Lesbók Morgunblaðsins - 28.10.1973, Blaðsíða 7

— Eghlusta.
— Faðir þinn talaði við doktor
Sivetski.
— Ö? sagði stúlkan.
— Hann sagði honum allt. Að
minnsta kosti sagðist hann hafa
gert það. Þú veizt, hvernig hann
pabbi þinn er. Trén. Þetta með
gluggann. Þessi hryllingur, sem
hann sagði við ömmu um, að hún
væri að leggja á ráðin um að
deyja og þetta. Það sem hann
gerði við allar þessar gullfallegu
myndir frá Bermúda — allt.
— Nú? sagði stúlkan.
— Nú. I fyrsta lagi sagði hann,
að það hefði verið algjör glæpur
af hernum að sleppa honum af
spítalanum — ég sver það. Hann
tók skýrt fram við föður þinn, að
það væri hætta — já, mjög mikil
hætta, sagði hann — á að
Seymour missti algjörlega stjórn
á sér. Ég sver það.
— Það er sálfræðingur hérna á
hótelinu, sagði stúlkan.
— Hver? Hvað heitir hann?
— Ég veit ekki. Riese, eða
eitthvað svoleiðis. Hann á að vera
mjöggóður.
— Aldrei heyrt hann nefndan.
— Jæja, hann á nú að vera mjög
góður samt.
— Gerðu það Muriel, farðu nú
ekki að vera með ósvífni. Við
erum mjög áhyggjufull út af þér.
Faðir þinn vildi senda þér skeyti f
gærkvöidi að koma heim, ef ég á
að segja þér alveg eins og e . . .
— Eg er ekkert á leiðinni heim
núna, mamma, svo þú skalt taka
það rólega.
— Muriel. Ég get svarið það.
Doktor Sivetski sagði, að Sey-
mour gæti algjörlega misst
stjó . . .
— Ég er rétt komin, mamma.
Þetta er fyrsta fríið mitt i mörg ár
og ég ætla sko ekki að fara að láta
niður og koma heim. Ég gæti ekki
ferðazt hvort sem er. Ég er svo
sólbrennd, að ég get varla hreyft
mig.
— Ertu illa sólbrennd? Not-
aðirðu ekki krukkuna af sólkrem-
inu, sem ég lét í töskuna þína? Ég
lét hana alveg . . .
— Ég notaði það. Ég er brennd
samt.
— En hræðilegt. Hvar ertu
brennd?
— Alls staðar, elskan, alls
staðar.
— En voðalegt.
— Ég lifi það af.
— Segðu mér annað, talaðirðu
við þennan sálfræðing?
— Ja, svona hinsegin, sagði
stúlkan.
— Hvað sagði hann? Hvar var
Seymour þegar þú talaðir við
hann?
— I Hafberginu að spila á
pianóið. Hann er búinn að spila á
píanóið bæði kvöldin, sem við
höfum verið hérna.
— Jæja, hvað sagði hann?
— Æ, svosem ekkert. Hann
ávarpaði mig að fyrra bragði. Ég
sat við hliðina á honum á bingó í
gærkvöldi og hann spurði mig,
hvort það væri ekki maðurinn
minn, sem væri að spila á píanóið
f salnum fyrir handan. Ég sagði
jú. Það væri hann og hann spurði
mig, hvort Seymour hefði verið
lasinn eða eitthvað. Svo ég
sagði . . .
— Af hverju spurði hann að
því?
— Það veit ég ekki, mamma. Eg
varia
HÚSGÖGN
Gefa nýja
möguleika
Varia húsgögn skera sig úr vegna
fjölbreytilegra möguleika. Mismunandi
einingar falla inn í þröng sem rúmgóð
húsakynni. Velja má um margskonar gerðir
af bókahillum og skápum. Nútímafólk
velurVaria húsgögn. Varia fylgist með
tímanum.
HÚSGAGNAVERZLUN KRISTIÁNS SIGGEIRSSONAR HF.
Laugavcui lil Reykjavik simi 25870
býst við af því hann er svo fölur
og það, sagði stúlkan. En hvað um
það, eftir bingóið, þá spurði hann
og konan hans mig, hvort ég vildi
ekki slá mér saman við þau upp á
drykk. Og ég gerði það. Konan
hans var hræðileg. Þú mannst
þennan hræðilega kvöldkjól, sem
við sáum í glugganum hjá Bon-
wit? Þennan, sem þú sagðir, að
maður yrði að hafa pinu, pínu . . .
— Sá græni?
