Lesbók Morgunblaðsins - 16.09.1973, Blaðsíða 10

Það var snjór yfir
bænum, sem tilsýndar
leit út einsog vel
heppnað jólakort. Það
bjarmaði af mjöllinni, er
lá líkt og voðfeldur
hjúpur oná strætum og
götum, görðum og trjám
og húsum. Götuljósin
blikuðu einsog stórar
daufar stjörnur og enn
daufari birtu lagði úr
gluggum; hún féll á hvít-
bláa mjöllina, sem var
mjúk og gljúp því hún
var nýfennt, og hún
gleypti þessi daufu ljós
án þess að gefa kost á
endurskini. Yfir þessu
sviði hvelfdist dimmgrár
himinn með svarbláum
geirum og fölum mána og
stakri stjörnu og líkt og
vottaði fyrir mjólkurlitu
skýjatrafi eða var það
dauft endurskin frá
hvítri fold sem virtist þó
ekki alveg hvít?
Fáeinir bílar liðu hægt
og hljóðlega um þungfær
stræti og götur og líktust
tilsýndar stórum skor-
dýrum af bjölluætt, og
ljós þeirra voru einsog
gul augu. Fátt manna á
ferli, þvf fólk var heima
að horfa á sjónvarp eða í
bíó, en þeir tiltölulega
fáu sem báru menn-
inguna fyrir brjósti voru
á konsert sem fram fór í
nýju Konserthöliinni eða
í öðruhvoru leikhúsinu
þar sem verið var að sýna
leikrit eftir Witold Gom-
browicz og William
Shakespeare. En hvað
betta var hljóður bær!
Konserthöllin var upp-
ljómuð og á litla torginu
fyrir framan hana stóð
mikilmenni steypt í kop-
ar, og mjöllin safnaðist á
kolli hans og í útréttan
lófa og það var einsog
hann sétlaði að hefja
máls á einhverju. Út á
götuna bárust við og við
og ofurlágt léttir og
glaðir tónar — Eine
kleine Nachtmusik
Eða var það ímyndun
hans?
Var það aðeins tilfinning
sem sagði honum hvað
fram fór innan kaldra
veggjanna? Honum var
það ekki ljóst, og þeir
héldu áfram eftir hvítum
mannlausum gangstígn-
um: lítill kviðsíður seppi
með stór gljáandi augu
er stóðu útúr litlu fram-
mjóu höfðinu og lítill
miðaldra maður með der-
húfu og í svörtum frakka
sem náði niður á ökla.
Seppinn skildi eftir sig
djúpa slóð í snjóinn sem
maðurinn trað á eftir, í
ytra skilningi tengdur
sínum hundi grannri ól
er hann hélt á í vinstri
hendinni sem hulin var
skinnfóðruðum glófa.
Augu mannsins horfðu
beizkleg og blíð á hund-
kvikindið sem afturámóti
horfði votum bænar-
augum úti eilífan bláinn.
Þannig mjökuðust þeir
áfram, og það var ekki
annað séð en þeir
stefndu á einu stjörnuna
er sýnileg var á himn-
inum og bar við trén á
hæðinni þar sem gatan
virtist enda, ef hún end-
aði þá einhversstaðar.
Tilsýndar litu þeir út
einsog tvær litlar þústir,
önnur þó sýnu stærri en
hin, en sköpunarverkið
lætur ekki heldur mikið
yfir sér á slíkum
kvöldum þótt það í vis-
sum skilningi skarti sínu
fegursta.
Þessi litla dökka þúst,
sem ýmist greindist í
tvennt eða rann saman í
eitt, hélt sínu striki yfir
nýfallna mjöllina, til-
sýndar var þó erfitt að
greina hreyfingu. Fram
með langri röð húsanna,
þangað sem þau hættu og
trén tóku við.
Hundurinn líktist
agnarlitlum snjóplóg,
sem greiddi götu manns-
ins. Upp úr frammjóu
höfðinu blikaði á kúpt
augun sem voru blíð og
vot og full af mannúð, en
slíkt er fremur eðli
hunda af þessu kyni en
það stafi beinlínis af of-
þroskuðu sálarlífi. Og
maðurinn fylgdi í
slóðina, og augu hans
gáfu augum hundsins
lítið eftir. Ljóskerin lýstu
slóð þeirra sem myndaði
markvisst strik, samt
ekki einsog dregið við
reglustiku heldur með
svolitlum hlykkjum hér
og þar, líkt og barn hefði
teikn^ð það á stórt hvítt
blað. annig mjakaðist
þústii tvíein áfram og
þannig lengdist líka þetta
strik sem er undirstöðu-
strik í allri dráttlist.
Hann hafði staðið einn
í mannlausum salnum og
horft á autt sviðið —
þegar hún birtist allt f
einu alsköpuð í blárri
skikkju og með gullsveig
um grískt höfuðið, og
gullið hárið féll niður
drifhvítan hálsinn einsog
ólgandi foss, og axlir hen-
nar klufu það svo það féll
bæði niður á bakið og
fram á brjóstin, sem voru
há og stinn einsog á gjaf-
vaxta jómfrú, og hún
lyfti annarri hendinni
líkt og hún ætlaði að
hefja máls — en hann
heyrði ekkert. Og svo ley-
stist sýnin upp, hafði
aðeins varað þá sömu
andrá og það tók hana að
greypast í vitund hans.
Svo varð allt autt og tómt
og kalt á nýjan leik, og
Framh á bls. 13