Lesbók Morgunblaðsins - 21.03.1976, Blaðsíða 15

fcvaWMii [HVA0SA60I 60TINN?
rjnubNðs- ,
í?öfoínjiun?|
y EIOUM WNUBKKr
^J/aP H/ETTA pESSUM
^ f/FLA L A TUM. HVERNlCr
yy/ERI Af> SYM ÖRL/m
heubri&mri rom-
\/PO<trafJ HFPHAFAe.
^ffTT’ 11 ? rfjTj _. - g
Orugg
eölisövísun
Framhald af bls. 13
taka af honum stórkostlega mynd.
Eftir að hafa látið f Ijós mikla
undrun varð hann hryggur á svip
og tók f handlegginn á mér og
stundi loksins upp:
„Það finnst mér mjög leiðin-
legt!“
Nú gat ég ekki á mér setið og
fór að skellihlæja. Þegar ég
komst aftur til að anda byrjaði ég
nú að segja mfna sögu, nefnilega
hvernig þetta leit út frá hinni
hliðinni.
Eg var Ifka á leiðinni á stefnu-
mót, en munurinn var sá að mín
stúlka kom, og það mjög stundvfs-
lega. Við hittumst hjá Gerbaud, á
Vörösmarty-Tér. Á kaffihúsinu
hafði ég látið þjón færa mér
frakkann þangað sem ég sat og
skundaði svo út um bakdyrnar
klukkan kortér fyrir fimm. Þegar
ég kom í sætabrauðshúsið sat
daman mfn þar fyrir. Eg afsakaði
mig f nokkrar mfnútur, því á
kaffihúsinu hafði mér ekki tekizt
að hringja f mann nokkurn. Þetta
símtal var f sambandi við vinnu
mfna og þess vegna ætlaði ég að
reyna aftur. Þegar ég var kominn
f sfmaklefann kom táin ásamt
smápeningum f Ijós. Þegar ég var
búin að pakka utan af henni og
gera mér grein fyrir um hvað hér
var að ræða, skoðaði ég hana
vandlega undir rafmagnsljósinu.
Holdið var mjög fölt. Það, sem
réð úrslitum, ég veit það núna,
var að á þessu föla holdi uppi við
efri liðinn voru mörg Iöng dökk
hár. Ég stakk gripnum aftur í
vasann, fékk samband, á leiðinni
inn í tesalinn opnaði ég í flýti
aðrar dyr og með gusandi vatninu
hvarf táin og þar með var hún, að
minnsta kosti utan frá séð, úr
sögunni. Nú sátum við saman í
friði. Það hafði eiginlega verið
ætlun okkar að taka neðan-
jarðarbrautina og fara út f
borgarskóginn og ganga þar
um eftir teið á Vörösmarty-Tér.
Með tilliti til þess hafði
ég ákveðið stefnumótið hjá Ger-
baud. Því ég bjó þá í Nagy János
utca alveg út af fyrir mig;
það er ekki langt frá borgar-
skóginum, og þvf hugsaði ég mér,
að það yrði kannski hægt að fá
stúlkuna til að snæða með mér
fábrotinn kvöldverð.
En nú byrjaði það. Ég var eins
og límdur við sætið hjá Gerbaud,
og það af öllum upphugsanlegum
ástæðum. Til að byrja með tók ég
ekki eftir því sjálfur, hélt uppi
samræðum um alla mögulega og
ómögulega hluti og reyndi að
troða í hana sætindum, sem hún
kærði sig alls ekki lengur um.
Það var ekki fyrr en ég skrökvaði
að henni, að það væri þvf
1'tnt‘fandi: II.f. Arvakur. Rvykjavfk
Framk\.s(j : llaraldur SvHnsson
Rilstjórar: IVIalthfas Juhannrssvn
St> rmir (íunnarsson
Rilslj.f11r.: (ilsli SÍKurðsson
AuKlvsinuar: Arni (iarðar Krislinsson
Ritsijúrn: Aðalslræli tí. Simi 10100
miður nauðsynlegt að sitja þarna
áfram, þvf ég gæti átt von
á upphringingu, sem væri
þýðingarmikil fyrir atvinnu
mfna: Þá varð mér ljóst að
ástæðan fyrir þessu öllu saman
var engin önnur en — táin. Ég
man mjög vel eftir þessu augna-
bliki. Þar sem hún áleit sig hafa
tekið eftir að ég hefði ekki
mikinn áhuga á skógarferðinni
(og sennilcga ekki heldur neinn
áhuga á ljúflegum endi hennar,
það gat vel verið að hún væri að
hugsa um þetta, hver getur vitað
það, allavega vissi hún hvar ég
átti hcima) — og fyrst ég sat nú
svona svfvirðilega fastur hjá
Gerbaud þá tók hún, leið á svip.
loksins af sér hattinn. Þegar hún
leit f spegilinn kom mjög fölur
bakhluti háls hennar í ljós og á
honum voru nokkur löng hár
(Það var sennilega nokkuð sfð-
an hún hafði farið á hárgreiðslu
stofu) — já, einmitt þá varð mér
Ijóst, að allan þennan tfma hafði
táin svo að segja verið að grafa
sig inn f heilann á mér, og rænt
mig allri löngun f Ivstisemdir
þessa lffs, já, beinlfnis drepið
allar karlmannstilf inningar f
mér. „Þú getur fmyndað þér,“
sagði ég að lokum og beygði mig
yfir borðið til Geza „að það varð
aldrei neitt meira úr þessu
seinna. Við sátum frammf myrk-
ur hjá Gerbaud. Og sfðan sá ég
þessa Erszi varla aftur — þar að
auki þurfti ég að fara til Vfnar
nokkrum dögum seinna og vera
þar f dálítinn tfma.“
„Erszi?“ hrópaði hann, „þessi
brúnhærða, sem var oft með
okkur á kaffihúsinu, hún?“
„Já,“ sagði ég. Hann sökk inn f
sjálfan sig og þagði eins og hann
væri að leysa lífsgátuna. Að
nokkrum tíma liðnum sagði hann
mér að hann hefði beðið eftir
sömu stúlkunni á kaffihúsínu.
Þ. H. þýddi.
©