— Hún var i honum. Og ekkert
nema mjaðmir: Hún var alltaf að
spyrja mig, hvort Seyniour væri
skyldur þessari Suzönnu Class,
sem er með þessa búð við Madison
Avenue — tízkuskemmuna.
— En hvað sagði hann samt?
Læknirinn.
— Ja, svosem ekkert, satt að
segja. Sko, við vorum á barnum
og þar. Það var hræðilegur
hávaði.
— Já, en sagðirðu honum hvað
hann reyndi að gera við stólinn
hennar ömmu?
— Nei, mamma. Ég fór svo lítið
út i smáatriði, sagði stúlkan. Ég
fæ ábyggilega tækifæri til að tala
við hann seinna. Hann er á barn-
um allan liðlangan daginn.
— Sagðist hann halda að það
væri möguleiki, að hann yrði eitt-
hvað skritinn — þú veizt, tæpur
eða þannig? Gera þér eitthvað?
— Ekki alveg, sagði stúlkan.
Hann varð að fá fleiri staðreyndir
í hendurnar, mamma. Þeir verða
að vita um barnæsku manns —
allt það dót. Ég sagði þér við
gátum varla talazt við, það var svo
hátt þarna inni.
— Jæja. Hvernig er bláa kápan
þin?
— Fin. Ég lét taka úr henni
svoldið af fóðrinu.
— Hvernig eru fötin í ár?
— Hryllingur. Ekki af þessum
heimi: Maður sér plötukjóla —
allt, sem nöfnum tjóir að nefna,
sagði stúlkan.
— Hvernig er herbergið þitt?
— Fínt. Ekki samt meir en svo.
Við gátum ekki fengið herbergið,
sem við höfðum fyrir strið,
sagði stúlkan. — Fólkið er skelfi-
legt í ár. Þú ættir að sjá það sem
er við hliðina á okkur í borðsaln-
um. Við næsta borð. Þau eru eins
og þau hafi komið hingað keyr-
andi í trukki.
— Jæja, svoleiðis er það nú alls
staðar. Hvernig er ballerínan
þín ?
Hún er of síð. Ég sagði þér hún
væri of sið.
— Muriel, ég spyr þig ekki
nema einu sinni enn — er allt í
lagi með þig?
— Já, mamma, sagði stúlkan. —
I nítugasta skipti.
— Og þú vilt ekki koma heim?
— Nei, mamma.
— Faðir þinn sagði í gærkvöldi,
að hann væri meira en fús til að
borga það, ef þú vildir fara eitt-
hvað burt ein og hugsa málin. Þú
gætir farið í yndislega sjóferð.
Okkur datt í hug báðum . . .
— Nei, takk, sagði stúlkan og
tók af fótleggjunum krossinn. —
Mamma, þetta sfmtal kostar morð
fj . . .
— Þegar mér verður hugsað til
þess, að þú beiðst þessa drengs
allt striðið út í gegn — ég meina,
þegar maður hugsar um allar
þessar vitlausu litlu eiginkonur,
sem . . .
— Mamma, sagði stúlkan, —
það er bezt við leggjum á.
Seymour getur komið á hverri
stundu.
— Hvar er hann?
— Á ströndinni.
— A ströndinni? Einsamall?
Hagar hann sér skikkanlega á
ströndinni?
— Mamma, sagði stúlkan, — þú
talar um hann eins og hann sé
bandóður brjálæðingur.
— Égsagði ekkert slíkt, Muriel.
— Jæja, það hijómaði þannig.
Hann gerir ekkert af sér nema
liggja þarna. Hann fæst ekki til að
fara úr baðsloppnum sínum.
— Fæst ekki til að fara úr bað-
sloppnum sínum? Hvers vegna
ekki?
Ekki veit ég. Sjálfsagt af þvi
hann er svo fölur.
— En hjálpi mér, hann þarf
sólina. Getur þú ekki fengið hann
til þess?
— Þú þekkir Seymour, sagði
stúlkan og krossaði aftur á sér
fótleggina. — Hann segist ekkert
kæra sig um, að fullt af ösnum sé
að glápa á húðflúrið hans.
— Hann hefur ekkert húðflúr!
Lét hann flúra sig í hernum?
— Nei, mamma. Nei, elskan,
sagði stúlkan og færði þungann
yfir á hægri fót.
— Þú hringir í mig um leið og
hann gerir, eða segir eitthvað
klikkað og það þó lítið sé.
Heyrirðu hvað ég er að segja?
— Mamma, ég er ekki hrædd
við Seymour.
— Muriel, ég vil að þú lofir mér
þessu.
— Allt i lagi. Þá það. Ég lofa
því. Bless, mamma, sagði stúlkan.
— Astarkveðja til pabba. Hún
lagði á.
