
liug, því að þarna var stór setu
stofa, forskáli úr gleri sunnan-
megin, þar som liann ætlaði að
vinna — ef hann þá snerti á
verki — þrjú svofnhei-bergi og
eldhús, auk geymslu og opinna
svala. Húsið var nógu langt
frá veginum til þess, að rykið
þaðan yrði aldrei teljandi
vandamál, eins og ég þó liafði
búizt við. Ég átti þvi að halda
öllu þessu hreinu — sjálfur sá
iiann mn matseldina — hafa
eftirlit með görðunum — og
svo yfirleitt vera á höttunum
ef hr. Lannisfree Iangaði að
tala við mig eða eitthvað þess
háttar, t.d. tefla skák, sem
liann kunni og kenndi mér
bráðlega.
Aldrei sagði hann mér, hvers
vegna sér hefði verið fyrirskip
uð hvíld, enda var það alveg
óþarfi, því að auðséð var, að
hann var mjög taugabilaður,
þrátt fyrir sterklegan líkams-
vöxt. Ekki leit hann neitt út
rins og lögfræðingur, sem
hann þó var, — hann var
miklu likari knattspyrnu-
manni, enda kom það i ljós, að
hann hafði iðkað knattspymu í
skóla, En nú var hann kominn
yfir fimmtugt enda þótt hann
sýndist yngri. Ég vandist
brátt þessari taugabilun hans,
en til að byrja með, hnykkti
mér við henni. Fyrsta skiptið,
sem ég tók eftir elnhverju, var
þegar við sátum að annarri
skákinni þetta kvöld — eftir
að ég hafði lært svo mildð, að
ekki þurfti að segja mér til um
hvern leik. Ég var að hugsa
út leik og lék liann siðan, en
liann lék ekki á móti, svo að
ég leit á hann og þarna sat
hann, með liöfuðið hallandi út
í aðra hliðina.
— Þér eigið leik, sagði ég.
— Heyrðuð þér nokkuð,
Jack?
— Ekkert annað en lóminn,
sem er að væla þarna úti á
vatninu.
— Nú, var það?
— Já, sagði ég.
Rétt í þessu vældi lómurinn
aftur, án þess að hann deplaði
augum, svo að ég vissi, að það
var ekki lómurinn, sem hann
þóttist hafa heyrt í.
— Hvernig var þetta? spurði
ég.
— I»að var ekkert, svaraði
hann stuttaralega og svo var
því máli lokið.
Það næsta sem ég komst að
um hann var það, að hann var
á ferð á nóttunni. Aldrei sá ég
hann þó, en ég sá þess merki,
hvað eftir annað. En það
versta var, komst ég brátt að,
að hann mundi ekki eftir því
og hafði mig grunaðan.
I>að var um það bil viku eft-
ir að við komum þarna, að
liann færði það í tal við mig.
Hann fór seint á fætur þennan
morgun og ég svaf líka yfir
mig. En liann varð á undan á
fætur og það næsta sem ég
vissi, var að ég lieyrði hann
kalla á mig. Hann virtist vera
bæði reiður og liræddur.
Ég fór fram úr og inn í stof-
una. Öll svefnherbergin voru
út frá stofunni — lítil en þægi-
leg, með góðum rúmum en
ekki bara beddum. Hann stóð
rétt við dymar sínar og yfirlit-
urinn á honum var þannig, að
hann hefði getað verið reiður
eða veikur — eða hvort
tveggja.
— Gerðuð þér þetta, Jack?
Ég sá, hvað hann átti við.
Einhver hafði gengið yfir gólf-
ið voturn fótum og látið eftir
sig óljós vot spor, og lásinn á
hurðinni hans var blautur. Ég
vissi vel, að ég hafði ekkert
farið út um nóttina, svo að þá
hlaut hann að ganga i svefni
og hafa farið að synda í vatn-
inu, án þess að muna eftir því.
— Ég kynni að hafa verið
að ganga í svefni, sagði ég.
— Syndið þér líka í svefni?
— I*aö gæti maður gert óaf-
vitandi, ef maður er sofandi,
sagði ég.
— Þurrkið þér þetta upp,
sagði hann.
I>á rakst ég á nokkuð ein-
kennilegt. Vatnið þama var
auðvitað ferskt — um það bil
tíu mílur frá sjó — en þegar
ég kom með tusku til að
þurrka upp sporin, og laut
niður til þess, fann ég undir
eins, að þetta var sjór. Ég
nefndi þetta ekkert við hr.
Lannisfree, af því að ég hélt
það mundi koma eitthvað illa
við hann. Og meira að segjji
kom það illa við mig. Ég botn-
aði ekkert i þessu, og nú fyrst
fór ég að hlakka til þeirrar
stundar er konan hans kæmi,
og ég siyppi héðan.
Hann talaði talsvert um kon
una sína. I>að var „frú Lannis-
free“ hér og „frú Lannisfree“
þar, kannski lengi í einu. Ég
fékk fljótt nokkurn veginn
mynd af henni — írsk-frönsk
stúlka, nokkru yngri en hann,
Framh. á bls. 13
Smásaga eftir August W. Derleth
FRÚ LANNISFREE
8. október 1972
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5