— Sástu meira gler, sagði Sybil
Carpenter, sem bjó á hótelinu
með móður sinni. — Sástu meira
gler?
— Hættu nú þessu, kisulúra.
Þetta er að gera mömmu alveg
vitlausa. Vertu nú kyrr, ef þér
væri sama.
Frú Carpenter var að nudda
sólolíu á axlirnar á Sybii. Dreifði
oliunni niður um fíngerð vængj-
um lík herðablöðin. Sybil sattæpt
á uppblásnum afarstórum sund-
bolta og horfði við hafi. Hún var í
kanarígulum tvihlutum sundföt-
um; öðrum hlutanum þyrfti hún
nú raunar tæpast á að halda
næstu níu, tíu árin.
— Þetta var bara svona venju-
legur silkiklútur, maður sá það,
þegar maður kom alveg að, sagði
konan í sólstólnum við hliðina á
f rú Carpenter.
— Ég vildi óska ég vissi hvernig
hún fór að hnýta hann. Hann var
alveg draumur.
— Hljómar eins og draumur,
samsinnti frú Carpenter. Vertu
kyrr, Sybil krútt.
— Sástu meira gler? sagði
Sybil.
Frú Carpenter andvarpaði. —
Jæja, þá, sagði hún. Hún skrúfaði
tappann aftur á sóloliuglasið.
— Farðu nú og leiktu þér,
krúttapútt. Mamma ætlar uppá
hótel og fá sér martein með frú
Hubbel. Ég skal koma með
ólivuberið handa þér.
Að frelsi fengnu tók Sybil
undireins á sprett niður á flat-
strendið og lagði þaðan land
undir fót gangandi i átt að Fisk-
aratjaldinu. Hún nam ekki staðar
nema til að drepa fæti í vatnsósa,
hruninn kastala og var fljótt af
svæði þvi, sem ætlað var gestum
hótelsins.
Hún gekk um það bil mílufjórð-
ung, en tók þá allt í einu á sprett á
ská upp, þar sem mýkra var undir
á ströndinni. Hún snarstanzaði,
þegar hún kom að, þar sem ungur
maður lá upp í loft.
— Ætlarðu i sjóinn, að sjá
meira gler? sagði hún.
Ungi maðurinn hrökk við og
brá hægri hendinni upp að kraga-
horninu á hnezluðum sloppnum
sínum. Hann velti sér á kviðinn,
samanvafið handklæði féll frá
augum hans og hann blimskakk-
aði augunum upp á Sibyl.
— Hæ. Halló, Sybil.
— Ætlarðu í sjóinn?
— Eg var að bíða eftir þér,
sagði ungi maðurinn. — Hvað er
titt?
— Ha? sagði Sybil.
— Hvað er að frétta? Hvað er á
dagskránni?
— Pabbi minn kemur á morgun
með flugvél, sagði Sybil og
sparkaði sandi.
— Ekki framan í mig, krútt,
sagði ungi maðurinn og lagði
hendina á ökkla Sybil. — Jæja,
það er svo sannarlega ekki vonum
fyrr, að hann kemur, hann pabbi
þinn. Eg er búinn að eiga von á
honum á hverri stundu. Hverri
stundu.
— Hvar er frúin? sagði Sybil.
— Frúin? Ungi maðurinn
strauk sand úr þunnu hári sinu.
— Það er ekki gott að segja, Sybil.
Hún getur verið alls staðar og
hvergi. Hjá hármeistaranum. Að
láta minklita á sér hárið. Eðabúa
til brúður handa fátækum börn-
um upp i herberginu sinu. Hann
lá á grúfu núna; hann kreppti
báða hnefana, lagði annan yfir
hinn og hvíldi hökuna á þeim efri.
— Spurðu mig um eitthvað
annað, Sybil, sagði hann. — Þetta
eru fínu sundfötin, sem þú ert i.
Ég held ekki upp á neitt moir en
blá sundföt.
Sybil starði á hann og leit niður
á framstæðan magann á sér. —
Þetta er gult, sagði hún. — Þetta
er gult.
— Er það. Kontdu svolítið nær.
Sybil steig skref fram á við.
— Þú hefur fullkomlega rétt
fyrir þér. Bölvaður asni get ég
verið.
— Ætlarðu f sjóinn? sagði
Sybil.
— Ég er að hugleiða það í fúl-
ustu alvöru. Ég hef mikið leitt
hugann að þvi, Sybil; það veit ég
þér þykir vænt um að heyra.
Sybil potaði í gúmmfflána, sem
ungi maðurinn hafði stundum
fyrir höfðalag.
Framhald á bls. 14.
0